Εκεί στο 0:2 ήταν αδύνατον να διανοηθώ ότι η ομάδα θα παραδοθεί
στις ορέξεις των Ρώσων. Αλλά όπως και να το κανείς σου περνάει από το νου το σενάριο της απόλυτης
κατάρρευσης ... 0:3, 1:4 .... ε δε γίνεται αυτό, αυτή η ομάδα να εμφανίσει πρόσωπο λες και έχει στην ενδεκάδα
Κουμαλο, Αποστολόπουλο, Νιμανι, Ρομπέρ, Lawremce και Πέλκα προ πενταετίας. Δε γίνεται ξαφνικά να έχει γίνει
τέτοια μεταμόρφωση. Κάτι τέλος πάντων θα γίνει - έστω 1:2, ώστε να πάμε με κάτι σαν ελπίδα στον επαναληπτικό.
Και ξαφνικά σου ξυπνάνε δυο γίγαντες - η ομάδα - που λες: ναι ρε, αυτή είσαι, έτσι σε ξέρω. Και ο άλλος γίγαντας: ο κόσμος.
Έπαθα πλάκα με την κερκίδα - η αλήθεια είναι ότι αυτό δεν το περίμενα. Επιτέλους πάλι μια κερκίδα σε γεμάτη Τούμπα
από τα παλιά. Και είναι τόσο εύκολο: συνθήματα και ιαχες που μπορεί ο ΚΑΘΕΝΑΣ στο γήπεδο να τα πιάσει και να τα σερβίρει στο λαρύγγι του, κοφτά, ρυθμικά, εμψυχωτικα!!!! Που δίνουν φτερά στους παίκτες μας και κόβουν τα πόδια
των αντιπάλων μας.
Το « This is Toumpa“ αυτό ακριβώς είναι - και τιποτε άλλο. Οτιδήποτε άλλο καθιστά αυτό το γήπεδο ανταλλάξιμο ως βίωμα και το „This is Toumpa“ μια κενή φράση ποδοσφαιρικής αυτοδιαφήμισης - από αυτές που έχουν γεμίσει τα γήπεδα στν Ευρώπη.
Αυτό με τιποτε δεν το περίμενα!!! Και δεν ξέρω τι έπαιξε. Ήταν θέμα οργανωτών της κερκίδας; Η ευφυΐα του σμήνους;
Αλλά σίγουρα για μένα το πιο απρόσμενο και πιο ανατριχιαστικό.
Τούμπα από τα παλιά ρε!!!!
Π