Προσωπικά δεν έχω αξιωματικά πρόβλημα με τις διασκευές. Ίσα ίσα προσπαθώ να το ακούσω σα να μη γνωρίζω το ορίτζιναλ και και κάποιες φορές το αποτέλεσμα ικανοποιεί, κάποιες όχι. Ειδικά αν αλλάζει κιόλας εντελώς το φερόμενο ¨μουσικό είδος¨ (πχ από ελεκτρόνικα σε ροκ ή ανάποδα), μπορεί να γίνει ακόμα πιο ενδιαφέρον.
Επαναλαμβάνω, δεν πετυχαίνει πάντα (με τα δικά μου προσωπικά κριτήρια πάντα).
Και οι 4 γυναικείες φωνές με άρεσαν γιατί αφενός οι 2 πρώτες ενώ κράτησαν τη ροκ γραμμή, το κομμάτι τους βγήκε όμορφα και δε φάνηκαν σα να πασχίζουν να αποδέιξουν κάτι, οι δε 2 τελευταίες το είδαν από άλλη σκοπιά.
Το αυτό ίσχυε και στο μέταλ τόπικ με τις συνεργασίες Fergie-Slash και Miley Cyrus με Billy Idol που τα είπαν ωραία τα κομμάτια σα να ήταν δικά τους. (όπως κι ο Χέντριξ πχ που ξεπάτωσε Ντύλαν και άλλους).
Παράδειγμα μιας κορυφαίας διασκευής από ελεκτρόνικα σε ροκ το Policy of Truth των Depeche Mode που το ξεπάτωσαν ωραία οι Terry Hoax και το μεταμόρφωσαν.