paoktzis έγραψε:κατι ακομα που με συγκινησε στο Toumba Magazine ειναι μια μικρη παραγραφος στην εισαγωγη που λεει μιλοντας για την τουμπα:
ειναι ο χωρος που πολλες φορες εγκατελειψες, χτυπωντας την πορτα πισω σου. Προσπαθωντας να πεισεις τον εαυτο σου πως δεν θα ξαναγυρισεις ποτε. Γιατι βαρεθικες, αδειασες, κουραστηκες, ψαχνεις για κατι καινουργιο.
Κι ομως, ξερεις πως παντα ο δρομος εκει θα σε οδηγει. Ακομα κι αν δεν εισαι απολυτως σιγουρος γιατι. Διοτι βαθια μεσα σου γνωριζεις. Ειναι το ΣΠΙΤΙ σου. Και αδιαφορεις αν ειναι παλιο, εχει ρωγμες, στερειται ανεσεων, η αν η ομορφια του δε συμβαδιζει με τα δεδομενα της εποχης.
Εχει ομως, τη δικη του ξεχωριστη γοητεια. Αυρα που τιποτα καινουργιο δεν ειναι ικανο να συναγωνιστει.Το αρωμα της ζωντανιας, τις μυρωδιες μιας ζωης.
Τα λέει όπως ακριβώς τα έχουμε βιώσει όλοι οι παλιότεροι...Όντως έχει συμβεί αυτό κάποιες φορές...
Προσωπικά το τελευταίο που θυμάμαι, ήταν σε κείνο το αλησμόνητο μαύρο απόγευμα με το 0-4 από κούλα στα play off, τότε που έφυγα από το 0-2 "χτυπώντας (βρντώντας για την ακρίβεια) την πόρτα πίσω μου" και σκεπτόμενος ότι δεν θα ξαναγυρίσω ποτέ...
...Εύκολο τό χεις;;; Απ το επόμενο ματσάκι ...εκεί ήμουν πάλι... Η συγκεκριμένη παράγραφος πάντως "μιλάει" απ ευθείας στην καρδιά του Π.Α.Ο.Κ.τσή...Μπράβο...
... "άκου λέει" ... Δεν τα "ξεκαθαρίσαμε" αυτά ήδη; 
... 
