από ΑποστόληςΑ » Τρί 15 Μάιος 2018, 10:28
Α. ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ
Όπως κάθε χρόνο ξεκινήσαμε και φέτος με στόχο να χτυπήσουμε τον Ολυμπιακό, και να πάρουμε το πρωτάθλημα. Ο γαύρος είχε καμφθεί αγωνιστικά στο δεύτερο μισό της σεζόν που πέρασε, κι αυτό μας έκανε αισιόδοξους ότι τελικά θα ήταν πιο εύκολος αντίπαλος. Επιπρόσθετα περιμέναμε τις εκλογές της ΕΠΟ όπου η νίκη Γραμμένου φαινόταν σίγουρη, οπότε θεωρούσαμε ότι ήταν θέμα χρόνου να πάρουμε πρωτάθλημα μετά από 33 έτη.
Κοιμόμασταν όμως με λάθος πλευρό, όπως αποδείχτηκε.
Δεν θα ασχοληθώ με τα βρώμικα εξωποδοσφαιρικά γεγονότα, εξ αιτίας των οποίων μας έκλεψαν ένα πρωτάθλημα, αλλά θα προχωρήσω μόνο στα αγωνιστικά.
Η νέα σεζόν δεν ξεκίνησε καλά. Βέβαια κάθε χρόνο δεν ξεκινάμε καλά, γιατί συνήθως κάθε χρόνο ψάχνουμε για νέο προπονητή. Αλλά αυτή τη χρονιά έγιναν και άλλα. Ας τα πάρουμε από την αρχή:
Ο Ivic αρνήθηκε να συνεχίσει ως προπονητής (ο μόνος προπονητής που είχε θητεία στον ΠΑΟΚ λίγο παραπάνω από μία σεζόν) θέτοντας κάποιες προϋποθέσεις (που δεν έγιναν γνωστές) για την παραμονή του, για τις οποίες προφανώς δεν πήρε εγγυήσεις κι έτσι η σεζόν ξεκίνησε με νέο προπονητή.
Επιλέχθηκε ο Stanojevic. Ο Ιβάν προτίμησε την εισήγηση του Vukic για τον πρώην προπονητή της Partizan και όχι αυτήν του επικεφαλής του αθλητικού τμήματος Lubos Michel για τον πρώην προπονητή της Ξάνθης.
Στις 16/6 λοιπόν η ΠΑΕ επιλέγει τον Σέρβο τεχνικό, με το φτωχό βιογραφικό: 2 χρόνια (80 αγώνες) στην Partizan (Απρ 2010 – Ιαν 2012), και από τον Απρ 2012 μέχρι τέλος του έτους 2016 στην Κίνα, με ένα 6μηνο διάλειμμα στην Maccabi Haifa (Ιουλ - τέλος έτους 2014).
Πέρα από το φτωχό βιογραφικό του προπονητή (για μια ομάδα που θέλει να πάρει τίτλους, να κάνει καλή Ευρωπαϊκή πορεία και να ξοδέψει αρκετά χρήματα σε μεταγραφές) ο Stano είχε ως αγαπημένο σύστημα το 4-4-2 και όχι το 4-2-3-1 του Βλάνταν, του οποίου υποτίθεται ότι ήταν συνέχεια.
Στα φιλικά είμασταν μέτριοι και το ίδιο επαναλήφθηκε και στους δύο πρώτους, επίσημους αγώνες:
27/7/2017: Olimpik Donetsk – ΠΑΟΚ 1-1
3/8/2017: ΠΑΟΚ - Olimpik Donetsk 2-0
Τελικά αποδείχθηκε ότι ο προπονητής αυτός ΔΕΝ έκανε καλή θερινή προετοιμασία με αποτέλεσμα η ομάδα στα μέσα Αυγούστου να μην μπορεί να βγάλει αξιοπρεπώς πάνω από 60 λεπτά αγώνα.
Δυστυχώς αυτό το πληρώσαμε με τον αποκλεισμό από τους ομίλους του Europa League, που ήταν το χειρότερο αποτέλεσμα των τελευταίων 6 ετών.
Στις 11 Αυγούστου διώξαμε τον Stanojevic και φέραμε τον Lucesku. Η ομάδα ακόμη δεν είχε αποκλειστεί από το E.L. αλλά οι επιπτώσεις της κακής θερινής προετοιμασίας δεν είχαν ακόμη τελειώσει. Μάλλον είμασταν στην αρχή.
Στις 17 Αυγούστου κερδίσαμε στην Τούμπα τους Σουηδούς, αλλά 3 μέρες μετά είμασταν πολύ μέτριοι στη Λειβαδιά (0-0), όπως και στον επαναληπτικό της Σουηδίας (24/8), όπου η ομάδα μετά το 60΄ κατέρρευσε.
Εκτός της επιλογής του προπονητή έγιναν και άλλα λάθη στη διαχείριση των παικτών:
1. Η επιλογή Leveque ως πρώτου αριστερού μπακ, ενός παίκτη με πολύ άσχημο βιογραφικό σε τραυματισμούς. Σαν να μην έφτανε αυτό, ξαφνικά, ως κεραυνός εν αιθρία, ήρθε η δήλωση του Leovac μέσα στον Νοέμβριο ότι δεν μπορεί πλέον να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του ΠΑΟΚ και έθεσε εαυτόν εκτός ομάδας. Αποτυχία λοιπόν 100% στα αριστερά μπακ.
2. Η επιλογή Κων/νιδη ως δεξιού μπακ και ο δανεισμός του Κίτσιου. Ο Κων/νιδης παρ’ όλο που τον θεωρούσα καλύτερο του Στέλιου δεν έκανε καλές εμφανίσεις με τον ΠΑΟΚ, όσο έπαιξε, με αποτέλεσμα σε κάποιους αγώνες κυπέλλου να προτιμηθεί ο Δεληγιαννίδης ως δεξί μπακ. Ακολούθησαν οι δηλώσεις του παίκτη οι οποίες τον έθεσαν εκτός ομάδας. Ο Δεληγιαννίδης με τη σειρά του έκανε , όσες φορές κλήθηκε να παίξει θλιβερές εμφανίσεις, οπότε σε όλη τη σεζόν είχαμε μόνο ένα αξιόπιστο δεξί μπακ, τον Matos.
3. Η επιλογή Henrique για δανεισμό, μετά την επιστροφή Mak ως δανεικού. Η επιλογή αυτή, παρ’ ότι ο Βραζιλιάνος είχε μόλις 6 μήνες στην ομάδα και στο διάστημα αυτό ήταν καλός, φαινόταν λογική, υπό την έννοια ότι ο Mak πριν φύγει από τον ΠΑΟΚ είχε κάνει εκπληκτικό πρωτάθλημα με 20 γκολ. Δυστυχώς όμως ο Σλοβάκος ήταν αγνώριστος μετά την επιστροφή του, τόσο σαν φυσική κατάσταση, όσο και σαν απόδοση, με αποτέλεσμα να αναπολούμε τον τρελό Πέδρο. Βελτιώθηκε λίγο στη συνέχεια, αλλά δεν έπεισε πώς αν ο Ενρίκε παρέμενε δεν θα πρόσφερε σαφώς περισσότερα.
4. Οι ουσιώδεις μεταγραφές: Vieirinha, Mauricio και Ελ Kaddouri, άργησαν πολύ να πραγματοποιηθούν και οι παίκτες αυτοί δεν μπόρεσαν να μας βοηθήσουν στους Ευρωπαϊκούς αγώνες και στους πρώτους αγώνες της SL.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να χάσουμε 6 εύκολους βαθμούς στο πρωτάθλημα, όλους εκτός έδρας:
στον Λεβαδειακό (0-0),
στην Απόλλωνα Σμύρνης (0-0) και
στη Λάρισα (1-1).
Και στην Τούμπα όμως η ομάδα ήταν πολύ μέτρια. Έπαιζε στατικό ποδόσφαιρο και δυσκολευόταν πολύ στις κλειστές άμυνες των αντιπάλων (Κέρκυρα 3-1, Παναιτωλικός 1-0, ΠΑΣ 1-0). Η πρώτη ένδειξη καλής μπάλας φάνηκε στις 15 Οκτωβρίου, στην Τούμπα με Λαμία όπου το σκορ ήταν πλούσιο (4-0). Παρ’ όλα αυτά στο επόμενο εκτός έδρας αγώνα, στο Καραϊσκάκη, πάλι δεν σκοράραμε, ενώ δεχτήκαμε και ένα φτηνό γκολ.
Το ίδιο συνέβη και στις 5 Νοεμβρίου, στο ΟΑΚΑ. Η ομάδα παρ’ ότι βρέθηκε γρήγορα να παίζει με παίκτη παραπάνω, ήταν ανίκανη να το διαχειριστεί, ανίκανη να δημιουργήσει φάσεις και να απειλήσει. Αντίθετα δέχτηκε γκολ στο διάστημα της αριθμητικής υπεροχής της και σαν να μην έφτανε αυτό, ο Zambrano έκανε το δεύτερο λάθος του στο πρωτάθλημα (μετά τη φάση του γκολ μέσα στον γαύρο) και πήρε δεύτερη - και πολύ ανόητη - κίτρινη κάρτα. Αυτό ήταν και το τέλος στον ΠΑΟΚ ενός παίκτη που ήρθε με εξαιρετικές περγαμηνές και φάνταζε ως ο καλύτερος στόπερ στην Ελλάδα (κανονικά θα πρέπει να είμασταν πολύ επιφυλακτικοί με παίκτες που εύκολα τους δανείζουν οι ομάδες τους).
Ήρθε μετά και η ισοπαλία (στο τελευταίο λεπτό, παρακαλώ) στη Νέα Σμύρνη, στις 26 Νοεμβρίου και έδεσε το γλυκό.
Δυστυχώς η ομάδα, 3,5 μήνες με τον Ρουμάνο στον πάγκο, εξακολουθούσε να μην βλέπεται στα εκτός έδρας. Κανονικά δεν θα έπρεπε να έχει ΚΑΜΙΑ πιθανότητα για τίτλο, αλλά αυτό που εξακολουθούσε να μας δίνει ελπίδες για τίτλο ήταν:
1. Το απόλυτο της Τούμπας (9 αγώνες, 9 νίκες και μάλιστα οι 7 Ελληνικοί αγώνες ήταν κεκλεισμένων των θυρών).
2. Οι απώλειες και των άλλων ομάδων (ΑΕΚ, Ολυμπιακού), που ναι μεν δεν ήταν τόσες πολλές, ιδιαίτερα της ΑΕΚ, αλλά υπήρξαν και δεν αύξησαν πολύ την βαθμολογική διαφορά από εμάς.
Κάπου εκεί, στις 2 Δεκεμβρίου, έρχεται η πρώτη, πολυπόθητη εκτός έδρας νίκη μέσα στην Ξάνθη, με το εμφατικό 0-3. Η νίκη αυτή συνδυάστηκε με τη συμμετοχή Πέλκα ως επιτελικού χαφ, αντί του El Kaddouri, που έπαιζε μέχρι τότε στη θέση αυτή, ενώ σαν αριστερό μπακ, καθιερώθηκε ο αρχηγός (Vieirinha), που ξεκίνησε να παίζει στη θέση αυτή μόλις 3 αγωνιστικές πιο μπροστά, λόγω απουσίας των Leveque και Leovac.
Από κει και μετά ακολούθησε ένα μεγάλο σερί νικών μέσα – έξω. Αν υπολογίσουμε και τους αγώνες κυπέλλου, το σερί αυτό ξεκίνησε λίγες μέρες νωρίτερα (Αιγινιακός – ΠΑΟΚ 0-5, στις 29 Νοεμβρίου) και τελείωσε με τον αγώνα πρωταθλήματος Λαμία – ΠΑΟΚ 0-2 στις 17 Φεβρουαρίου. Η ομάδα έπαιζε πολύ καλή μπάλα και δεν σταματούσε πουθενά. Ένα τραίνο υψηλών ταχυτήτων (TGV - Train à Grande Vitesse)
ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΕΠΕΣΑΝ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΜΕΣΑ!
Ήρθαν οι αγώνες ΠΑΟΚ – Θρήνος και ΠΑΟΚ – νέα ΑΕΚ για να πιστοποιήσουν ένα τεράστιο χουντικό, πραξικόπημα που τελέστηκε εις βάρος μας, ώστε να μην βγούμε πρωταθλητές: Αφαίρεση 9 συνολικά βαθμών για φέτος και 2 για του χρόνου (με παράλληλη πριμοδότηση των αντιπάλων μας με 3 βαθμούς), 3 αγωνιστικές κεκλεισμένων των θυρών, απαγόρευση εισόδου στον Ιβάν για 3 έτη και ισχυρό χρηματικό πρόστιμο.
Από κει και μετά δεν μπορούμε πλέον να μιλήσουμε αγωνιστικά. Μπράβο όμως στην ομάδα που δεν κατέρρευσε ψυχολογικά, αλλά συνέχισε τις νίκες, εκτός από τον αγώνα της Τρίπολης, πολύ μικρή απώλεια για το ισχυρότατο πλήγμα που δέχθηκε ο ΠΑΟΚ.
Επιτυχία είναι η συνεχής (έστω και μικρή) βελτίωση.