από ΑποστόληςΑ » Δευτ 04 Μαρ 2019, 19:09
Ολοι ξεκινάνε από 0-0, ο ΠΑΟΚ ξεκινάει από 1-0
Αλέξης Σπυρόπουλος, sdna - 4 Μαρτίου 2019, 11:15
Το ακαταμάχητο όπλο του ΠΑΟΚ είναι η μπετόν-βεβαιότητά τους ότι, ανάποδα να γυρίσει μες στο ματς ο κόσμος, αυτοί θα σκοράρουν. Γράφει ο Αλέξης Σπυρόπουλος.
Δεν το ‘χει κανείς άλλος, ένα τέτοιο σιγουράκι βαθιά μέσα του, στη Σούπερ Λιγκ. Το έχτισαν, στον χρόνο. Είναι σαν να ξεκινάνε τα παιγνίδια τους πλέον, ένα βήμα μπροστά από τον ανταγωνισμό. Σαν να τα ξεκινάνε, όχι από 0-0 όπως όλοι, αλλ’ από 1-0.
Σκόραραν. Και εναντίον του Παναθηναϊκού. Σκόραραν, όπως πάντα. Το ήξεραν ότι έτσι θα γίνει. Σκόραραν γρήγορα. Όπως, εναντίον της ΑΕΚ. Όπως και εναντίον του Ολυμπιακού. Πολύ γρήγορα. Με την πρώτη φάση. Με το πρώτο στημένο. Στο πρώτο λεπτό. Η κακή αντιμετώπιση του κόρνερ από τον Διούδη, αν θέλετε και από την άμυνα ζώνης του Παναθηναϊκού στα στημένα, είναι η μία όψη. Η όψη που κρύβει την άλλη, την πιο ουσιαστική.
Το σε τι συνίσταται ακριβώς, και πώς έχει δουλευτεί, στον χρόνο επίσης, αυτή η εγνωσμένη ισχύς του ΠΑΟΚ στα κόρνερ. Κατά σειράν, είναι: Το κτύπημα του Βιεϊρίνια. Η πίεση που βάζει ο Κρέσπο στον αμυνόμενο (Ινσούα) στο πρώτο δοκάρι. Η πίεση που βάζει ο Σάχοφ, στην κόψη της νομιμότητας, στον γκολκίπερ. Πώς επιτέθηκαν στη μπάλα, με ταυτόχρονη φόρα απέξω, Βαρέλα και Λέο Μάτος. Πώς κινήθηκε στο δεύτερο δοκάρι ο (πλέον απαρατήρητος όλων) Μαουρίσιο. Απαντες σε πλήρη νοητική ετοιμότητα, στα εξήντα δευτερόλεπτα. They mean business! Αντε κάνε άμυνα, απέναντι σε όλο αυτό…
Ο Παναθηναϊκός είχε θάρρος, έβγαλε επιθυμία, ήθελε στην επίσκεψη του επίδοξου πρωταθλητή να είναι πιο σκληρός από ποτέ μες στη χρονιά, ένα καρύδι που ο ΠΑΟΚ θα μάτωνε για να το σπάσει, κάτι που ο κόσμος θα το εκτιμούσε. Αλλά είπαμε, δεν ξεκίνησε από 0-0, ξεκίνησε (όπως όλοι) από 0-1. Κι όταν είπαν να μαζέψουν ό,τι έχουν και δεν έχουν, να βάλουν μπρος στο β’ ημίχρονο την προσπάθεια να το κάνουν 1-1, ξεκίνησαν την προσπάθεια…από 0-2. Δεν παλευόταν.
Ο ΠΑΟΚ ήταν ήρεμος, συγκεντρωμένος, είχε επίγνωση της υπεροχής του, στα στοιχεία του παιγνιδιού του οι μεταβάσεις από άμυνα σε επίθεση ήταν ό,τι πιο θεαματικό, έφτασαν σε οκτώ τελειώματα, και τα οκτώ μες απ’ την αντίπαλη περιοχή, ένα one-team-show. Ένα βουνό, ακούνητο ακόμη και μετά την κόκκινη στον Λέο Ζαμπά.
Οι επιθέσεις που επέτρεψε ο ΠΑΟΚ στον Παναθηναϊκό ήταν όλες (πλην της μίας και μοναδικής με το πλαγιομετωπικό τετ-α-τετ Μακέντα/Πασχαλάκη στο ανοικτό γήπεδο προς το φινάλε του α’ ημιχρόνου) μόνον εναντίον πολυκοσμίας. Στην πολυκοσμία, φυσιολογικά η μπάλα έσπαζε στα σώματα. Δεν περνούσε. ‘Η, άμα από κάπου περνούσε, έκανε ο Πασχαλάκης τη φιγούρα του που τόσο του αρέσει.
Ο Παναθηναϊκός ξαναείχε, μετά από καιρό, την πολυτέλεια των καλών ακραίων (Γιόχανσον, Ινσούα) και ο Δώνης προσήλθε σε άλλο ένα αγώνα με μια αλληλουχία πλάνων, για την κάθε εξέλιξη, μες στο κεφάλι του. Χρησιμοποίησε, απ’ αυτά, τρία διαφορετικά. Με Μπουζούκη/Χατζηγιοβάνη πίσω από τον Μακέντα (3-4-2-1), με Μπουζούκη πίσω από Εμμανουηλίδη/Μακέντα (3-4-1-2), με Κουρμπέλη-έξι, Μπουζούκη/Δώνη οκτάρια, και τον Αλτμαν πίσω από τους δύο κυνηγούς (4-4-2 σε ρόμβο).
Με όλ’ αυτά, εύκολα ο Παναθηναϊκός υπέστη την πρώτη εντός έδρας ήττα της περιόδου. Για τον πιο απλό λόγο. Την υπέστη, επειδή έπαιξε με τον ΠΑΟΚ. Το ακούνητο βουνό. Οσο ακούνητο το 20-3-0 στο πρωτάθλημα δηλοί…
Επιτυχία είναι η συνεχής (έστω και μικρή) βελτίωση.
το σπρώξιμο
