Τέλος Νοεμβρίου βρέθηκα στο Μιλγουόκι.
Μια ώρα από Σικάγο, είχαμε κλείσει τικετς πριν φύγουμε...
Η πόλη του Γιάννη, καθώς στις 5 λέξεις που άκουγες στην πόλη που περπατήσαμε η 1 ήταν Γιάννης.
Μόλις φτάσαμε προς το κέντρο αντικρίσαμε αυτή την εικόνα
Είχαμε 2 3 ώρες πριν αρχίσει ο αγώνας οπότε γυρίσαμε λίγο στην πόλη. Χαλαροί ρυθμοί, καμία σχέση με την μεγαλούπολη του Σικάγο, κι όλη η επαρχία του Γουισκόνσιν θύμιζε πολύ περισσότερο "χωριό".
Φάγαμε σε ένα σαλούν, όπως αυτά που βλέπουμε στις ταινίες, μας είπαν ότι είναι το καλύτερο της πόλης, κι όντως το φαγητό ήταν εξαιρετικό.
Έφτασε η ώρα να πάμε στο γήπεδο, κάναμε μια γύρα στο ποτάμι, τσιμπησαμε και κάτι κλασικά γλυκά που έχουν οι Αμερικανοί. Στην διαδρομή το 95% του κόσμου που συναντήσαμε φορούσε την μπλούζα με το 34... Μικροί, μεγάλοι, νέοι, γέροι, άνδρες, γυναίκες, όλοι πήγαιναν στην γιορτή της πόλης τους. Έτσι το βλέπουν εκεί, έτσι το βιώνουν.
Για να μπεις στο γήπεδο η διαδικασία είναι πολύ πιο απλή από εδώ, δεν υπάρχει κανένας σχεδόν έλεγχος, απλά περνάς από ένα μηχάνημα. Δίπλα στην μπουτίκ το αδιαχώρητο, αλλά τιμές για εμάς απλησίαστες.
Σε ότι αφορά το γήπεδο, έμοιαζε με ξενοδοχείο. Χώροι πεντακαθαροι παντού. Άνεση στα πάντα, με κυλιόμενες ανεβαίνεις στις κερκίδες, τα πάντα σε ευταξία κι ο κόσμος γελαστός.
Ένιωθες ότι πήγες σε ένα πάρτυ κι όχι σε αγώνα.
Διάφορα εβεντ έξω από τις κερκίδες, άλλοι έτρωγαν, έπιναν μια μπύρα τοπική, γενικά πολύ ευχάριστο κλίμα και μουσική που σε ανέβαζε.
Μπήκαμε μέσα στην κερκίδα μας, αραξαμε στις καρέκλες που ήταν πολύ βολικές, άνετες. Πριν αρχίσει ο αγώνας διάφορα σόου στο τερέν και η κάμερα έπαιζε με την εξέδρα και τον κόσμο στα ματριξ.
Έπαιξε και εμάς η κάμερα, είχαμε ελληνική σημαία και κάτι άλλο μαζί μας...
Βγήκαν οι ομάδες, έκαναν το ζέσταμα ξεκίνησε ο αγώνας συναίσθημα μοναδικό... Μου ήρθαν όλες οι εικόνες από παιδί που έβλεπα τον Λάρι Μπερντ, Τζαμπάρ τις τιτανομαχιες Λέικερς με Μπόστον...
Ο Γιάννης πήγαινε καλά, έκανε 3πλ νταμπλ και ρεκόρ ασίστ στον αγώνα. Ο κόσμος σε κάθε του προσπάθεια, χειροκροτούσε σαν τρελός ακόμα κι αν ήταν αποτυχημένη.
Μας έκανε εντύπωση που στα ταιμ άουτ προλάβαιναν και έστηναν κάποιο ολίγων δευτερολέπτων εβεντ, μια με χορό, μια με μουσική, μια με το να παίζει η κάμερα με τον κόσμο στα ματριξ...
Στο β ημίχρονο, λέω στους άλλους εγώ δεν κάθομαι εδώ, ποια Αμερική και μπαρμπουτσαλα να πούμε, κάναμε τόσα χιλιόμετρα πάμε κάτω κοντά στο παρκέ.
Σκάσαμε μύτη κάτω στα κεντρικά, κάναμε την λεζάντα μας, διδάξαμε ΠΑΟΚ παντού να πούμε, περάσαμε όμορφα και ελπίζω να μας αξιώσει ο Θεός να ξανά ζήσουμε αυτήν την ατμόσφαιρα, αυτή τη γιορτή. Δεν έχει καμία σχέση η θέαση αγώνα NBA από την τηλεόραση, σε σχέση με το γήπεδο. Για αυτό και τα γήπεδα, παρόλο που παίζουν κάθε 2 3 μέρες στη σεζόν, είναι σχεδόν γεμάτα κάθε φορά.
Υγ οι άνθρωποι ξέρουν να πουλάνε το προϊόν. Ολόκληρη βιομηχανία έχει στηθεί από πίσω και τρέχει σε αντίθεση με εδώ...
Στάλθηκε από το SM-G965F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
ΠΑΟΚ, απλά η μεγαλύτερη ομάδα του Βυζαντίου...