Μη στενοχωριέσαι, Ραζβάν! Τα πέρασε κι ο Σάντος…
Ο Αλέξης Σπυρόπουλος γράφει για την αμφισβήτηση του Ραζβάν Λουτσέσκου, εξηγεί ποιος είναι ο πιο εύκολος δρόμος προς τη διάλυση μιας ομάδας και θυμάται όσα άκουγε ολόκληρος Φερνάντο Σάντος στον ΠΑΟΚ.
Μοιάζει σαν déjà vu του 2008-09. Ο Φερνάντο Σάντος διεύθυνε την προετοιμασία, οι προσθήκες ήταν αξιόπιστες, έβγαινε σοβαρή δουλειά στην καθημερινότητα του προπονητηρίου, όμως το γάνιασμα στην πόλη…γάνιασμα. Με μπόλικο δηλητήριο λαϊκισμού.
Ναι, χάνουμε δύσκολα αλλ’ ακόμη πιο δύσκολα νικάμε, δεν κερδίζουμε ντέρμπι, μας βγαίνει η πίστη ανάποδα να περιμένουμε τα γκολ μετά το 80’, δεν-θυμάμαι-τι-άλλο. Ο κόσμος είναι, για να λέει ό,τι θέλει. Η διοίκηση είναι, για να κάνει ό,τι πρέπει
Το πιο εύκολο για τον Ζαγοράκη τότε, ήταν να υπακούσει στο περιρρέον κλίμα και να διώξει τον Πορτογάλο. Ένα χρόνο μετά, με τον Πορτογάλο πάντα, ο ΠΑΟΚ (εάν τα ζάρια του παιγνιδιού ήταν όπως είναι σήμερα) θα μπορούσε ν’ αναδειχθεί πρωταθλητής!
Με αλλαγές προπονητών για να βγει η χρονιά σαν σε σκυταλοδρομία, τα ενδεχόμενα είναι τα εξής δύο. Ένα, το πλέον πιθανό, να κλωθογυρίζεις αδιάκοπα γύρω από το ίδιο οικοδομικό τετράγωνο ενώ έχεις μπροστά να διασχίσεις ολόκληρη την πόλη.
Δεύτερο, να βρεις κάποτε τον κατάλληλο. Επιπλέον αυτό το κάποτε, να είναι το κατάλληλο timing. Σήμερα, παράδειγμα, ο Τούντορ θα ήταν κατάλληλος. Καθοδηγεί τη Γαλατάσαραϊ, πρώτη στο τουρκικό πρωτάθλημα. Πιθανότητες, να συμπέσει η καταλληλότητα του ανθρώπου και της στιγμής; Τζόκερ!
Είναι αυτό που σιγά-σιγά φαίνεται, φυσικά μέχρις αποδείξεως του εναντίου, να γίνεται συνείδηση στον Μελισσανίδη. Με τον Χιμένεθ. Εχει τα καλά του, έχει τα κακά του, ωστόσο αυτός είναι (…ένας, όχι πέντε στη σεζόν) και, αν δεν μεσολαβήσει απρόβλεπτη κατάσταση ολέθρου, αυτός θα είναι.
Δεν εξισώνω, Ραζβάν Λουτσέσκου με Φερνάντο Σάντος. Ο Ρουμάνος έχει ψωμιά να φάει. Αμα ρωτήσει τον πατερούλη Μίρτσεα, ο σοφός θα του πει ακριβώς πόσα. Περισσότερο…παρηγορώ τον Λουτσέσκου! Αφού τα έζησε κοτζάμ Φερνάντο Σάντος, πώς δεν θα τα ζήσει κι αυτός;
Τους παρατηρούσα στη Νέα Σμύρνη, στο α’ ημίχρονο, απέναντι στον Πανιώνιο. Ο οποίος Πανιώνιος είχε βαθύτατα τραυματισμένο τον πολυτιμότερο παίκτη του, δηλαδή την καρδιά και την ψυχή των αποδυτηρίων του. Ο ΠΑΟΚ ήταν ομάδα που ήξερε ποιο ήταν το σωστό, για να το κάνει με τη μπάλα. Προσπαθούσε και το έκανε.
Αλλ’ ό,τι έκαναν, το έκαναν «μία ταχύτητα» (ακόμη και για το επίπεδο της Σούπερ Λιγκ) κάτω. Ένα καλό αυτοκίνητο, που βγαίνει να τρέξει με το χειρόφρενο μισοτραβηγμένο. Δεν είναι αργοί, παίζουν αργά. Το χειρόφρενο είναι, προφανώς, ο φόβος. Η ευθύνη. Η ψύχωση για την πρώτη εκτός έδρας νίκη.
Το ανέκδοτο με τον μεθυσμένο και τη μπανανόφλουδα που τη βλέπει στα πέντε μέτρα και λέει…ωχ, πάλι θα πέσω. Ολο το στοίχημα, είναι να ξεμπλοκάρει το μυαλό. Ο Λουτσέσκου αυτό, δεν μπορεί να το καταφέρει μονάχος. Πολύ περισσότερο, όταν οι λοιποί περί το γκρουπ την πέφτουν αγρίως, με το παραμικρό, στο γκρουπ…
Ακούω, ο Λουτσέσκου έχει χάσει τον τσαμπουκά που έβγαζε στην Ξάνθη, έγινε φλατ στον ΠΑΟΚ. Μόνο που εάν την πέσει κι αυτός, μαζί με τους λοιπούς γύρω-γύρω, στην ομάδα και την αγριέψει, τότε έχουμε τον πιο σίγουρο δρόμο προς τη διάλυση. Η πρώτη εκτός έδρας νίκη, κι οι επόμενες ύστερα, δεν θα έρθουν με ritiro.
Δεν είναι σκοινί-κορδόνι. Πέρυσι έγινε το ritiro στο Μακεδονία Παλάς, και έπιασε, σε φάση που ο ΠΑΟΚ ήταν…ενδέκατος. Εφέτος ο ΠΑΟΚ κρατιέται, και με την τιμωρία της έδρας, πρωτοδευτεροτρίτος. Η συγκυρία θέλει λεπτούς χειρισμούς, οι χοντράδες τώρα δεν ενδείκνυνται.
Τον τίτλο, τον διεκδικούν τρεις και θα τον κατακτήσει ένας. Δεν γίνεται να μοιραστεί δια τρία, καν δια δύο. Οι δύο που θα τον «χάσουν» κάηκαν από χέρι! Διότι ο ένας που θα τον κερδίσει, κι αυτός δεν εμφανίζεται πειστικός. Θα επικρατήσει κάτι σαν κοίτα-από-ποιους-το-χάσαμε.
Ο ΠΑΟΚ ήταν ο πρώτος, πάνω κι από τον Ολυμπιακό, στον παραλογισμό της αυτοϋπερεκτίμησης. Και της ταυτόχρονης υποτίμησης των άλλων δύο. Δεν θα πάρουμε το πρωτάθλημα, απλώς. Θα ‘ναι και πρωτάθλημα-ευκολάκι. Αναρωτιέμαι πότε, ιστορικά, ένα πρωτάθλημα υπήρξε για τον ΠΑΟΚ…ευκολάκι;