Όνειρο ή στόχος λέει το τόπικ.
Είδα λοιπόν όνειρο ότι κάναμε καινούριο γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια! Φύγαμε από τη Θεσσαλονίκη με τους Μίρτσους και τους Ραπτόπουλους και τη συσσωρευμένη μιζέρια και πήγαμε στην Αθήνα, κοντά σε ανθρώπους που έγιναν ΠΑΟΚ και πήγαν 10 χρόνια μετά στην Τούμπα, που ήταν η μειοψηφία στο σχολείο και στη δουλειά, που έπαιρναν διαρκείας για 2-3 ματς την χρονιά, που ανήκαν στον σοβαρότερο σύνδεσμο και που φώναζαν πρώτοι από όλους "Αθήνα γ@μημένη, ο ΠΑΟΚ δεν πεθαίνει".
Αποδείχτηκε ότι ο Ντέμης είχε κάνει λάθος. Γήπεδο 40.000 θέσεων, με ανέσεις, με μπαρ και καθαρές τουαλέτες, με μετρό και χωρίς εμπορικά κέντρα-τερατουργήματα. Όλα τα έξοδα θα έβγαιναν - λέει - από λίγα εμπορικά, την μπουτίκ και τα εισιτήρια διαρκείας. Και συνέβη το απίστευτο: 35.000 άνθρωποι βρέθηκαν και έκλεισαν διαρκείας για τα επόμενα 5 χρόνια. Είχε τελικά τόσους πολλούς ΠΑΟΚτσήδες ο νότος; Πήραν και οι βόρειοι για ενίσχυση; Κάποιοι οπαδοί της ξαδέρφης άλλαξαν ομάδα; Δεν ξέρω. Αλλά σε κάθε ματς γινόταν πανηγύρι. Όλο το γήπεδο ήταν μια θύρα 4 που χοροπηδούσε ασταμάτητα, είτε ρίχναμε τρίμπαλο, είτε - σπάνια - χάναμε. Τα πρόστιμα και οι τιμωρίες ελαχιστοποιήθηκαν. Βλέπεις, δεν είναι εύκολο να εξαγριώσεις τόσο κόσμο που δεν το είχε σε τίποτα να περάσει μια βόλτα από τη Βουλή ή από (γ@μώ) τα υπουργεία τους.
Ο ΠΑΟΚ, ακόμη και στο εξωτερικό, δεν ήταν πλέον "PAOK Salonica". Ήταν σκέτο "PAOK". Όπως λέμε "Ρεάλ" και - ενώ υπάρχουν άλλες 100 - εννοούμε "Μαδρίτης". Όχι όπως λέμε "Ντιναμό" και ψάξε να βρεις, Κιέβου, Ζάγκρεμπ ή... Τιφλίδας.
Στη Θεσσαλονίκη, τα σκουλήκια είχαν αφρίσει. Νόμιζαν ότι θα αποκτούσαν τον έλεγχο της πόλης, αλλά στην πραγματικότητα κανείς δεν ασχολούταν μαζί τους. Στα αθλητικά ραδιόφωνα και στις εφημερίδες, πρώτο θέμα ήταν ο γάβρος, ο βάζελος, ο ΠΑΟΚ, λίγο ΑΕΚ και τέλος. Μετά η σειρά άλλαξε: Γάβρος, ΠΑΟΚ, βάζελος. Για να καταλήξει σε ΠΑΟΚ, γάβρος, βάζελος. Τα ΜΜΕ πήγαιναν με το ρεύμα.
Και μετά... ξύπνησα.