Με καθαρό κεφάλι πλέον.
1. Χίλια μπράβο στον ρεφ. Κι όλα ανάποδα να τα έδινε, ο τρόπος που έπαιζε το ματς, ήταν αυτός ακριβώς ο τρόπος που τόσο λείπει απ το ποδόσφαιρό μας. Ο τρόπος είναι ένας, ο πιο απλός, παίχτε μπαλίτσα και μην βουτάτε σαν τους μ@λ@κες όλη την ώρα και σκούζετε σαν τιτίκες και σαν Λουκίες.
30000 κόσμος ήρθε να δει μπάλα κι όχι θέατρο κάθε τρεις και λίγο.
2. Είναι νομίζω καιρός πια, να καταλάβουμε όσοι δεν το έχουν καταλάβει ακόμη, ότι η ομάδα έχει αναπτύξει αντιστάσεις στο οτιδήποτε. Ο φοβικός ΠΑΟΚ του παρελθόντος, ο ΠΑΟΚ που το μυαλό του κολλούσε στη Βίντι πχ, έχει νομίζω πεθάνει, ελπίζω ανεπιστρεπτί. Ο Κομίνης και το παρεάκι του, υποδόρια ίσως, μας έκαναν μεγάλο καλό. Φάνηκε στην αντίδραση της ομάδας μετά, κορυφώθηκε στον τελικό, το καλοκαίρι πήγε για το απίθανο και το χασε στις λεπτομέρειες και τώρα έχει 8/8 για πρώτη φορά στην ιστορία της. Προφανώς για εμάς τους οπαδούς είναι δύσκολο να ξεχάσουμε τις απίθανες καταστάσεις που ζήσαμε τόσα χρόνια, αλλά με λίγο περισσότερη εμπιστοσύνη δεν χάθηκε ποτέ κανείς, αντιθέτως γάμησαν και δύο-τρεις άνθρωποι παραπάνω, που είναι καλό σε γενικές γραμμές.
3. Μια χαρά ρόστερ έχει η ομάδα και μια χαρά εξτρέμ σημεία αναφοράς έχει, και στόπερ έχει και χαφ έχει και μια γύρο απ όλα έχει. Έχει και τον Κίτσιου τον λεβέντη τον καραμπουζουκλή. Θέλει δουλειά ακόμα σίγουρα, αλλά δεν μπορεί κανείς, μα κανείς να πει, ότι κάθε ματς του ελληνικού πρωταθλήματος δεν εξαρτάται πρωτίστως απ την απόδοση του ΠΑΟΚ εναντίων του οποιουδήποτε. Μακριά από μένα το αήττητο, δεν με νοιάζει καν, δεν εννοώ αυτό,δεν κοιτάω αυτό, αυτό που κοιτάω, όπως κι η ομάδα είναι ο Ατρόμητος. Βήμα βήμα, ματς με το ματς. Όσο νικάμε τόσο θα απελπίζονται. Απλά είναι τα πράγματα.