yiannisPAOKitalia έγραψε:Aκριβώς, οι μαλακίες ας είναι unlocked όσο θέλουν...
ΥΓ: είδε κανείς τον free? ξέρουμε κάτι? έχει να φανεί από την Πέμπτη..
Ξεμεινα στην Πόλη!!!
Είπα να περάσω κι από μερικές συνοικίες να ξεδώσω κι εγώ σαν άνθρωπος!!!
Σε έλειψα μπρε?
Παρτε το, αφιερωμένο!!
Εκδρομή στα πάτρια εδάφη και γούστα στις χανούμισσες
Αυτή η εκδρομή, όπως κι αν θελήσει κάποιος να την τιτλοφορήσει, από αυτούς που βρίσκονταν στην Πόλη, θα την χαρακτήριζε με μια λέξη ως την ΑΠΟΛΥΤΗ εκδρομή! Εκδρομή για γούστα, εκδρομή όμως και για λίγους.. Μία εκδρομή πάντως που τα είχε όλα, πρόκριση, χαρά, γέλιο, ξύλο, δακρυγόνα, αμπαλαέα, κοτρώνια, κυνηγητό και φυσικά τη μέγιστη ικανοποίηση. ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΗΔΟΝΗ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΜΕΜΕΤΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥΣ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΑ ΒΑΛΟΥΝ ΜΕ ΕΣΕΝΑ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΜΠΑΤΣΩΝ..
Η ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ
Από νωρίς το πρωί της Πέμπτης τα καραβάνια ξεκινούσαν ένα προς ένα με τελικό προορισμό την πραγματική μας πατρίδα! Την Κωνσταντινούπολη! Όλοι μας με περίσσιο κέφι και διάθεση, με όρεξη για πειράγματα και πολύ χαβαλέ, μα πάνω από όλα έτοιμοι για μία μεγάλη μάχη, τόσο μέσα, όσο κι έξω από το Σουκρού Σαράτσογλου. Όλοι μας είχαμε ετοιμαστεί να δώσουμε τον καλύτερο μας εαυτό παντού και με πίστη στην ομάδα για το τελικό αποτέλεσμα, φεύγαμε, άλλοι πριν την ανατολή του ήλιου κι άλλοι μετά, έχοντας ως αρχικό προορισμό τα σύνορα όπου αδημονούσαμε να βρεθούμε ο ένας με τον άλλον!
Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ
Κατά τη διάρκεια της εκδρομής, τα λεωφορεία είχαν βαφτεί ασπρόμαυρα από τις σημαίες και τα λάβαρα που είχαν κρεμαστεί από τα παράθυρα. Από όπου περνούσαμε αφήναμε το στίγμα μας, αφού σε κάθε στάση οι περιοχές βάφονταν, κυριολεκτικά, ασπρόμαυρες! Τα συνθήματα, τα τραγούδια του ΠΑΟΚ και το καλό κλίμα, φανέρωνε ότι όλοι μαζί πηγαίναμε στον τελικό μας προορισμό έχοντας έναν και μόνο στόχο, την πρόκριση με κάθε κόστος.
ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ
Η πρώτη μεγάλη συνάντηση έγινε στα σύνορα. Εκεί ήταν το πρώτο σημείο συνάντησης των πούλμαν που είχαν αναχωρήσει από τη Θεσσαλονίκη, κυρίως, αλλά κι από άλλες περιοχές. Οι πρώτες φωτογραφίες με φόντο στις τουρκικές σημαίες μόλις είχαν βγει, ενώ το γεγονός ότι πλέον μπαίναμε και σε τουρκικό έδαφος μας το υπενθύμιζε και το.. σήμα στα κινητά μας! Μία πρώτη.. επίσκεψη στα duty free της περιοχής, φανέρωνε τις διαθέσεις μας!
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΗ
Διαβάζαμε στις εφημερίδες ότι στη συνάντηση που είχε προηγηθεί μια μέρα πριν τον αγώνα, οι αξιωματικοί της τουρκικής αστυνομίας έλεγαν στους Έλληνες εκπροσώπους και τους απεσταλμένους της ΟΥΕΦΑ, ότι είχε εκπονηθεί ειδικό σχέδιο για τη μεταφορά μας στο γήπεδο με μία ενδιάμεση στάση πριν την Πόλη και τη συνοδεία περίπου 200 αστυνομικών. Οι 200 αστυνομικοί, τελικώς, ήταν, με το ζόρι, 20 και φυσικά τα μέτρα τάξης.. απόντα! Φυσικά, αυτό διόλου μας επηρέασε, καθώς, η αλήθεια είναι, ότι έχοντας το ένα πούλμαν δίπλα το άλλο, κανείς μας δε φοβόνταν τίποτα κι από κανέναν.
Η ΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΡΑΙΔΕΣΤΟ
Με το που ξεκινήσαμε από τα σύνορα, οι υπεύθυνοι φρόντισαν να μας ειδοποιήσουν ότι θα έχουμε μία στάση στη Ραιδεστό, περίπου μιάμισης ώρας. Φθάνοντας σε ένα μάρκετ (σαν αυτά που συναντούμε κατά μήκος της Εθνικής Θεσσαλονίκης-Αθηνών), αντιληφθήκαμε ότι μας περίμεναν παρατεταγμένες διμοιρίες των ματ και μας παρακολουθούσαν διακριτικά. Όμως, παρόλη την.. επαγρύπνηση τους, ούτε που κατάλαβαν πως.. εξαφανίστηκε ένα κράνος!!
Η παραμονή μας στη Ραιδεστό ήταν κάτι που επιζητούσαμε, μιας και η κούραση ήταν μεγάλη και ήδη μετρούσαμε ένα 12ωρο στο δρόμο. Οι περισσότεροι πηγαίνοντας να αγοράσουμε διάφορα τρόφιμα από το μάρκετ, αντιληφθήκαμε σε πρώτη φάση ότι πηγαίναμε στη.. Μογγολία κι όχι σε κράτος της Ευρώπης. Κανείς να μη γνωρίζει έστω και τα στοιχειώδη Αγγλικά. Να μην καταλαβαίνουν τι λέμε, να τους ρωτάμε την ισοτιμία της τουρκικής λίρας και του Ευρώ και να μην χαμπαριάζουν και να έχουν τη συνήθεια, αντί να μας πληρώνουν σε ευρώ, να μας δίνουν ρέστα στο νόμισμα τους!
Μετά από αρκετή ώρα κι ενώ έκαναν την εμφάνιση τους και τα υπόλοιπα πούλμαν (και βρήκαν και το κράνος τους που φαγώθηκαν), επιβιβαστήκαμε τελικώς για την Πόλη, με το ρολόι να γράφει 18.15. Δηλαδή, 3μιση ώρες πριν τη σέντρα κι ενώ από νωρίς γνωρίζαμε ότι το αργότερο μέχρι τις 7μιση θα έπρεπε να είμαστε μέσα στο γήπεδο.
Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ
Ξεκινώντας για την Κωνσταντινούπολη, βλέπαμε αρκετούς εκδρομείς των γηπεδούχων με αυτοκίνητα να πηγαίνουν κι αυτοί με τα οχήματα τους προς το Σουκρού. Η εμφάνιση τους ήταν, αν μη τι άλλο, προκλητικότατη με σημαίες και χειρονομίες να προσπαθούν να μας βάλουν από νωρίς στο κλίμα, ξεχνώντας όμως ότι.. σύντομα στην Πόλη θα έφθαναν 2.500 ΟΡΚ όπως είπε κι ένας καλός φίλος από το πούλμαν!
Η είσοδος στα πάτρια εδάφη, συνοδευόταν κι από επιφωνήματα..θαυμασμού για το γεγονός ότι η Κωνσταντινούπολη είναι ίσως η πιο αναπτυσσόμενη Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Όπου κι αν γυρνούσε κανείς το κεφάλι του έβλεπε δεξιά κι αριστερά νεόδμητα κτήρια, ουρανοξύστες 30 και πλέον ορόφων, νέα στάδια, πολυτελέστατες εγκαταστάσεις, εξαιρετικές αρχιτεκτονικές δημιουργίες, θυμίζοντας μας.. Μανχάταν. Παρόλα αυτά, αυτό που μας θύμιζε ότι η Πόλη είναι απλά.. η μεγαλούπολη της Τουρκίας ήταν η.. κίνηση στους δρόμους, το απίστευτο μποτιλιάρισμα, η εξαιρετικά επικίνδυνη οδήγηση των ντόπιων και η παντελής έλλειψη παιδείας γύρω.. από τα πάντα.
ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ, ΜΕΡΟΣ Α’
Κι αν γνωρίζαμε ότι η μεταφορά μας μέχρι το γήπεδο θα ήταν ασφαλέστατη, δίχως άγχος, αγωνία και προβλήματα, μάλλον διαψευστήκαμε με τον πλέον.. χαρακτηριστικό τρόπο. Έτυχε, λίγο πριν τα διόδια για την Πόλη (ένα από τα τρία που υπάρχουν) να παρατηρήσουμε 20 (!!) λωρίδες κυκλοφορίας προς την Πόλη. Κι όμως το κυκλοφοριακό κομφούζιο ήταν τέτοιο, που απλά νομίζαμε ότι κινούμαστε με.. 40 χιλιόμετρα στην περιφερειακή της Θεσσαλονίκης!
Αντί να καταλάβουν μια λωρίδα κυκλοφορίας για το κομβόι των Ελληνικών πούλμαν, αναλώνονταν σε συνομιλίες μέσω ασυρμάτου για το που θα πάμε, πως θα πάμε, πιο πούλμαν θα σταματήσουν, πως θα κάνουν περισσότερο χρόνο να μας στείλουν στο γήπεδο και πόσα περισσότερα σχέδια να αναιρέσουν για να μας περάσουν, απλά, μέσα από τις συνοικίες των σκληροπυρηνικών της Φενέρ!
ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ, ΜΕΡΟΣ Β’
Με αυτά και με αυτά, το σκοτάδι στην Πόλη είχε πέσει βαρύ, οι ανάσες γίνονταν όλο και πιο βαριές, οι σφυγμοί ανέβαιναν, όπως και το αίμα στο κεφάλι. Βλέποντας την ώρα να ζυγώνει κι εμείς να.. τριγυρνάμε σα να κάνουμε τουρ στην Πόλη, τα νεύρα μας άρχισαν να τεντώνονται επικίνδυνα. Κάποια στιγμή βλέπουμε πως περνάμε στην Ασιατική πλευρά. Εκεί όλοι μας παίρνουμε τις πρώτες μας βαθιές ανάσες πιστεύοντας ότι πλέον είμαστε κοντά στο γήπεδο.
Αμ δε. Η τουρκική αστυνομία θέτει άλλα πλάνα. Μας περνά μέσα από επικίνδυνες συνοικίες, μας κάνει βόλτες σαν περιοδεύων θιάσους στην Πόλη και κινούμενους στόχους και μας απαγορεύει να κατέβουμε από τα λεωφορεία. Φτάνοντας σε κάποιο σημείο, βλέπουμε σκιές σε στενά να τρέχουν κι έντονη κινητικότητα της αστυνομίας. Λίγα μέτρα πιο κάτω , οι δρόμοι θυμίζουν πεδίο μάχης.
Τα λεωφορεία που πέρασαν λίγο πιο πριν έχουν δεχθεί επίθεση και ουδείς γνωρίζει τι συμβαίνει. Τα νεύρα τσατάλια, η πίεση στο 200 κι εμείς να βλέπουμε τους τούρκους να γυροφέρνουν ακριβώς πίσω από τους αστυνομικούς προετοιμάζοντας τα.. εφόδια. Φεύγουμε από το σημείο και σε όλη τη διαδρομή βλέπουμε θραύσματα από τζάμια και πέτρες στο οδόστρωμα.
Μετά από πολύ ώρα, κι αφότου περνάμε κυριολεκτικά δίπλα από τούρκους που πηγαίνουν στο γήπεδο, που άλλοι κλωτσούν τα λεωφορεία, άλλοι τα χτυπάν κι άλλοι μας προκαλούν με χειρονομίες, φτάνουμε στο Σουκρου Σαράτσογλου γύρω στις 9. Βλέπουμε τα ρολόγια μας και λέμε ότι έχουμε 45 λεπτά για να μπούμε μέσα στο γήπεδο, χρόνος, υπεραρκετός για να μην έχουμε προβλήματα από τους τουρκαλάδες που μας στοχεύουν με πυρσούς και πέτρες από τη γέφυρα, λίγα μέτρα πιο κάτω!
ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ, ΜΕΡΟΣ Γ’
Κι όμως, για μία ακόμη φορά πλανόμαστε οικτρά. Η τουρκική αστυνομία, αδυνατεί να δώσει κατευθυντήριες πορείες προς τους επιτελείς της εκδρομείς και οι τούρκοι αξιωματικοί, απλά περιμένουν. Στην πορεία έρχονται και τα υπόλοιπα λεωφορεία με τον κόσμο του ΠΑΟΚ κι έτσι συγκεντρωνόμαστε όλοι έξω από το γήπεδο, όπου, άνδρες της τουρκικής αστυνομίας, πιασμένοι χέρι-χέρι (!!!!!!) δίχως προστατευτικά και αλεξίσφαιρα, κάνουν.. ανθρώπινη αλυσίδα (προφανώς για να προστατεύσουν τους οπαδούς της Φενέρ από το μένος μας), θεωρώντας ότι με αυτό τον τρόπο μας προστατεύουν.
Κάποια στιγμή και με την ώρα να περνά, τα πνεύματα οξύνονται. Οι αντεγκλήσεις αυξάνονται και αρκετοί επιζητούν λίγο αέρα προκειμένου να ανασάνουν. Θέλουν να βγουν έστω για λίγο από τον κλοιό, όμως οι αστυνομικοί είναι ανένδοτοι. Πλέον έχουμε φτάσει 10 λεπτά πριν την έναρξη του αγώνα, ακούμε τα σφυρίγματα αποδοκιμασίας προς την ομάδα μας κι ετοιμαζόμαστε για το ντου ώσπου κάποια στιγμή ανοίγει η μικρή σιδερένια πόρτα! Κι όταν λέμε για πόρτα, εννοούμε για πορτούλα που με το ζόρι χωρούν 2 άτομα. Από εκείνο το σημείο και μετά, επιδεικνύοντας το εισιτήριο μας, δεχόμενοι και τον πρώτο έλεγχο, περνούσαμε προς τα τουρνικέ κι από κει προς ένα εξονυχιστικό έλεγχο, 3-4 φορές μάλιστα από διαφορετικούς σεκιουριτάδες!
Η πόρτα όμως άνοιξε για λίγο. Όσοι πρόλαβαν μπήκαν και οι υπόλοιποι έπρεπε να περιμένουν καρτερικά κανά 5λεπτο να μπει η πρώτη ομάδα στο γήπεδο και μετά να ακολουθήσουν οι υπόλοιποι! Με το παιχνίδι να έχει ξεκινήσει και τη διαδικασία να κινείται με υπερβολικά αργούς ρυθμούς τα πνεύματα παραμένουν έκρυθμα.
ΠΑΡΤΙ ΣΤΙΣ ΚΕΡΚΙΔΕΣ
Μπαίνουμε στο γήπεδο, που είναι περικυκλωμένο από σύρματα προκειμένου να μην μπορούμε να πετάξουμε αντικείμενα και σε λίγη ώρα, αρχίζει το πανηγύρι με του τούρκους να προκαλούν κι εμείς να τους παίζουμε στις εξέδρες. Μετά τις αρχικές ρίψεις κερμάτων, φτάνουμε στα κοντάρια των σημαιών, τα ποτηράκια με το νερό και στη συνέχεια στα.. θραύσματα γυαλιών και τζαμιών που προκαλούν ατυχήματα σε μερικούς δικούς μας, ευτυχώς, όχι κάτι το ιδιαίτερο. Σε περίοπτη θέση, βεβαίως, και το πανί των σκουληκιών!!
Αυτό ήταν. Μετά κι από όλα αυτά, παίρνουν σειρά οι φωτοβολίδες κι όποιος πρόλαβε σώθηκε. Τα αντεθνικά να βρίσκονται διαρκώς στο ρεπερτόριο, τα πανιά που μας προκαλούν και μας βρίζουν χυδαία, επίσης, όπως και πανιά.. του συμπολίτη!! Σε κάποια στιγμή, προς τη λήξη του ημιχρόνου η κατάσταση πάει να παρεκτραπεί. Η εμφάνιση μιας Κουρδικής σημαίας τους φέρνει σε κατάσταση υστερίας, αλλά πέραν των προκλήσεων δε μας πείθουν ότι έχουν τα @@ να τα πούμε κι έξω από το γήπεδο! Οι αντεγκλήσεις συνεχίζονται με αμείωτη ένταση κι εμείς έχουμε να κάνουμε με τους τουρκαλάδες και τα.. πολεμοφόδια τους, αλλά και την απαθέστατη στάση της αστυνομίας που απλά, παρακολουθεί!
Η είσοδος των αστυνομικών δυνάμεων και των σεκιούριτι, καλμάρουν λίγο τη.. μάχη της εξέδρας, όμως μέχρι το ημίχρονο. Εκεί κι ενώ η κατάσταση συνεχίζει να είναι σχεδόν ανεξέλεγκτη, οι τουρκαλάδες που πανηγυρίζουν σαν μωρά παιδιά όταν πετυχαίνουν δικούς μας, αναγκάζονται να κάνουν πίσω, καθώς οι αστυνομικοί με χάδια τους απωθούν 4 σειρές πιο πάνω!
ΤΡΕΛΑ ΣΑΣ ΠΟΥΛΑΜΕ, ΤΙΣ ΜΑΝΕΣ ΣΑΣ ΓΛΕΝΤΑΜΕ!!
Κάπου εκεί αφυπνιζόμαστε πλήρως κι εμείς κι αρχίζουμε να τα δίνουμε όλα. Παρότι τρώμε νωρίς στο δεύτερο μέρος το γκολ, ξεκινούμε να φωνάζουμε με όση φωνή έχουμε πλέον. Η ομάδα ανεβαίνει, ο κόσμος δίνει τα πάντα και στη χαμένη ευκαιρία του Σαλπιγγίδη όλο το πέταλο βρίσκεται κρεμασμένο στα κάγκελα σε μία κίνηση που παρακολουθούμε στα γήπεδα της λατινικής Αμερικής. Σε εκείνο το σημείο δεν ήταν λίγοι αυτοί που πίστεψαν ότι αν τότε η μπάλα έμπαινε στο πλεκτό, ίσως είχαμε φύγει κάτω με τα κάγκελα!!!
Oι παίκτες τα δίνουν όλα και ήδη στα μάτια μας φαίνεται η σιγουριά ότι το ματς και η πρόκριση δε χάνονται. Μέχρι το 102’. Εκεί όλα γίνονται ασπρόμαυρα!! Γκολ ο Μούσλι κι εμείς στο 7ο ουρανό. Το «γκολ» που φωνάζουμε ακούγεται μέχρι την Αγιά Σοφιά και μαζί με τα δικά μας δάκρυα στην κερκίδα την στιγμή εκείνη νοιώθουμε ότι το ίδιο φωνάζουν όλοι οι Έλληνες της Πόλης. Και είναι τόσο δυνατή η αίσθηση που φανταζόμαστε ότι αυτό το γκολ το πανηγυρίζουν ακόμη κι όσοι δικοί μας δεν βρίσκονται πλέον κοντά μας, αλλά ήταν παιδιά αυτής της Πόλης κι έζησαν εκεί μέχρι να μεταφερθούν με βάναυσο τρόπο!
Αυτό το «γκολ» που ακούστηκε ήταν μια φωνή της ψυχής μας. Ήταν οι τελευταίες στιγμές που ακούγαμε κι εμείς οι ίδιοι τις φωνές μας, γιατί ,μετά.. πάπαλα! Ήταν όμως οι μαγικές στιγμές που ζούσαμε που τις περιμέναμε χρόνια τώρα. Ήταν οι στιγμές που κάθε Έλληνας θα ήθελε να βρίσκεται εκεί. Κάθε Έλληνας να πανηγυρίζει τον τσαμπουκά, το πάθος, το σθένος και τη μαγκιά όλων μέσα στο άντρο των τουρκόσπορων. Ήταν η αίσθηση του να βρίσκεσαι μέσα στην Πόλη, τη δικιά σου Πόλη και πετυχαίνεις κάτι που απλά αποτελεί όνειρο!
Και μετά το γκολ, η έκσταση. Πανηγύρια, αγκαλιές, δάκρυα, φιλιά, περήφανα βλέμματα, όλα αυτά σε ένα μείγμα χαράς, ευτυχίας, ικανοποίησης σε ένα νέκταρ ηδονής. Να βλέπεις του Τούρκους να μην έχουν τη δύναμη ούτε να σε δουν. Να βλέπεις τους αντιπάλους σου, που ζουν εκεί από όπου κατάγεσαι, να μην μπορούν να δικαιολογήσουν ούτε καν το λόγο ύπαρξης τους. Να τους βλέπεις να κλαίνε, να βρίζονται και να πλακώνονται αναμεταξύ τους. Να τους βλέπεις να τρώγονται σαν σκυλιά κι εσύ να γλεντάς. Να τους γλεντάς αποδίδοντας Οθωμανικό δίκαιο και μάλιστα χωρίς τη βαζελίνη! To όνειρο το είχαμε δει λίγες ώρες νωρίτερα σε ταμπέλα.. Τελικά, επιβεβαιώθηκε!
Λήξη του αγώνα. Το πανηγύρι συνεχίζεται, ενώ την ίδια στιγμή ξεκινά η ανταπόδοση μας στη φιλοξενία των τούρκων. Αποφασίζουμε να κάνουμε τις τουαλέτες, έτσι απλά, τούρκικες και το κυλικείο καλοκαιρινό, γιατί.. ΠΑΟΚ είσαι! Οι Τούρκοι, αντί να μας κυνηγήσουν, μας φέρνουν σακούλες με νερά και μικρά κέικ, έτσι απλά για να είμαστε έτοιμοι για τη μεγάλη μάχη. Αυτή της εξόδου σαν Εκπορθητές από την Πόλη.
ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΕΣ ΓΙΑ.. ΠΟΛΕΜΟ
Από την αρχή του ταξιδιού γνωρίζαμε ότι το πιο δύσκολο κομμάτι θα ήταν αυτό της εξόδου. Ξέραμε ότι όταν υπάρχει ντέρμπι μεταξύ Φενέρ και Μπεσικτάς, κάτω από τη γέφυρα που βρίσκεται δίπλα στην εξέδρα των φιλοξενουμένων γίνονται μεγάλες μάχες. Μπαίνουμε στα πούλμαν εκστασιασμένοι από το νέκταρ και την κ@υλα της πρόκρισης κι ετοιμαζόμαστε για.. χτυπήματα! Αφού δούμε ότι είμαστε όλοι παρόντες (εκτός 5 παιδιών που ελευθερώθηκαν λίγο αργότερα), κι ενώ το ρολόι ήδη είναι κοντά στις 2μιση το βράδυ, ξεκινάμε για την επιστροφή.
Σε κάποια φάση, λίγο πριν τη δεύτερη γέφυρα (που βρίσκεται λίγα μέτρα πιο κάτω) σταματάμε και παρακολουθούμε την επιχείρηση (εδώ γελάμε) της αστυνομίας να συντονίσει την επιχείρηση και να απομακρύνει το πλήθος που μας περιμένει καρτερικά. Όλοι μας είμαστε έτοιμοι για όλα, βλέποντας ότι απλά η αστυνομία κοιτάζει! Σε εκείνο το σημείο δε δεχόμαστε επίθεση, όμως κάτι τέτοιο δε συμβαίνει και λίγο πιο κάτω. Οι πέτρες προς τα πούλμαν φεύγουν σύννεφο κι εμείς το μόνο που παρακαλάμε είναι να ανοίξουν οι πόρτες.
Πριν το ματς, στα πρώτα χτυπήματα δεν είχαμε πρόβλημα να κυνηγήσουμε τους τουρκαλάδες στα στενά τους και να τις φάνε αρκετοί. Έτσι λοιπόν και τώρα αυτό που θέλαμε ήταν να τους δούμε να τρέχουν δίπλα στα σπίτια τους. Και το καταφέραμε και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο! Η αστυνομία φυσικά, απούσα. Η μεγάλη αστυνομική δύναμη ήταν μόνο την ώρα που είμασταν μέσα στο γήπεδο, όταν και με χρήση δακρυγόνων εκτόπιζε τους τούρκους οπαδούς από το σημείο που βρισκόμασταν εμείς και πέραν τούτου, το απόλυτο μηδενικό! Εκείνη την ώρα όλοι μας απορούσαμε αν τελικά οι δικές μας αστυνομικές δυνάμεις είναι τόσο εξελιγμένες, ή απλά οι τούρκοι μας πουλούσαν τρελίτσα με αυτά που βλέπαμε μπροστά μας!
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΩΣ ΕΚΠΟΡΘΗΤΕΣ
Ενημέρωση για το συμβαίνει στην Ελλάδα δεν υπήρχε, όμως όλοι γνωρίζαμε ότι ο κόσμος έχει βγει να πανηγυρίσει. Όλοι μας ξέραμε ότι τρελαμένα ΠΑΟΚια θα βρεθούν στα αεροδρόμιο να υποδεχτούν την αποστολή, ότι ώρα κι αυτή θα επέστρεφε στην Ελλάδα, όμως σε εμάς αυτό που υπήρχε στο μυαλό ήταν να πατήσουμε πόδι στη Θεσσαλονίκη όσο πιο νωρίς γίνεται. Να επιστρέψουμε πίσω ως θριαμβευτές και να ανανεώσουμε το ραντεβού μας για την επόμενη μεγάλη μάχη. Αυτή του Βελγίου!
