Διάβασα για "ξετσούμισμα" απ τον συμπαθέστατο back in black και θυμήθηκα τα ακούσματα του δικού μου... Santa Esmeralda και "Don't Let Me Be Misunderstood"...
...Village People και "Y.M.C.A." ...
..."Bacara" και το "παθιάρικο" τους "Yes Sir, I Can Boogie"...
...το πιο "κολλητό" ever, όλων των parties, "Monaco", του Jean Francois Mauris...
...όπως και το "Oh! mon amour", με τον Christofe...
...και Η "καρέκλα" της εποχής (1978) πιένας της Disco Smeraldo, των Chik, το "ξεχασμένο" πλέον "Le Freak" (C'est Chik)...
Υ.Γ. Άντε τώρα εσύ (The_Stalker για παράδειγμα) να πείσεις τα μωρά της εποχής, στα 14 σου, έστω ότι το "Don't Let Be Me Misunderstood", στην εκτέλεση του απ τους Animals, ήταν...ποιοτικότερο...
Παλεύω ασταμάτητα. Αντιστέκομαι στην αδικία. Οργανώνομαι συνέχεια. Κατακτώ, μόνο τίμια. = Π.Α.Ο.Κ. Χρηστάρα, ζεις μέσα στην καρδιά μου, ώσπου να ξανανταμώσουμε, στου Παραδείσου τα τσιμέντα.... Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή, για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή....
Ήταν η εποχή της χορευτικής μουσικής και όλοι επηρεάστηκαν από αυτό. Άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Αλλά η χορευτική μουσική δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι disco. Ειδικά το τραγούδι των Queen δεν είναι με τίποτε.
Επιτυχία είναι η συνεχής (έστω και μικρή) βελτίωση.
Oh yep back...Αν και ακόμα ανώριμοι (ατελείς σωστότερα) μουσικά τότε, για να το κατανοήσουμε καν... Παρ όλα αυτά κι αυτός ο νεανικός πειραματισμός, όπως κι οι περισσότεροι, δεν μας αποπροσανατόλισε...
Παλεύω ασταμάτητα. Αντιστέκομαι στην αδικία. Οργανώνομαι συνέχεια. Κατακτώ, μόνο τίμια. = Π.Α.Ο.Κ. Χρηστάρα, ζεις μέσα στην καρδιά μου, ώσπου να ξανανταμώσουμε, στου Παραδείσου τα τσιμέντα.... Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή, για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή....
Αφήνω την διετία 1968-69 και προχωράω στο 1969. Η χρονιά που οι Blood Sweat and Tears κυκλοφόρησαν το δεύτερο, αριστουργηματικό τους άλμπουμ. Οι BS&T ήταν ένα Jazz-rock συγκρότημα. Εδώ ποστάρω ένα τραγούδι του άλμπουμ αυτού σε live εκτέλεση που έγινε το 1974 στη Γερμανία. Τα πνευστά έχουν την τιμητική τους.
[youtube]=5D9xHFa8zgg[/youtube]
Επιτυχία είναι η συνεχής (έστω και μικρή) βελτίωση.
Να με συγχωρέσετε που βάζω το ίδιο τραγούδι, αλλά αυτή η εκτέλεση είναι πολύ κοντά στην κυκλοφορία του δίσκου και ο ήχος τους είναι όπως και στο album. Και βέβαια ο τραγουδιστής είναι ο περίφημος David Clayton Thomas, που μ' αρέσει ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ. Αυτή η εκτέλεση είναι πολύ πιο κοντά στο γούστο μου.
Επιτυχία είναι η συνεχής (έστω και μικρή) βελτίωση.