τα σπαει ο σταυρος..respect στον πιο ευστροφο ρεπορτερ του ΠΑΟΚ.
Μονόδρομος η… σφαλιάρα
Θα προσπαθήσω να αναλύσω λίγο την κατάσταση που οδήγησε τον Θοδωρή Ζαγοράκη να βγάλει την γραπτή δήλωση – επίθεση σε συγκεκριμένη μερίδα οπαδών που δημιουργούν προβλήματα.
Εγώ είμαι ο τελευταίος που θα αρνηθώ τις ροκ εν ρολ καταβολές τους ΠΑΟΚ. Αυτό όμως που συμβαίνει είναι βλαχ εν ρολ. Η «βλαχιά» σε όλο της το μεγαλείο.
Όταν στα 14 μου χρόνια μέτρησα τα πρώτα μου εκδρομικά χιλιόμετρα με τον ΠΑΟΚ, σεβόμουν τους μεγαλύτερους οι οποίοι με τη σειρά τους με προσέχανε. Θυμάμαι πως σε πολύ δύσκολες στιγμές υπήρχαν άνθρωποι που ενώ το ξύλο έπεφτε άφθονο, είχαν στο μυαλό τους να προστατέψουν τον μικρό.
Θυμάμαι πως υπήρχε ιεραρχία, αφού σεβόμασταν αυτούς που είχαν τα περισσότερα από εμάς χιλιόμετρα. Δεν είχαμε αρχηγικές τάσεις, δεν παίρναμε πρωτοβουλίες που λόγω απειρίας θα μπορούσαν να εκθέσουν το σύνολο. Ήμασταν στο γήπεδο για τον ΠΑΟΚ. Φωνάζαμε για την ομάδα.
Θυμάμαι, ακολουθούσαμε τα συνθήματα, δεν βρίζαμε παίκτες – το θεωρούσαμε αδιανόητο να βρίσουμε παίκτη μας – και είχαμε ένα μόνιμο πρόβλημα με τους προέδρους. Δεν ήμασταν αγγελούδια, τις κάναμε τις μανούρες μας, αλλά πάντα στα πλαίσια μίας οπαδικής λογικής και μιας βίβλου γεμάτη άγραφους νόμους που σέβονταν όλοι. Οι δικοί μας, οι Ολυμπιακοί, οι Παναθηναϊκοί, οι ΑΕΚτσήδες. Όλοι.
Αυτά μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 90΄. Από τότε ο ΠΑΟΚτσής άρχισε να αλλοιώνεται. Για την ακρίβεια, όχι ο ίδιος, αλλά η εικόνα του.
Η εμφάνιση του πρώτου αθλητικού ραδιοφώνου στη Θεσσαλονίκη, έφερε τις αλλαγές. Ο οπαδισμός μεταφέρθηκε στις τηλεφωνικές γραμμές, η «αλητεία» μεταφέρθηκε σε συγκρίσεις του τύπου «ποιος την έχει μεγαλύτερη» και ο κομπλεξισμός επικράτησε σε βαθμό … κακουργήματος.
Το ένα αθλητικό ραδιόφωνο της Θεσσαλονίκης, απέκτησε κάπου στις αρχές του 2003 άλλους δύο ανταγωνιστές. Βάλε και το Κρατικό – που ποτέ δε μιλάει για ΠΑΟΚ αλλά λέμε τώρα – φτάσαμε αισίως στο τέσσερα.
Η ραδιοφωνική πίτα μικρή, άρα η στελέχωση των ραδιοφώνων γινόταν με ελάχιστα χρήματα. Τα μικρά μπάτζετ ανάγκαζαν σε επιλογές στελεχών που προκαλούσαν σε πρώτη φάση γέλιο και σε μετέπειτα το … κλάμα.
Η Θεσσαλονίκη γέμισε ραδιοφωνικούς παραγωγούς που ουδεμία τριβή είχαν με το ρεπορτάζ, ουδεμία τριβή με πρωταγωνιστές της επικαιρότητας.
Το βασικότερο πρόβλημα δημιουργήθηκε επειδή εκτός των παραπάνω, δεν είχαν την υποδομή να υποστηρίξουν πραγματικά αυτό που κάνουν.
Σε δύσκολες εποχές για τις ομάδες, δεν προσπαθούσαν να τις προστατέψουν, αλλά έβγαζαν χολή και κόμπλεξ. Φιλοξενούσαν στις εκπομπές τους, τύπους ανάλογου εγκεφαλικού βεληνεκούς, οι οποίοι δημιουργούσαν και το κλίμα. Το μονίμως αρνητικό, το μονίμως απαξιωτικό. Όλη αυτή η διαδικασία, δημιούργησε μία οπαδική γενιά, πολύ διαφορετική από τη δική μου.
Μία γενιά που νομίζει πως επανάσταση είναι να μας κατευθύνει ο ραδιοφωνικός παραγωγός, ακόμη και ο «ψαγμένος» μαϊντανός της εκπομπής του. Μία γενιά που θεωρεί μαγκιά να μπει τζάμπα στο γήπεδο και που ελάχιστα ενδιαφέρεται για την ομάδα. Το εγώ του επικρατεί και αυτό θα φανεί στη πρώτη λάθος πάσα του Μπαλάφα, στην πρώτη αλλαγή του Σάντος.
Η γενιά μου ήταν αυτή που άρχισε να μοιράζει σφαλιάρες έξω από την Τούμπα πριν τον αγώνα με τον Πανθρακικό.
Αγανακτισμένη γιατί από τότε που ήμασταν 14χρονά κυνηγούσαμε προέδρους, φάγαμε παραμύθι, ΠΑΟΚτσηδιλίκι και ταυτόχρονα το χιλιομετρικό κοντέρ έγραφε ταξίδια σε όλα τα μήκη και πλάτη που έπαιζε η ομάδα.
Η γενιά μου δεν αντέχει άλλο τους βλάκες που περιμένουν τη στραβή για να βρούνε βήμα στα ραδιόφωνα να βγάλουν την επαναστατική τους αύρα, δεν αντέχει να φοβάται περισσότερο από μία ήττα το πώς θα αντιδράσουν οι κομπλεξικοί και το αν θα αντέχει ο μηχανισμός της ομάδας.
Η γενιά μου αναρωτιέται πως είναι δυνατόν να μπορεί να μιλάει κάποιος μετά από ήττα της ομάδας.
Βουβοί ήμασταν μετά από ήττες στα πούλμαν. Όποιος μιλούσε, τον κοιτούσαν οι υπόλοιποι με μισό μάτι.
Η γενιά μου έκανε την κατάληψη για να φύγει ο Γούμενος και όχι οι «επαναστάτες» ραδιοφωνικοί παραγωγοί και οι μαϊντανοί προσκυνητές τους.
Η γενιά μου ήταν αυτή που έψησε τον Ζαγοράκη να μπει μπροστά και υποσχέθηκε να τον στηρίξει. Και είναι τόσο καλή η σχέση της με τον πρόεδρο, που ο τελευταίος έσπευσε με δήλωση να τους συμπαρασταθεί μετά τους διαξιφισμούς έξω απ το γήπεδο.
Όταν αναφέρομαι στη γενιά μου, αναφέρομαι στο κίνημα των οργανωμένων οπαδών της. Κίνημα το οποίο είναι υποχρεωμένο πλέον να σταθεί απέναντι από τους «οργανωμένους μαϊντανούς» και την πιτσιρικαρία που γαλουχήθηκε λάθος από μέσα ενημέρωσης που το μόνο που τους απασχολούσε είναι να κάνουν ραδιοφωνικό γκελ αψηφώντας το βασικό τους προϊόν. Αρρώστησαν τον ΠΑΟΚ και τώρα που γίνεται προσπάθεια να έρθει η υγεία, θα πρέπει να πέσουν και οι σφαλιάρες. Να με συγχωρήσει η ελληνική αστυνομία, αλλά είναι ένα εσωτερικό θέμα που κάποτε πρέπει να κλείσει οριστικά και αμετάκλητα. Άλλωστε, είναι απασχολημένη με την προστασία άλλων…
ΥΓ Θα μου πει κάποιος, γιατί συνεχίζω να κάνω ραδιόφωνο στη Θεσσαλονίκη; Μόλις μειωθούν οι «ψαγμένοι» να είστε σίγουροι πως θα αποχωρήσω με ελαφρά πηδηματάκια… κουράστηκα να φοβάμαι τι θα ξημερώσει για τον ΠΑΟΚ και πως θα αντιμετωπίσω κάτι που είναι ανίκητο. Τη βλακεία!!!!!!!!!
http://www.gazzetta.gr/blogs/kolkas/?p=7
μακαρι καποια στιγμη ολοι να ξανασκεφτομαστε ετσι!