Οταν 800 Αλάνια, πούλησαν Τρέλα στον Πειραιά...
Βαδίζουμε στα τέλη της δεκαετίας του 80. Ο χουλιγκανισμός είναι ήδη σε έξαρση, με τη διαφορά ότι η κοινωνία είναι πιό εξοικειωμένη με τα φαινόμενα της εποχής. Λέξεις-έννοιες και συμβολισμοί όπως πρέζα, πάνκης, χούλιγκαν, μαλλιάς, παραμάνα στο αφτί κλπ, αν και δεν έχουν απενεχοποιηθεί πλήρως, δεν προκαλούν πανικό.
Ως εκ τούτου και οι προστάτες του πολίτη έχουν ξυπνήσει κατά τι, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έγιναν και πρακτόρια της CIA. Απλώς, η εικόνα του μέσου προστάτη που παρέπεμπε στον Ηλία του 16ου, είχε αρχίσει να φθήνει. Τους κοροίδευες δηλαδή, αλλά όχι στο τόσο άνετο. Ειχαν προηγηθεί και κάποια χοντρά σκηνικά, είχαμε και κανα δυό νεκρούς σε γήπεδα ή με οπαδικές αφορμές τέλος πάντων, πίεζε ο κόσμος και τα ιδιωτικά ΜΜΕ που είχαν αρχίσει να ξεφυτρώνουν σα μανιτάρια, δεν ήθελε και πολύ για να αρχίσουν να λαμβάνονται κάποια μέτρα, έστω και για το θεαθήναι.
Μέτρα εννοείται που είχαν ως στόχο εμάς, τους μοναδικούς που ταξιδεύαμε μιλιούνια σε κάθε γωνιά της Ελλάδος και όχι μόνο. Οι γαύροι τραβιόταν μέχρι Λάρισα-Πάτρα το πολύ, οι βάζελοι ως την Κόρινθο και κανά Καυταντζόγλειο, λίγο πιό ξεψαρωμένα τα χανούμια, που ήταν και ο πρώτος λαός στην ιστορία του επαγγελματικού ποδοσφαίρου που είχε έρθει οργανωμένα στην Τούμπα. Εστω και 18 μετρημένα άτομα την πρώτη φορά. Κατά τα λοιπά ρούληδες δεν υπήρχαν, ενώ οι γριές έρχονταν στην Τούμπα με...πούλμαν...
Το σκηνικό με το γαύρο στο Καραισκάκη εξελίχθηκε με τον τρόπο που θα σας περιγράψουμε στη συνέχεια, γιατί τα τελευταία χρόνια στα γήπεδα, είχαν αρχίσει να χάνονται ζωές, όπως αναφέραμε παραπάνω και κατά διαβολική σύμπτωση, είμασταν πάντα εμείς μπλεγμένοι! Ηταν ο θάνατος του Μπλιώνα από ατύχημα, μέχρι και το μαχαίρωμα ενός οπαδού της αεκ από γαύρους, εμάς έβαλε στο κάδρο. Επρόκειτο για τον Γιώργο Ζωντό -αν θυμάμαι,- που ήταν μέλος ομάδας χανουμιών, η οποία είχε έρθει στο σταθμό για πέσιμο πριν από μεταξύ μας παιγνίδι. Για κακή του τύχη φορούσε ασπρόμαυρο πουκάμισο και μαχαιρώθηκε από γαύρους, που τον πέρασαν για δικό μας και είχαν έρθει με τον ίδιο σκοπό. Ολ' αυτά, προς τα τέλη του 80...
Οπως και να' χει λοιπόν, το θέμα της καθόδου μας ειδικά στην Αθήνα προκαλούσε ατέρμονες συζητήσεις με τους Τράγκες, τους Χατζηνικολάου και τον τύπο της εποχής, να δίνουν ρεσιτάλ λαικισμού, με αποτέλεσμα η αστυνομία να αποφασίσει να κοπούν οι οπαδικές εκδρομές (έτσι για να δείτε πόσο..εκσυχρονισμένα είναι τα μέτρα του Πολ Γερουλάνου).
Η απόφαση αυτή έπλητε εμάς και μόνο εμάς που ταξιδεύαμε αβέρτα, πόσο δε όταν πλησίαζε το ντέρμπυ με το γαύρο, που για το λαό του ΠΑΟΚ ήταν η εκδρομή της χρονιάς.
Οι προστάτες δεν είχαν προχωρήσει τόσο όπως στις μέρες μας που κλείνουν δρόμους, αλλά την έπεφταν στους πουλματζήδες της εποχής και τους απαγόρευαν να παραχωρήσουν λεωφορεία για εκδρομές.
Σημειώστε ότι εκείνη την εποχή, υπήρχαν περισσότερες δυσκολίες σε σχέση με το σήμερα, αφού οι εκδρομές γίνονταν κατά βάση με τρένο και πούλμαν. Τότε βλέπετε, ήταν πολυτέλεια για κάποιον 18άρη, ακόμα και 25άρη να έχει αυτοκίνητο.
Το τρένο ήταν μεν μια λύση, αλλά έπρεπε να πας με τα ωράριά του. Με το τελευταίο να φεύγει από Αθήνα αργά το βράδυ και να κάνει κανα 9ωρο μέχρι Θεσσαλονίκη, ήταν αδύνατο να βολέψει το λαό του ΠΑΟΚ που δούλευε στη λαχαναγορά, ή έπιανε μεροκάματο από τις 7 το πρωί. Αυτοί που δε μπορούσαν λοιπόν, παρέσερναν κι' άλλους και τελικά κάποιες εκδρομές γίνονταν κουτσουρεμένες. Για τα δεδομένα του λαού του ΠΑΟΚ μιλάμε τώρα, όπου αντί για 5000 + 2-3.000 από Αθήνα, κατέβαζε τους μισούς από Θεσσαλονίκη...
ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΤΑΞΙΔΙ
Κάπως έτσι κι' εγώ θυμάμαι, είχα συμβιβαστεί με την ιδέα, ότι δε θα κατέβω. Πούλμαν δε βρίσκαμε, άλλους τους έκραζαν από το σπίτι (που πας θα σε σκοτώσουν) κοκ. Την παραμονή του αγώνα δούλευα και σχολούσα στις 12 το βράδυ, ώρα που έφευγε η τελευταία αμαξοστοιχία. Κάπου στις 11.30 τρώω τη φλάσια, αφού αδυνατούσα να συμβιβαστώ με την ιδέα ότι θα απουσιάσω από ματς με γαύρο. Για κανά τέταρτο της ώρας, στο μυαλό μου είχε αρχίσει να στροβιλίζεται η ιδέα να κατέβω μόνος. Δεν ήταν η πρώτη φορά άλλωστε. Εκείνη την εποχή, τα τρένα είχαν συνήθως καθυστέρηση. Δώδεκα παρά, παίρνω τηλ στο σταθμό (517-517 το θυμάμαι σαν τώρα) και μόλις με πληροφορούν ότι θα υπάρχει 15λεπτη καθυστέρηση, πέταξα από τη χαρά μου.
Με το που πάει 12 βγαίνω έξω, μπουκάρω σε ένα ταξί και φεύγω σφαίρα για σταθμό. Από τη φούρια μου είχα ξεχάσει να πληρωθώ, είχα κάτι ψιλά στην τσέπη, αλλά μήπως ήταν η πρώτη φορά που θα ταξίδευα τζαμπαντάν? Είμασταν εκπαιδευμένοι άλλωστε, στο πώς ''ξεχνάμε'' να πληρώσουμε..
Οταν φτάνω στο σταθμό, το τρένο έχει αρχίσει ήδη να κινείται. Τρέχω παράλληλα (όπως κάτι ζευγαράκια σε ταινίες) και για καλή μου τύχη, μέσα από ένα κουπέ, με βλέπουν δύο κολλητοί μου, απ' αυτούς που έλεγαν ότι δε θα πάνε, αλλά έφαγαν την ίδια φλασιά με μένα, τελευταία στιγμή! Μου ανοίγουν την πόρτα, μπαίνω μέσα και το ταξίδι για το μέτωπο του πολέμου ξεκινά.Μέσα στο τρένο έχει περίπου 200-250 δικούς μας...
Μία λεπτομέρεια που μοιάζει αχρείαστη αλλά θα δικαιολογήσει το διαφορετικό φινάλε, είναι ότι ο ένας από τους δύο φίλους μου κατέβηκε στην Κατερίνη και επέστρεψε, κυριευμένος από ενοχές, αφού η μάνα του τον έκραζε να μην πάει κι΄αυτός την κοπάνησε στα κρυφά. Φοβούμενος μην πάθει τίποτα η υγεία της, αποφάσισε να επιστρέψει, μόνο που κατά λάθος είχε και τα λεφτά του άλλου! Κι έτσι, μείναμε οι δυό μας, με χρήματα που έφταναν για κανά δυό πακέτα τσιγάρα και τίποτα παραπάνω...
Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΔΡΑΣΗΣ
Τα ξημερώματα φτάσαμε στην Αθήνα, η οποία , έμοιαζε με έρημη-αστυνομοκρατούμενη πόλη. Το μόνο που έβλεπες ήταν καρούμπαλα και χωρίς να προκαλέσουμε, φτάσαμε στο σύνδεσμο. Ο συγχωρεμένος παπούλης ο Κωνσταντινίδης, ξηγήθηκε χαρτζηλικάκι για το εισιτήριο, ο δεύτερος στην ιεραρχία κερκιδάρχης (μετά το Μάκη το μανάβη) Κούλης Κωνσταντίνου από τους Αμπελόκηπους μας έδωσε κάτι ψιλά να φάμε σάντουιτς και πιάσαμε μεσημέρι. Σημειώστε ότι λόγω της απαγόρευσης, στο σύνδεσμο δεν υπήρχαν εισιτήρια.
Εκείνη τη στιγμή δεν το γνωρίζαμε, αλλά επειδή ήταν αδύνατον να εμποδίσουν τα αδέρφια από το σύνδεσμο της Αθήνας-που τότε ήταν ακόμα ακμαιότατος- να πάνε Πειραιά, είχαν προβλέψει να κρατήσουν μία θύρα για τους ΠΑΟΚτσήδες . Εμείς βεβαίως, είχαμε πλήρη άγνοια.
Βάσει...πρωτοκόλου, μας ενημέρωνε η αστυνομία τί ώρα θα φύγουμε, και έδιναν το σύνθημα για να ξεκινήσουμε προς το γήπεδο που γινόταν το παιγνίδι.
Οι προστάτες που είχαν υπηρεσία έξω από το σύνδεσμο, προσπάθησαν να πουλήσουν τρέλα, έπεσαν όμως στην περίπτωση ενός μπαρουτοκαπνισμένου λαού, με χιλιάδες χιλιόμετρα στο κοντέρ, που ειδικά τότε, δεν έτρωγε πρόλογο από κανέναν!
''Και γιατί να σας πάμε στο γήπεδο, αφού απαγορεύονται οι εκδρομές, παράνομα είστε εδώ'', απεφάνθη ένας τυροτελεμές με γαλόνια, ποντάροντας ότι οι 800 που είχαμε μαζευτεί, θα φοβόμασταν να πάμε μόνοι και χωρίς συνοδεία στο Καραισκάκη. Κούνια που τον κούναγε όμως. Χαρακτηριστική είναι η ατάκα του Μάκη: ''Καλά μωρέ δηλαδή, πως κάνεις έτσι, να πούμε, θα πάμε μόνοι μας! Στο φινάλε-φινάλε, ανάγκη από προστασία, έχουν αυτοί που θα βρεθούν μπροστά μας, όχι εμείς, μου κατάλαβες?''
Χωρίς δεύτερη σκέψη, ξεκινήσαμε με το νύχι για Ομόνοια, να πάρουμε τον ηλεκτρικό και να πάμε στο γήπεδο. Εκείνο που μας έκαιγε άλλωστε, ήταν να βρούμε εισιτήρια, γιατί χωρίς αυτά είμασταν στον αέρα και δεν ξέραμε τί κόλπα θα μπορούσαν να μας κάνουν. Μπαίνουμε ηλεκτρικό λοιπόν και ξεκινάμε καμμιά 800 άτομα, παστωμένοι ο ένας πάνω στον άλλον για να χωρέσουμε...
ΟΙ ΑΡΠΑΧΤΕΣ ΣΤΟΝ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ.
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού προς τον Πειραιά, συνέβη κάτι που όχι απλώς δεν το έχω ξαναδεί, αλλά είναι απίστευτα δύσκολο να περιγράψω. Μόνο αν υπήρχε εικόνα, θα μπορούσατε να το αντιληφθείτε, σε όλη του τη διάσταση.
Κάποιες φορές, όταν παίρναμε τον ηλεκτρικό για να πάμε είτε Ν. Σμύρνη, είτε Καραισκάκη, είτε Ριζούπολη κλπ, με εντολή της αστυνομίας ερχόταν τρένο εξπρές μόνο για εμάς, το οποίο δε σταματούσε πουθενά και μας πήγαινε απευθείες στον προορισμό.
Εκείνη τη μέρα όμως, ακριβώς επειδή ταξιδεύαμε στο ξέμπαρκο και χωρίς συνοδεία, όλες οι στάσεις γινόταν κανονικά και συνταξιδεύαμε με -ελάχιστους συνεπιβάτες λόγω μέρας και ώρας- γιαγιάδες, πιπίνια, συνταξιούχους κάθε καρυδιάς καρύδι.
Για κακή τους τύχη, σε κάθε στάση, υπήρχαν και γαύροι, οι οποίοι περίμεναν το ίδιο δρομολόγιο για να πάνε γήπεδο.
Οντας άρτια εκπαιδευμένοι από μανάβη, δε δίναμε στόχο με φωνές, δεν κρεμάσαμε κασκόλ, έξω από τα παράθυρα. Με το που γινόταν η στάση και άνοιγαν οι πόρτες, πριν καλά-καλά ακινητοποιηθεί η πλατφόρμα, έβγαιναν αστραπιαία έξω τα κομάντα, άρπαζαν τους γαύρους που περίμεναν αμέριμνοι στη στάση, τους έβαζαν μέσα στο βαγόνι και γινόταν πάρτυ, μέχρι την επόμενη! Στην επόμενη, πετούσαν έξω τα...πτώματα της προηγούμενης, και τσάκωναν την καινούργια πραμάτεια.
[youtube]y6GgbJNPjfY&feature=player_embedded[/youtube]
Φανταστείτε τώρα σοκ που υπέστησαν όλοι αυτοί, που περίμεναν στο άνετο να πάνε στο γήπεδο, χωρίς τον φόβο των βάρβαρων ΠΑΟΚτσήδων που όπως είχαν ενημερωθεί δε θα κατέβαιναν, κι΄εκεί που περίμεναν ανυποψίαστοι να πάνε στο γήπεδο, να νοιώθουν χέρια να τους τραβάνε μέσα σε ένα βαγόνι και ξαφνικά να σβήνουν τα φώτα. Το ψυχικό σοκ που υφίστασαι, κάνει τα κλωτσιμπουνίδια να πονάνε ακόμα περισσότερο..
Κάπως έτσι λοιπόν, φτάσαμε στον Πειραιά και καταλήξαμε στον περιβάλλοντα χώρο του γηπέδου..
ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ ΚΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ
Μόλις φτάσαμς στο γήπεδο, πετύχαμε κάποιους σκόρπιους που περίμεναν στην ουρά για εισιτήριο έξω από τα εκδοτήρια, αλλά τους εξηγήσαμε με όλη την ευγένεια που ανέκαθεν μας διέκρινε, ότι ο λαός του ΠΑΟΚ είχε πάντα προτεραιότητα.
Ο υπάλληλος στο εκδοτήριο, αφού έχασε κανα πεντάκιλο σε ιδρώτα όταν μας αντίκρισε, μας ενημέρωσε ότι έχει προβλεφθεί ειδική θύρα για να καθήσουμε και μας υπέδειξε το εκδοτήριο, απ' όπου υπήρχαν εισιτήρια για τη θύρα 12 του Καραισκάκη.
Ως καλά παιδιά εμείς, κατευθυνθήκαμε ήσυχα προς τα εκδοτήρια, στηθήκαμε στην ουρά και προχωρούσαμε ένας-ένας.
Στο μεταξύ, από την ώρα που κατεβήκαμε στη στάση μέχρι να πάμε στο Καραισκάκη και όση ώρα ψάχναμε το εκδοτήριο και περιμέναμε, στα καφέ πλησίον και γύρω του γηπέδου έχει πέσει σίρμα, ότι σκάσανε ΠΑΟΚτσήδες. Ειδικά το διάστημα που περιμέναμε να έρθει η σειρά μας για το εισιτήριο, οι γαύροι αυξάνονταν τριγύρω μας με γεωμετρική πρόοδο.
Ηταν από τις στιγμές, που περιγράφουν όλη την οπαδική τους ξεφτίλα και τη τζάμπα μαγκιά που πουλάνε.
Μιλάμε τώρα για 1000 άτομα που σε χρόνο ρεκόρ έγιναν 3-5-7 χιλιάδες, χωρίς αστυνομία και κάθονταν σε μιά απόσταση, 80 μέτρων, φωνάζοντας συνθήματα ''Βου-Βου-Βούλγαροι, γ@μιέται ο ΠΑΟΚ και η Θεσσαλονίκη'' και τα σχετικά. Κι΄ όλα αυτά, έξω από το σπίτι τους παρακαλώ. Αν έβλεπες τη φάση από ελικόπτερο, θα στοιχημάτιζες ότι έτσι και έκαναν κανα ντου, θα μας είχαν λοιώσει, λόγω συντριπτικής αριθμητικής υπεροπλίας και μόνο.
Κοιτούσαν όμως οι βλάκες κι' έβριζαν από μακριά, κι' όταν κάποιοι δικοί μας που είχαν πάρει εισιτήριο, έκαναν προσποίηση για πλάκα ότι τους ορμάνε, αμέσως οπισθοχωρούσαν. Το τι γέλιο ρίξαμε, δεν περιγράφεται. Μέχρι να ανοίξουν οι πόρτες, τους κάναμε ψιλό ντου για το χαβαλέ, τους καίγαμε τα κασκόλ και τις σημαίες που είχαμε απαλλοτριώσει από τους άτυχους του ηλεκτρικού και αυτοί απλώς φώναζαν συνθήματα, ρίχνοντας κλεφτές ματιές πίσω τους, για να σιγουρέψουν ότι έχουν τρόπο διαφυγής, σε περίπτωση που το ντου, γίνει στ' αλήθεια...
Η ΓΑΥΡΙΚΗ ΠΟΥΣΤΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ.
Τα κόζα άλλαξαν, λίγο μετά την είσοδό μας στο γήπεδο. Αν ανατρέξετε σε παλιότερες ασπρόμαυρες ιστορίες του paokizein (θα αναφέρουμε παρόμοια περιστατικά και σε επόμενες αφηγήσεις), θα διαπιστώσετε ότι γίνεται αναφορά, σε ένα πασιφανές σχέδιο της αστυνομίας, να μας παγιδέψει, να μας στείλει στο στόμα του λύκου, για να πονέσουμε με κάθε τρόπο...Ετσι, ίσως μας απέτρεπαν από μελλοντικές μαζικές μετακινήσεις. Δε μπορούσαν να αντιληφθούν την τρέλα μας και να καταλάβουν πως όσο περισσότερο αίμα χύναμε, τόσο περισσότεροι θα κατεβαίναμε την επόμενη φορά. Στη Ν. Σμύρνη δε μασήσαμε τη χρονιά του πρωταθλήματος, όπως και με την κούλα στο μπάσκετ την ίδια περίοδο στο κλειστό του Ιωνικού Ν.Φ, επίσης έξω από τη Φιλαδέλφεια που 300 άτομα πήραμε το ιστορικό ντου, μετά από απίστευτο στρατηγικό ελιγμό του μανάβη. Ηταν ένα τόσο απροκάλυπτα σχεδιασμένο κόλπο, που έκανε μπάμ. Κι΄αντί να μας απογοητεύει, τόσο μας εξαγρίωνε...
Εκείνη τη μέρα όμως, μας την είχαν καλά στημένη. Η θύρα 7 των φανατικών gay άνοιξε μυστηριωδώς και το γήπεδο γέμισε από οπλισμένους γαύρους, που έφτασαν μπροστά μας και άρχισαν να πετάνε κάθε είδους αντικείμενο. Οι φύλακες κλείδωσαν την πόρτα μας, για να μην έχουμε ούτε τρόπο διαφυγής, ούτε να μπορούμε να βγούμε έξω για ''πολεμοφόδια''. Η βροχή των αντικειμένων συνεχίστηκε από τις πλαινές θύρες.
[youtube]8DSHHU2eHjE&feature=player_embedded[/youtube]
Φανταστείτε δηλαδή, να υπάρχουν 800 άτομα στην 8 της Τούμπας και να τους πετροβολούν από την 7, τη 2 και το ταρτάν εντός γηπέδου. Στα χέρια όμως δεν πιάστηκαν οι λούγκρες, ούτε τόλμησαν να μπουν στην κερκίδα, αν και θεωρητικά ήταν εύκολο. Προτίμησαν την ασφάλεια του πετροπόλεμου εξ΄αποστάσεως...
Κάπου εδώ, πρέπει να εξάρουμε την παλικαριά πολλών αδερφών μας που έφτασαν ως το κάγκελο σε απόσταση αναπνοής από τους εισβολείς και απαντούσαν, πετώντας πίσω τις πέτρες που μας εκσφενδόνιζαν.
Οι πιό πολλοί κατέληξαν με ανοιγμένα κεφάλια, αφού ο ουρανός είχε σκεπαστεί από τα αντικείμενα που μας πετούσαν.Σημειώστε μάλιστα ότι είχαμε να αντιμετωπίσουμε και την αστυνομία, η οποία αφού από ένα σημείο και μετά εισέβαλε στην κερκίδα μας ντεμέκ για να μας προστατέψει, κοπανούσε τους δικούς μας που αντεπέδιδαν τα πυρά!
Το έκαναν εν γνώση τους όμως κι΄αυτό είναι που τους τιμά!. Ηταν κάτι ξεκάθαρα, οργανωμένο και μεθοδευμένο.
Μετά από τόσο χοντρά επεισόδια, με τόσους γάβρους να σουλατσάρουν και με
διακριτική παρουσία της αστυνομίας στο μεγαλύτερο διάστημα, τέθηκε εν αμφιβόλω, η διεξαγωγή του αγώνα, αφού η ομάδα δεν κατάφερε να κάνει ούτε ζέσταμα. Τελικώς ο αγώνας διεξήχθη κανονικά, οι παίκτες μας μπήκαν χεσμένοι και χάσαμε 4-0 με κάτω τα χέρια...
ΥΠΕΡΑΡΙΘΜΟΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΙ...ΑΠ' ΕΞΩ
Αφού τελείωσε το ματς, μας περίμεναν απ' έξω αμέτρητες αστυνομικές δυνάμεις. Η διάθεση μας για αντίποινα ήταν τόσο εμφανής, συν την τεσσάρα που μας είχε εκνευρίσει αφάνταστα, που ήταν σίγουρο πως έτσι και μας άφηναν να φύγουμε όπως ήρθαμε, ο Πειραιάς θα είχε ισοπεδωθεί. Αυτό συζητιόταν και κατά τη διάρκεια του αγώνα, που είχε χάσει από νωρίς το ενδιαφέρον του. Χαρακτηριστικό είναι πως κατά το 60', ΠΑΟΚτσής με κατεβασμένο το μάτι από τούβλο, έπιασε τη σιδερένια πόρτα που οδηγούσε στην έξοδο και την κουνούσε, ουρλιάζοντας προς τους φύλακες να την ανοίξουν. Ετσι και βγαίναμε έξω, θα γινόταν μακελειό.
Οσην ώρα οι γαύροι αποχωρούσαν, μας κρατούσαν μέσα και μετά από κάτι ώρες η πόρτα άνοιξε και αντικρίσαμε έναν απίστευτο αριθμό καρούμπαλων. Οσο έπιανε το μάτι σου, έβλεπες καπέλα και κράνη...Αναρωτηθήκαμε μεταξύ σοβαρού κι' αστείου, που ήταν όλοι αυτοί όταν συνέβαιναν τα σκηνικά. Η φάση που περιγράψαμε παραπάνω, με την εισβολή των γαύρων, κράτησε πάνω από μισάωρο, και το μόνο που έβλεπες από αστυνομία, ήταν οι κλασσικές φιγούρες κάποιων κοντόχοντρων που έτρεχαν απεγνωσμένοι μέσα στο πλήθος, προσπαθώντας με το ένα χέρι να αρπάξουν τα αντικείμενα από τα χέρια των εισβολέων-gay και με το άλλο να κρατάνε το καπέλο, μήπως και τους πέσει...Anyway, βγήκαμε έξω, μπήκαμε στον ηλεκτρικό και φτάσαμε Ομόνοια, όπου ο καθένας πήρε το δρόμο του...
ΚΟΥΤΡΑ ΑΠΌ ΤΑ ΜΑΤ
Εμείς, έπρεπε να κατευθυνθούμε στο σταθμό Λαρίσης για να πάρουμε το τρένο της επιστροφής. Οπως περιέγραψα και παραπάνω, δεν είχαμε μία στην τσέπη. Αποφασίσαμε να διαθέσουμε κάτι ψιλά που μας είχαν απομείνει για το πολυτιμότερο αγαθό μετά από τόση ένταση και σταματήσαμε στο περίπτερο για τσιγάρα. .
Δίπλα στο περίπτερο, ήταν παρκαρισμένη η μηχανή ενός Ζητά, με τον ασύρματο ανοιχτό και ακουγόταν πεντακάθαρα η φωνή κάποιου από το κέντρο, να δίνει σήμα και να περιγράφει το πέσιμο που είχαν φάει λίγο πριν από ομάδα ατόμων με ασπρόμαυρα κασκόλ, κάτι βλαχογαύροι από Λάρισα, που κυκλοφορούσαν στην περιοχή του σιδ.σταθμού και έκαναν το λάθος να φοράνε διακριτικά του έφηβου.
Σύμφωνα με την αναφορά, αφού έφαγαν κάτι μάπες, τους πήραν κασκόλ, λεφτά, ταυτότητες, μπουφάν, τα πάντα όλα.
Ακούσαμε ανυποψίαστοι το σκηνικό φουμάροντας το τσιγαράκι και ξεκινήσαμε για σταθμό Λαρίσης.
Το ταξίδι της επιστροφής θα γινόταν κουτραντάν, όπως πολλές φορές κατά το παρελθόν και το μόνο που μας απασχολούσε ήταν το άδειο στομάχι.
Με το που φτάσαμε στο σταθμό, βλέπουμε παρκαρισμένες έξω, δύο κλούβες και τότε καρφώνεται στο μυαλό μου, η φαεινή ιδέα.
''Δε μπορεί'' σκέφτηκα, ''όταν μιλάνε από τα κεντρικά ακούνε όλοι, άρα θα έχουν πάρει το σήμα που ακούγαμε κι' εμείς κατά λάθος''. Χωρίς δεύτερη σκέψη, δίνω το μπουφάν.στο φίλο μου, χτυπάω την πόρτα και μπαίνω μες την κλούβα. ''Καλησπέρα σας'' λέω ''είμαστε δύο οπαδοί του ολυμπιακού από Λάρισα, πριν από λίγο μας επιτέθηκαν κάτι χούλιγκανς και μας πήραν ρούχα, ταυτότητες και λεφτά. Επειδή δεν έχουμε να πάρουμε εισιτήριο με το τρένο, δώστε μας ότι προαιρείσθε για να γυρίσουμε σπίτια μας''. Αμέσως ξηλώθηκαν και μαζεύοντας τα ψιλά που μου έδινε ο καθένας, βγήκα έξω με κομπόδεμα που ήταν υπεραρκετό για τα εισιτήρια.
Ελα όμως που με κυρίευσε η απληστία, δε μπόρεσα να κρατηθώ, καθώς μπήκα και στην επόμενη κλούβα, σκάζοντας το ίδιο παραμύθι...
Αποτέλεσμα, από εκεί που ξεκινήσαμε χωρίς μία, γυρίσαμε στο κυριλέ με εισιτήριο κι' όχι καβατζωμένοι αγκαλιά με τις αποσκευές, ενώ χορτάσαμε και σουβλάκια...
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η ιστορία που διαβάσατε, δεν ήταν η μοναδική που αποτυπώνει την ΠΑΟΚτσήδικη τρέλα. Τέτοια σκηνικά έστω και μικρότερης εμβέλειας, έχουν γίνει πολλά και ενδεχομένως να μην γραφτούν ποτέ, ίσως επειδή ξεχάστηκαν, ίσως επειδή οι πρωταγωνιστές χάθηκαν ή βρίσκονται αλλού.
Μιλάμε όμως για εποχές, που κάτι σκηνικά που τη σήμερον ημέρα θεωρούνται ακραία, ήταν για τον ΠΑΟΚτσή ψωμοτύρι. Αν δηλαδή σήμερα, το πέσιμο μιας χούφτας άνανδρων με εκτόξευση μολότωφ σε σύνδεσμο αντιπάλων μπορεί να αποτελέσει μνημείο μαγκιάς και να σαρώσει σε χτυπήματα στο you tube, εκείνη την εποχή, ΠΑΟΚτσήδες βολτάριζαν ανενόχλητοι στην καρδιά του Πειραιά (!!!!) και πουλούσαν πολλά κιλά τρέλας.
Εχουν καταγραφεί απίστευτα σκηνικά, όπως αυτό που περιγράψαμε, το οποίο είναι ενδεικτικό όχι μόνο της μούρλας , αλλά και του φόβου που προκαλούσε ο ΠΑΟΚτσής, που ειδικά εκείνες τις δεκαετίες, είχε λάβει μυθικές διαστάσεις.
Και ένας από τους ελάχιστους τρόπους για να μην τα κάνει γιάμπαλο, ήταν να του τη στήσουν με απανωτές τρικλοποδιές, σαν αυτές που περιγράψαμε
Για μα εμπεδώσετε καλύτερα όσα διαβάσατε, κάντε μια αναγωγή σε παρόμοιο σκηνικό αλλά με τους ρόλους των πρωταγωνιστών αντεστραμμένους, έξω από της Τούμπα. Φανταστείτε να έρχονταν 800 γαύροι, χωρίς εισιτήρια στην έδρα μας, να περίμεναν έξω από τα εκδοτήρια, να ξεσηκωνόταν όλη η Λάμπρακη και η Μ. Ασίας και η μόνη αντίδραση να είναι μπινελίκια εξ' αποστάσεως, τη στιγμή που αυτοί έκαναν πλακίτσες.
Ούτε σε ταινία δε θα μπορούσε να γίνει, διότι απλά θα τα παρατούσε ο σκηνοθέτης και δε θα την παρακολουθούσε κανένας...
Οσο για τα σκηνικά εντός Καραισκάκη, μη μαστάτε, με τις πλάτες της αστυνομίας και τόσο οργανωμένα και πούστικα, θα μπορούσαν να μας χαλάσουν και απόφοιτοι νηπιαγωγείου.
Σε ένα από τα video, ακούγεται ο τότε πρόεδρος του έφηβου, απατεώνας-Σαλιαρέλης, να λέει ότι μπήκαμε μέσα χωρίς εισιτήριο, κάτι που ήταν απολύτως ψευδές και ειπώθηκε για να πέσει στα μαλακά η ομάδα του. Οπως επίσης ότι εκδιώχτηκαν από μέσα οι γαύροι, που είχαν κόψει εισιτήριο. Ψέμα και αυτό για να ενισχύσει την υπερασπιστική γραμμή, χρεώνοντάς μας πράξεις που δεν έγιναν. Τον διαψεύσει άλλωστε και ο Κούγιας, που μιλά για εκδοτήριο απ' όπου κόψαμε εισιτήρια. Ολα τα υπόλοιπα όμως περί της σκασιάς που κάναμε χωρίς συνοδεία ενώ είχε απαγορευτεί η εκδρομή, επιβεβαιώνονται με τον πιό κατηγορηματικό τρόπο.
Για να καταλάβετε τις διαφορές, τώρα που τα διαβάσατε και τα είδατε όλα, ρίξτε και ένα μάτι σε φωτό από αντίστοιχη εκδρομή των γαύρων στην Τούμπα την ίδια εποχή. Εμείς είμασταν όρθιοι και παλεύαμε δεχόμενοι πέτρες από κάθε κατεύθυνση, τη στιγμή που αυτοί κούρνιαξαν πίσω από τις σκιές των ασπίδων, γιά πολύ πιό ασήμαντα επεισόδια...
Read more about γαύρους by
www.paokizein.grhttp://www.paokizein.gr/arthra/aspromav ... iraia.html