από free4 » Τρί 23 Νοέμ 2010, 04:12
Η αδρεναλίνη του ΠΑΟΚ
Ο Χάρυ Κλυν όταν ήταν πρόεδρος στην Καλαμαριά και η ομάδα υποβιβάστηκε στην Β΄ Εθνική είπε μία μεγάλη κουβέντα. “Εκανα να βγω τρεις μήνες από το σπίτι γιατί δεν γούσταρα να μου χτυπάνε την πλάτη και να μου λένε: άδικα πέσατε, δεν πειράζει του χρόνου θα επιστρέψει η ομάδα στην Α' Εθνική”.
Μου έλεγε κάτι παρόμοιο και ο Χρήστος Τερζανίδης την εποχή που αγωνιζόταν στον Μακεδονικό στις αρχές της δεκαετίας του '80, ομάδα που έκανε αξιοπρεπείς εμφανίσεις με όλες τις θεωρητικά μεγάλες της Α' Εθνικής. “Δεν έχουν αξία οι καλές κουβέντες του αντιπάλου, αλλά μόνο οι βαθμοί”.
Στη λογική του Χάρυ Κλυν και του Τερζανίδη ο ΠΑΟΚ θα πρέπει να είναι θυμωμένος που έφυγε από το “Γ. Καραϊσκάκης” χωρίς βαθμολογικό κέρδος. Υπάρχει όμως η αίσθηση ότι τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Απέναντι σ' έναν Ολυμπιακό που έδειχνε με πολλούς τρόπους ότι υπολόγιζε την αγωνιστική δυναμική του ΠΑΟΚ, έπαιξε οργανωμένα τόσο αμυνόμενος όσο και επιτιθέμενος, είχε σιγουριά στις κινήσεις του και έκλεινε τους χώρους στον αντίπαλο μέχρι τη στιγμή που ο αγώνας παιζόταν 11 εναντίον 11. Ο “Δικέφαλος” έδειχνε από το πρώτο λεπτό ότι μπήκε στο γήπεδο αποφασισμένος για κάτι καλό με διάταξη 4-5-1 και με έκπληξη την παρουσία του Ζουέλα στο δεξιό άκρο της άμυνας και τον Φωτάκη σε ρόλο δεξιού μεσοεπιθετικού.
Ολα αυτά τα στοιχεία πασπαλισμένα και από πολλές υποθέσεις του τύπου “αν ο Παμπορίδης ήταν πιό αυστηρός στον πειθαρχικό έλεγχο των παικτών του Ολυμπιακού” ή “αν σφύριζε πέναλτι στην ανατροπή του Σαλπιγγίδη από τον Παπαδόπουλο” δημιουργούν ικανοποίηση σε σημαντικό αριθμό φίλων του ΠΑΟΚ.
Υπάρχει όμως και η άλλη, η περισσότερο ρεαλιστική και συγχρόνως απαιτητική άποψη που ήθελε τον ΠΑΟΚ να αξιοποιεί την όποια υπεροχή του και να ρίχνει στο καναβάτσο τον Ολυμπιακό. Η άποψη εκείνων που υπεραπλουστεύουν τα πράγματα και βάζουν το ερώτημα: “Εαν ήταν κακός ο ΠΑΟΚ με πόσα γκολ θα έχανε;”.
Ο “Δικέφαλος” όσο ο αγώνας είχε ένταση μόνο στην κερκίδα τα πήγαινε περίφημα μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Οταν όμως οι παίκτες του ανέβασαν αδρεναλίνη έδωσαν την εντύπωση ότι προσπάθησαν κάτω από την ένταση να κρύψουν ορισμένες αδυναμίες της ομάδας οι οποίες είχαν συμμετοχή στο τελικό αποτέλεσμα. Αδυναμίες όπως η ανεπιτυχείς επιθετικές προσπάθειες από τα άκρα οι οποίες δεν “έβγαιναν” με τίποτε καθώς ο Ζουέλα έπαιξε για πρώτη φορά σ' αυτή τη θέση και ο Σακελλαρίου δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί στις συνθήκες του αγώνα. Ή η έλλειψη πίστης για το γκολ και η αδυναμία να “πατήσουν” οι επιθετικοί του απειλητικά στην περιοχή του Ολυμπιακού είτε βγαίνοντας γρήγορα στην κόντρα είτε με οργανωμένη επίθεση.
Ο Ολυμπιακός δεν ήταν εξαιρετικός αλλά παρ' όλα αυτά κατάφερε να πετύχει τρία γκολ. Σκορ που σύμφωνα με την εικόνα του αγώνα θεωρείται πλασματικό, αλλά δεν παύει να δείχνει μία πραγματικότητα: Οτι οι ποιοτικοί ποδοσφαιριστές όπως ο Μιραλάς δεν πετούν στα σκουπίδια φάσεις-γκολ και οι προπονητές σαν τον Βαλβέρδε κρατούν την ομάδα πειθαρχημένη και κάνουν κινήσεις στην σκακιέρα όπως π.χ. αυτή της προώθησης του Ουρτάδο, από το κέντρο της άμυνας στα χαφ.
Αντιθέτως ο προπονητές της εμπειρίας του Χάβου, μπορούν να κάνουν πολλά αλλά συνήθως δεν διαχειρίζονται τα κρίσιμα σημεία. Για παράδειγμα στο “Γ. Καραϊσκάκης” δεν κατάφερε να κατεβάσει την... αδρεναλίνη των παικτών του ΠΑΟΚ, έβγαλε τον Φωτάκη ενώ θα μπορούσε να παίξει τον ρόλο αντί-Ιβιτς μετά την αποβολή του και δεν έδειξε τόλμη στην χρησιμοποίηση του κουρασμένου μεν αλλά χρήσιμου Μπουσαϊντί από την αρχή του αγώνα. Κινήσεις που χαρακτηρίζουν έναν προπονητή με μεγαλύτερη ικανότητα στη διαχείριση της ομάδας. Σ' αυτό το οποίο υστερεί ο σημερινός προπονητής του “Δικεφάλου”.
