Ιστορίες Προσφυγιάς, Ιστορίες των Προγόνων μας

Ό,τι άλλο κρίνετε απαραίτητο προς συζήτηση και δεν έγκειται στις παραπάνω Θεματικές Ενότητες...

Ιστορίες Προσφυγιάς, Ιστορίες των Προγόνων μας

Δημοσίευσηαπό K_geo » Τρί 19 Μάιος 2015, 12:17

Με αφορμή τη σημερινή ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού, ήρθε η ιδέα ενός θέματος που δεν θα “καπελώσει” το θέμα της Γενοκτονίας των Ποντίων/Μικρασιατική καταστροφή αλλά θα δώσει την ευκαιρία να γράψει ο καθένας μας ιστορίες προσφυγιάς, ιστορίες που άκουσε από τους γονείς, τους παππούδες και τις γιαγιάδες του, ακόμα δε ιστορίες που μπορεί οι ίδιοι να έζησαν, καθώς ο άνθρωπος ποτέ δεν σταματάει να μεταναστεύει και να ψάχνει αλλού μια καλύτερη ζωή και καλύτερες συνθήκες για αυτήν...

Δεν θα πω περισσότερα λόγια, πιστεύω ότι το θέμα του τόπικ είναι απλό και κατανοητό.
"να παραμερίσουμε όλοι τα πάθη και τις διαφορές μας.Συσπειρωμένοι όλοι θα τα καταφέρουμε."Θ4
"Μην κοιτάς τι μπορεί να κάνει ο ΠΑΟΚ για σένα αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για τον ΠΑΟΚ."ΠΑΟΚ N.Y Club
"Της πατρίδος μου η σημαία έχει χρώμα ασπρόμαυρο"
Άβαταρ μέλους
K_geo
 
Δημοσιεύσεις: 17888
Εγγραφή: Τετ 27 Μάιος 2009, 15:36
Τοποθεσία: 74χλμ απο Τουμπα.

Re: Ιστορίες Προσφυγιάς, Ιστορίες των Προγόνων μας

Δημοσίευσηαπό K_geo » Τρί 19 Μάιος 2015, 12:17

Θα κάνω την αρχή, παραθέτοντας δύο ιστορίες. Μία απο τον Πόντο και μια από την Καππαδοκία...
Δύο ιστορίες που ποτέ δεν θα ξεχάσω καθώς πάντα μου υπενθυμίζουν το τι έκαναν οι πρόγονοι μου όχι απλά για να επιβιώσουν αλλά και να μεγαλουργήσουν στον τόπο τους....

η πρώτη ιστορία μας πάει στον Πόντο και πιο συγκεκριμένα στο χωριό Λιβάδια της περιοχής Άνω Ματσούκας.
Εικόνα

Αν και τουλάχιστον έναν αιώνα πριν το παιδομάζωμα και οι γενίτσαροι αποτελούσαν παρελθόν, αυτό δεν σήμαινε ότι οι Οθωμανοί δεν λεηλατούσαν και δεν έπαιρναν παιδιά από τις περιοχές τους. Αλλά οι κάτοικοι εκεί ήταν πλέον υποψιασμένοι αλλά και καλύτερα οργανωμένοι.

Το σπίτι των γονιών της γιαγιάς μου (από την μεριά του πατέρα μου), γειτνίαζε με άλλα δυο σπίτια συγγενών. Το ένα σπίτι είχε πρόσωπο στον κεντρικό δρόμο και τα άλλα δύο είχαν είσοδο από ένα παράπλευρο στενό. Ακόμα δε περισσότερο, μεταξύ τους ενωνόντουσαν με μια “κρυφή” πόρτα, ώστε όταν Οθωμανοί έκαναν έφοδο στα σπίτια, τα παιδιά μπορούσαν με ευκολία να πηγαίνουν από το ένα στο άλλο σπίτι και από εκεί να βγαίνουν ουσιαστικά έξω από το χωριό όπου κρυβόντουσαν σε μια αυτοσχέδια καλύβα στο δάσος μέχρι να τελειώσει το ότι γινόταν...

Έτσι για δεκαετίες κατάφερναν να γλυτώνουν αγόρια και κορίτσια από τα χέρια των λεηλατών... έτσι κατάφεραν να επιβιώσουν...

η δεύτερη ιστορία, θα μας πάει στη Μουταλάσκη της Καισάρειας, γνωστή και ως “Βερσαλλίες της Καππαδοκίας” λόγω των εξαιρετικών κτισμάτων που υπήρχαν και του γενικά εύπορου πληθυσμού. Ο παππούς μου ήταν μέλος μιας εξαιρετικά εύρωστης οικογένειας που ασχολούνταν κατά βάση με το εμπόριο υφασμάτων. Σχεδόν το μισό χρόνο τον περνούσαν στην Πόλη, εμπορευόμενοι τα προϊόντα τους. Ήταν προνομιούχοι, καθώς η οικονομική τους δύναμη τους έδινε τη δυνατότητα να μην έχουν τον μεγάλο γκαϊλε των Οθωμανών που δεν μπορούσαν έτσι εύκολα να τους πειράξουν... μέχρι το '22...

ο παππούς μου δεν έφυγε το '22 με τους υπόλοιπους. Έκατσε μέχρι και το 1928 όπου και όταν δεν πήγαινε άλλο, αποφάσισε να παρατήσει όλη την περιουσία της οικογένειας του πίσω και να έρθει στην Ελλάδα. Πέρασε τουλάχιστον 6 χρόνια όπου σχεδόν μέρα πάρα μέρα έπρεπε να κρύβεται στο πηγάδι που είχαν για να μην τον ανακαλύψουν. Έβλεπε το σπίτι τους να λεηλατείται και να μην μπορεί να κάνει τίποτα... έβλεπε οι κόποι μιας ζωής να περνάνε στα χέρια των Οθωμανών και να μην μπορεί να κάνει τίποτα... μέχρι που αποφάσισε να φύγει. Ήρθε στη Θεσσαλονίκη με την Κάντιλακ που είχε τότε, ένα μπόγο ρούχα (2 σώβρακα έλεγε χαρακτηριστικά η γιαγιά μου) και το αγαπημένο του αντικείμενο μέχρι να πεθάνει. Ένα τασάκι....

Αρχικά, έκανε τον ταξιτζή στη Θεσ/νίκη, καθότι η γκρίζα Κάντιλακ τότε ήταν κάτι έξω από την καθημερινότητα. Με τα πρώτα του χρήματα αποφάσισε να έρθει στη Βέροια, όπου γνώρισε και τη γιαγιά μου, ανοίγοντας μια επιχείρηση που στο πέρασμα του χρόνου γιγαντώθηκε και συνεχίζει και σήμερα ακμάζουσα...

Ένας άνθρωπος που τα είχε όλα, τα έχασε όλα, αναγκάστηκε 5 χρόνια να κρύβεται μέρα παρά μέρα σε ένα πηγάδι, αλλά με το πείσμα και το εμπορικό δαιμόνιο που είχαν εκείνοι οι άνθρωποι, κατάφερε και ξανάφτιαξε μια αξιοπρεπέστατη ζωή.

Πόσες ακόμα τόσες ιστορίες... πόσες... Οι Πόντιοι πρόγονοι μου, που αρχικά εγκαταστάθηκαν στο μέγα ρέμα (Ροδοχώρι Νάουσας) και στον Β' Παγκόσμιο αναγκάστηκαν να μετοικίσουν στην Δράμα και μετά να ξαναγυρίσουν στη Βέροια. Η γιαγιά μου από τη Σμύρνη που αφήσαν το αρχοντικό εκεί, το σπίτι στα Πριγκηπόννησα και ήρθαν να μείνουν 8 άτομα σε ένα δωμάτιο...

Πόσες Ιστορίες, πόσες...

πιστεύω, ότι ο ΠΑΟΚ, σαν αυθεντικό, προσφυγικό σωματείο, είναι γεμάτος τέτοιες ιστορίες. Ο ΠΑΟΚ, σαν σωματείο της προσφυγιάς μπορεί να είναι ένας Φάρος μνήμης για τέτοιες ιστορίες...

έχουμε λοιπόν ένα θέμα όπου ο καθένας από εσάς μπορεί να γράψει τις ιστορίες των προγόνων του, τις δικές του ιστορίες, τις ιστορίες που άκουσε μια μέρα από τον παππού ή την γιαγιά, από τον πατέρα ή την μητέρα, που τόσα υπέφεραν για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι άνθρωποι...

Γιατί όπως λένε, λαός που ξεχνάει το παρελθόν, δεν έχει μέλλον...
"να παραμερίσουμε όλοι τα πάθη και τις διαφορές μας.Συσπειρωμένοι όλοι θα τα καταφέρουμε."Θ4
"Μην κοιτάς τι μπορεί να κάνει ο ΠΑΟΚ για σένα αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για τον ΠΑΟΚ."ΠΑΟΚ N.Y Club
"Της πατρίδος μου η σημαία έχει χρώμα ασπρόμαυρο"
Άβαταρ μέλους
K_geo
 
Δημοσιεύσεις: 17888
Εγγραφή: Τετ 27 Μάιος 2009, 15:36
Τοποθεσία: 74χλμ απο Τουμπα.

Re: Ιστορίες Προσφυγιάς, Ιστορίες των Προγόνων μας

Δημοσίευσηαπό Kap » Τρί 19 Μάιος 2015, 12:30

Τιμή στην μνήμη όσων χάθηκαν. Λαός που ξεχναέι την ιστορία του είναι καταδικασμένος να ζήσει τα ίδια.
Kap
 
Δημοσιεύσεις: 442
Εγγραφή: Δευτ 09 Φεβ 2009, 10:39

Re: Ιστορίες Προσφυγιάς, Ιστορίες των Προγόνων μας

Δημοσίευσηαπό eorptol » Τρί 19 Μάιος 2015, 13:15

Στην δρόμο για την θαλασσα με τα κάρα οι τσέτες πυροβόλησαν και σκότωσαν την μαμά του παπου μου 4 χρόνων εκείνος έπεσε από την αγκαλιά της .....την θαψανε εκεί που σκοτώθηκε και συνέχισαν τον δρόμο για την θαλασσα ,τον παπου μου τον μεγαλωσε ο αδερφος του πατερα του ο θείος του .....τα έχω ακουσει τόσες φορές που είναι σαν να τα βλέπω ζωντανά μπροστά μου ......όπως επίσης άκουσα τι φοβερές αγριότητες που κάνανε οι Τούρκοι στους Αρμενίους σφαζανε τα μωρα με την ξιφολογχη άλλα και όταν ήρθε η σειρά μας πως μας βοηθούσαν οι Τούρκοι γείτονες ......
ΠΟΝΤΙΟΙ ΚΑΙ ΠΑΟΚΤΣΗΔΕΣ ΕΓΕΝΕΘΑΜΕ ΕΜΕΙΣ
Άβαταρ μέλους
eorptol
 
Δημοσιεύσεις: 16927
Εγγραφή: Παρ 07 Δεκ 2007, 13:40
Τοποθεσία: ΠΤΟΛΕΜΑΙΔΑ

Re: Ιστορίες Προσφυγιάς, Ιστορίες των Προγόνων μας

Δημοσίευσηαπό astronaut » Τρί 19 Μάιος 2015, 13:30

Εικόνα
Δηλώνω ρητά & κατηγορηματικά ότι δεν έχω καμία άκρη & πηγή

Β.Μ.: Ιδανικό σενάριο να κατέβει ο Σαρρής κι ο Βασίλης (Κορέας, σελ.17)

Το πρόβλημα του ΠΑΟΚ είναι ο ίδιος ο ΠΑΟΚ (Άγγελος 1997)

https://www.youtube.com/watch?v=oCK6nRkS4SU
Άβαταρ μέλους
astronaut
 
Δημοσιεύσεις: 2163
Εγγραφή: Δευτ 09 Δεκ 2013, 03:24
Τοποθεσία: On Tour

Re: Ιστορίες Προσφυγιάς, Ιστορίες των Προγόνων μας

Δημοσίευσηαπό georgedoulk2008 » Τρί 19 Μάιος 2015, 13:35

Απο την πλευρά της μάνας μου είμαστε Τραπεζουνταίοι. Η λυκομάναμ' έλεγε οτι έμεναν στη συνοικία Χαψία κοντά στο λιμάνι. Πέθανε οταν ήμουν 7 χρονών.
Θυμάμαι οτι κάθε μεσημέρι έγνεθε μαλλί και με έβαζε να στέκομαι με τους αγκώνες παράλληλα για ώρες μεχρι να μαζέψει το κολόθ'. Οσο δούλευαν τα χέρια της μαζεύοντας το μαλλί, άλλο τόσο δούλευε και το στόμα της. Θυμόταν "τη Πατρίδας" και μιλούσε για το οσπίτ' ατης και για τα παιδία'τς. Πάνω απο δέκα έκανε συνολικά. Απο τα τέσσερα που γεννηθηκαν σην Πατρίδαν έφερε μαζί της μόνο ένα. Επαναλάμβανε τα ονόματα των παιδιών που έχασε με μιαν ανάσα, σαν προσευχή: Ο Τρανταφυλλον, ο Στόφορον, η Κερεκη...
Διηγούταν πώς γνώρισε τον άντρα της. Ο τετές ατηνς είχε φούρνο. Μια μέρα που σηκώθηκε πριν το χαραμα να πάει να ζυμώσει, άκουσε ένα χάταλο να κλαίει οξουκες ασην πορταν. Αυτή ηταν κορτσόπον γυρω στα δέκα. Πήραν το παιδί μέσα στο σπίτι και του έδωσαν να φάει. Το ρωτούσαν στα ρωμαίϊκα και στα Τούρκικα να τους πει που ηταν το σπίτι του, πώς λέγαν τον πατέρα του αλλά το παιδί δεν καταλάβαινε. Ηταν η εποχή που βάζαν το μαχαίρι στους Αρμεναίους...Τελικά αφού ηρέμησε έιπε μόνο το όνομα του: Χρήστος. Χριστιανοπούλ έτονε, τον κράτησαν.
Παντρεύτηκαν μερικά χρόνια μετά.
En Mayo estaramos bien
Άβαταρ μέλους
georgedoulk2008
 
Δημοσιεύσεις: 1871
Εγγραφή: Σάβ 01 Φεβ 2014, 14:37
Τοποθεσία: Leytonstone, East London baby!

Re: Ιστορίες Προσφυγιάς, Ιστορίες των Προγόνων μας

Δημοσίευσηαπό mike » Τρί 19 Μάιος 2015, 13:40

Συγγχαρητήρια στον φίλο K_geo για το πολύ σπουδαίο θέμα που άνοιξε, καθώς η ομάδα της καρδιάς μας είναι μια αγκαλιά που χώρεσε κάθε άνθρωπο που έχασε τις ρίζες του και βρήκε μια ιδέα να αγαπάει και να του θυμίζει τις αλησμόνητες πατρίδες
Δεν θα γράψω πολλά, θα αναφέρω απλά ότι έλκω την καταγωγή μου από την Ανατολική Θράκη, το χωριό Σκοπό που βρίσκεται 15 χιλ. από τις Σαράντα Εκκλησιές, πολύ κοντά από τη σημερινή Αδριανούπολη
Ο Σκοπός ήταν ένα πλούσιο κεφαλοχώρι, με πληθυσμό άνω των 7.000 κατοίκων. Η διπλή προσφυγιά (1915 και 1922) τους μοίρασε δεξιά κι αριστερά, στην Προσοτσάνη Δράμας, στη Θεσσαλονίκη, στο Σικάγο ..., ενώ ο κύριος όγκος του πληθυσμού εγκαταστάθηκε στο σημερινό Νέο Σκοπό Σερρών, όπου από το μηδέν ήρθε η προκοπή και η ανάπτυξη.

https://logomnimon.files.wordpress.com/2011/07/5a_1_1.jpg
Άβαταρ μέλους
mike
 
Δημοσιεύσεις: 907
Εγγραφή: Παρ 28 Δεκ 2007, 14:25
Τοποθεσία: Ξάνθη

Re: Ιστορίες Προσφυγιάς, Ιστορίες των Προγόνων μας

Δημοσίευσηαπό georgedoulk2008 » Τρί 19 Μάιος 2015, 13:58

Απ την πλευρά του πατέρα μου είμαστε Επεσλήδες. Τον παππού του πατέρα μου σο χωρίον τον φώναζαν "Τσετέ". Ηταν στο Αντάρτικο με τον Βασιλ Ουστά. Οι Ρουσάντ τους είχαν δώσει στολές και όπλα. Οταν ο στρατός του Τσάρου αποχώρησε απ τον Πόντο το 1917, αυτοί πήγαν μαζί τους. Ο Β. Ανθόπουλος τους έφερε στην Αθήνα με πλοίο απ' το Βατούμι. Περνώντας το Βόσπορο είδαν για πρώτη φορά την Αγιά Σοφιά και προσευχήθηκαν στα γόνατα.
Απ την Αθήνα τους έστειλαν στις Νέες Χώρες. Ο Βασίλ Ουστας τους άφησε έκει να προσέχουν την οικογένεια του και γύρισε να συνεχίσει την απέλπιδα...Δολοφονήθηκε στην Πόλη μερικούς μήνες μετά.
Μετά την Ανταλλαγή ο παππούς μου και οι υπόλοιποι αντάρτες που είχαν εγκατασταθεί στην Πέλλα, πήγαν στην Σαλονίκη και βρήκαν τους συγχωριανούς τους απ τα χωριά του Επες. Τους έφεραν μαζί τους και ιδρυσαν τα Σεβαστιανα, στη θέση του τουρκικού οικισμού Βάγγενα κοντά στη Σκύδρα.
Ο παππούς ήξερε γραφή και ανάγνωση. Εξήντα χρόνια μετά το θάνατό του με εκπληξη διαπιστώσαμε οτι είχε συντάξει Δημόσια Διαθήκη σε συμβολαιογράφο τακτοποιώντας την περιουσία που είχε αποκτήσει στην Ελλάδα.
En Mayo estaramos bien
Άβαταρ μέλους
georgedoulk2008
 
Δημοσιεύσεις: 1871
Εγγραφή: Σάβ 01 Φεβ 2014, 14:37
Τοποθεσία: Leytonstone, East London baby!

Re: Ιστορίες Προσφυγιάς, Ιστορίες των Προγόνων μας

Δημοσίευσηαπό pgetsos » Τρί 19 Μάιος 2015, 18:10

Από την μικρασιατική μου πλευρά δεν έχω ακούσει πολλές ιστορίες, έχω ακούσει όπως από την Πολιτικη. Γεννημένοι και μεγαλωμενοι εκεί. Ο παππούς μου ήταν ανιψιός του Ευθυμιάδη (για όποιον γνωρίζει), τον είχε γενικό κουμάντο, η γιαγιά μου ορφανή από μωρό, πέρασε δύσκολα χρόνια.

Η ιστορία που θυμάμαι περισσότερο ήταν με τους διωγμούς το 50', που είχε έρθει ένας Τούρκος αξιωματικός, που τον είχε ανώτερο του στον στρατό, και κάθισε μπροστά από το σπίτι 2 μέρες για να μη μπει κανένας Κουρδος και το κάψει, όπως έπαθαν όλα τα άλλα ελληνικά σπίτια... Η συγκίνηση που νιώθει όταν την λέει την ιστορία δεν υπάρχει(και σίγουρα με περισσότερες σάλτσες από μένα :P). Στην Ελλάδα τον φώναζαν διάφοροι "Τούρκο"...

Τελικά ήρθαν Αθήνα το 68, για δουλειά του θείου του και έμειναν
Όταν μια μαύρη γάτα περάσει από μπροστά σου, σημαίνει ότι το ζώο πάει κάπου.
Κανόνες λειτουργίας του φόρουμ!
Άβαταρ μέλους
pgetsos
Site Admin
 
Δημοσιεύσεις: 11404
Εγγραφή: Τετ 27 Απρ 2011, 15:50

Re: Ιστορίες Προσφυγιάς, Ιστορίες των Προγόνων μας

Δημοσίευσηαπό eorptol » Τρί 19 Μάιος 2015, 21:29

Δυστυχώς και στην σφαγή των αρμενιων ποντίων το βαθύ κράτος των οθωμανων χρησιμοποίησε κάποιες κουρδικες φυλές
ΠΟΝΤΙΟΙ ΚΑΙ ΠΑΟΚΤΣΗΔΕΣ ΕΓΕΝΕΘΑΜΕ ΕΜΕΙΣ
Άβαταρ μέλους
eorptol
 
Δημοσιεύσεις: 16927
Εγγραφή: Παρ 07 Δεκ 2007, 13:40
Τοποθεσία: ΠΤΟΛΕΜΑΙΔΑ

Re: Ιστορίες Προσφυγιάς, Ιστορίες των Προγόνων μας

Δημοσίευσηαπό pgetsos » Τρί 19 Μάιος 2015, 21:38

Λογικό, τα βάθη της Τουρκίας ήταν κυρίως Κούρδοι, και φρόντισαν μαεστρικα να τους κρατήσουν εντελώς αμόρφωτους για τέτοιες στιγμές. Οι Πολίτες Τούρκοι τι λόγο είχαν να ξεσηκωθούν τότε εξάλλου;
Όταν μια μαύρη γάτα περάσει από μπροστά σου, σημαίνει ότι το ζώο πάει κάπου.
Κανόνες λειτουργίας του φόρουμ!
Άβαταρ μέλους
pgetsos
Site Admin
 
Δημοσιεύσεις: 11404
Εγγραφή: Τετ 27 Απρ 2011, 15:50

Re: Ιστορίες Προσφυγιάς, Ιστορίες των Προγόνων μας

Δημοσίευσηαπό eorptol » Τρί 19 Μάιος 2015, 22:14

Έχω ακουσει ότι για αντάλλαγμα τους υποσχέθηκαν αυτονομία άλλα μόλις καθάρισαν με μας ήρθε η σειρά των κουρδων και το 1929 που ξεσηκώθηκαν τους έσφαξαν
ΠΟΝΤΙΟΙ ΚΑΙ ΠΑΟΚΤΣΗΔΕΣ ΕΓΕΝΕΘΑΜΕ ΕΜΕΙΣ
Άβαταρ μέλους
eorptol
 
Δημοσιεύσεις: 16927
Εγγραφή: Παρ 07 Δεκ 2007, 13:40
Τοποθεσία: ΠΤΟΛΕΜΑΙΔΑ

Re: Ιστορίες Προσφυγιάς, Ιστορίες των Προγόνων μας

Δημοσίευσηαπό Dinos_Liverpool » Τρί 19 Μάιος 2015, 22:22

Συγχαρητήρια στον Κωστή για το υπέροχο θέμα και τις ιστορίες του. Πολλα μπράβο στον δικηγόρο για τη γλαφυρότητα που περιγράφει τις δικές του ιστορίες και στον Εορδαικάρα που η ιστορία της προγιαγιάς του είναι θλιβερή και συγκινητική...

Είναι σίγουρο ότι πολλά είναι τα πράγματα που μας ενώνουν...

Από Τραπεζούντα ο παππούς ο ένας από τη μεριά του πατέρα μου, από Σαμψούντα η γαρή νατ' και γιάγια μ'. Καρσλήδες οι άλλοι παππούδες, με τον παππού να έχει υπηρετήσει ως έφεδρος ανθυπολογαγός στο Ρωσικό στρατό.

Δεν ξέρω ιστορίες, γιατί δεν ήθελαν να μιλάν για τον Πόντο. Έχασαν τα πάντα εκεί και αυτό τους στοίχησε.

Από Τραπεζούντα έφυγαν το '22 και πήγαν Γεωργία, στο Σοχούμ. Εκεί άντεξαν 11 χρόνια, αλλά η ζωή ήταν ανυπόφορη, Φτώχια, ανέχεια και συχνές επιδρομές από λήσταρχους τους έκαναν να ακολουθήσουν το δρόμο για την Ελλάδα, μέσω Ρωσίας. Μάλιστα, στο δρόμο, στην Οδησσό, γεννήθηκε ο πατέρας μου...

Οι γονείς της μητέρας μου ήρθαν το '22 κατ ευθείαν στην Ελλάδα.
ΠΑΟΚ, ΠΑΟΚ, ΠΑΟΚάρα μου,
ζω μόνο για σένα ομαδάρα μου!
Άβαταρ μέλους
Dinos_Liverpool
 
Δημοσιεύσεις: 5196
Εγγραφή: Κυρ 16 Μάιος 2010, 00:28

Re: Ιστορίες Προσφυγιάς, Ιστορίες των Προγόνων μας

Δημοσίευσηαπό Μπαρκαρούτσος » Τρί 19 Μάιος 2015, 22:36

Μπράβο για το topic! Κάποια στιγμή που θα βρω χρόνο, θα διαβάσω τις ιστορίες σας.. Ελπίζω να επιτρέπετε να τις κάνω copy-paste στο φλασάκι για να τις διαβάσω στη καμπίνα μου, ε;
Internet έχουμε μόνο σε έναν κοινόχρηστο χώρο στο βαπόρι, σε 2 υπολογιστές.. Στις καμπίνες ούτε internet ούτε τηλέφωνο έχουμε (σε άλλα βαπόρια υπάρχει).

Επίσης, χαίρομαι πολύ που το topic άνοιξε 19 Μαΐου..!
Κι εγώ έζησα τις χρυσές μας εποχές. Αλλά ήρθα εδώ να παλέψω και να σώσω την ομάδα μου. Δεν κάθομαι σε ένα πληκτρολόγιο να κρίνω και να μη βοηθάω. Ήρθα πρώτος να παλέψω τον πόλεμο. Αν δεν τους αρέσει, να μην ασχολούνται. Κουράστηκα να ακούω μαλακίες!
Θ. Χατζόπουλος

Κανόνες λειτουργίας του Forum
Άβαταρ μέλους
Μπαρκαρούτσος
Moderator
 
Δημοσιεύσεις: 46411
Εγγραφή: Κυρ 01 Μαρ 2009, 17:27
Τοποθεσία: Κάτω Χώρες

Re: Ιστορίες Προσφυγιάς, Ιστορίες των Προγόνων μας

Δημοσίευσηαπό back in black » Τρί 19 Μάιος 2015, 22:43

Μεγάλωσα με τέτοιες μνήμες, έχουν ριζώσει μέσα μου , δεν δικαιούμαι και δεν θέλω να τις ξεχάσω. Οι παπουδες μου και απο τον πατέρα μου κα απο τη μάννα μου πρόσφυγες απο τη Μικρά Ασία.
Η γιαγιά μου, απο τη μάννα μου, Σμυρνιά, βέρα, απο τη συνοικία της Αγίας Φωτεινής ,έζησε το διωγμό και την καταστροφή του 22 σε ηλικία 8 χρονών, η μνήμη της ζωντανή μέχρι που έκλεισε τα μάτια της, μνήμες φρίκης , βίας, πονου, ξεριζωμού αλλά και μνήμες περηφάνιας απο τα ¨μικράτα" της. Ο αδελφός της πολέμεσε με τον Ελληνικό Στρατό και πιάσθηκε αιχμάλωτος, σκοτώθηκε; χάθηκε; ποτέ δεν έμαθε, είχε πάντα μια φωτογραφία του -με τη στολή του Έλληνα στρατιώτη- στο δωμάτιο της. Ήρθε στην Ελλάδα, στην αρχή στον Πειραιά και μετά στη Θεσσαλονίκη, έφτιαξε τη ζωή της απο το μηδέν-όπως όλοι οι πρόσφυγες- στον τότε προσφυγικό καταυλισμό της Νέας Κρήνης.
Ο παππούς μου, απο τη μάννα μου, απο τα Βουρλά, παληκάρι, ¨εργάσθηκε'" στα περίφημα Τάγματα Εργασίας (Αμελέ Ταμπουρού) των τούρκων, την πιο συστηματική μέθοδο εξόντωσης των χριστιανών. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις περιγραφές των όσων πέρασε, πείνα, ξύλο, εξευτελισμός. Κατόρθωσε να επιβιώσει και να έρθει στην Ελλάδα με την ανταλλαγή των πλυθησμών μετά τη συνθήκη Βενιζέλου-Κεμάλ.
Ο παππούς και η γιαγιά, απο τον πατέρα μου, ήταν απο τον Τσεσμέ, μια περιοχή ακριβώς απέναντυ απο τη Χίο. Τσεσμές σημαίνει βρύση (κρήνη στα ελληνικά), εξου και το όνομα που δόθηκε στον προσφυγικό καταυλισμό που εγκαταστάθηκαν: Νέα Κρήνη. Αυτοί πρόλαβαν και έφυγαν πριν μπουνε οι τούρκοι στο χωριό τους, καθώς οι περισσότεροι ήταν ψαράδες , φόρτωσαν τις οικογένειες τους στις βάρκες και πέρασν απέναντυ στη Χίο, προσδοκώντας να περάσει το κακό και να γυρίσουν πίσω.Δεν γύρισαν ποτέ.
¨οταν μεγαλώνοντας έτυχε να διαβάσω τα " Ματωμένα Χώματα" αυτά που διάβαζα μου ήταν οικεία, ένοιωθα τις περιγραφές τόσο γνωστές , σαν να τις ξαναάκουγα απο τους παππαούδες και τις γιαγιάδες μου.
Οι πρόγονοι μου, όπως και όλοι οι πρόσφυγες (Μικρασιάτες, Πόντιοι, Θρακιώτες κλπ) λάτρεψαν με πάθος τη ζωή, γιατί είδαν κατάματα το θάνατο, αγωνίσθηκαν για το δικαιώμα τους στη ζωή, εργάσθηκαν σκληρά να φτιάξουν καινούργιες ρίζες, πρόκοψαν και μαζί τους πρόκοψε και άλλαξε και η Ελλάδα η οποια τους χρωστάει πολυ περισσότερα απο το να τους εορτάζει περιστασιακά και ¨επετειακά".
The game is about glory
Άβαταρ μέλους
back in black
 
Δημοσιεύσεις: 2200
Εγγραφή: Πέμ 18 Δεκ 2014, 20:14

Επόμενο

Επιστροφή στο Γενική Συζήτηση

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: Δεν υπάρχουν εγγεγραμμένα μέλη και 7 επισκέπτες