από ΑποστόληςΑ » Τετ 03 Ιαν 2018, 15:12
Μάρσιο Αζεβέδο, ένας σπάνιος άνθρωπος!
sdna - 3 Ιανουαρίου 2018, 13:46 - Μαριάννα Αξιοπούλου
Ναι, αν αποκτηθεί από τον ΠΑΟΚ θα κριθεί για όσα προσφέρει στο χορτάρι. Όμως, όχι. Δεν είναι μόνο αυτό. Η ιστορία του Μάρσιο Αζεβέδο είναι ξεχωριστή και εκτός των τεσσάρων γραμμών...
Είναι στιγμές που λυγίζεις. Είτε σε αφορούν, είτε όχι. Είτε ταυτίζεσαι μαζί τους, είτε όχι. Ιστορίες που δεν μπορούν να περάσουν αδιάφορες από τα μάτια σου, ιστορίες που δεν μπορείς να τις βγάλεις από το μυαλό σου εφόσον τις ακούσεις. Η Γκουαραμπίρα δεν είναι καμιά αχανής πόλη, στην οποία χάνεσαι. Θα την αντιστοιχούσες στην Ελλάδα με έναν μικρό δήμο, αφού ο πληθυσμός της δεν ξεπερνάει τους 60.000 κατοίκους και είναι λογικό μια τέτοια ιστορία να τους αφορά όλους. Ακόμα και εκείνους που βρίσκονται σε ανυπολόγιστη απόσταση από τον τόπο τους. Ναι και εκείνους που τους χωρίζουν θάλασσες, ωκεανοί, χώρες και ήπειροι.
Η Λαβίνια Μαρία Μούρα Μπαρμπόζα διαγνώστηκε με κακοήθη όγκο στον εγκέφαλο σε ηλικία 20 μηνών. Ο μόνος τρόπος να σωθεί η ζωή της ήταν μια λεπτή χειρουργική επέμβαση, με κόστος 80.000 ρεάλ. Οι γονείς της δεν είχαν τη δυνατότητα να τα πληρώσουν και το βάρος μεταφέρθηκε στον απλό κόσμο. Η καμπάνια ξεκίνησε από τα μέσα μαζικής δικτύωσης. Μια μικρή φωτογραφία και μια έκκληση για βοήθεια, η οποία ξεκίνησε τέλη Αυγούστου, το 2013. Στις 9 Σεπτεμβρίου, η οικογένεια της μικρής Λαβίνια από την Γκουαραμπίρα – όπως θα έμενε το όνομά της στα μίντια – παραχώρησε συνέντευξη τύπου.
«Το υπολειπόμενο ποσό καλύφθηκε από γηγενή της Γκουαραμπίρα, ο οποίος δε ζει στην πόλη και δεν έχει σχέση με την πολιτική», ανακοίνωσε ο υπεύθυνος της καμπάνιας «σώσε μια ζωή», χωρίς να θέλει να αποκαλύψει το όνομά του. Ο έρανος είχε φέρει στον τραπεζικό λογαριασμό της οικογένειας ένα ποσό κοντά στις 40.000 ρεάλ και τα υπόλοιπα καταβλήθηκαν από έναν άνθρωπο. Η μικρή θα υποβαλλόταν σε δύο εγχειρήσεις μέσα σε 15 μέρες με την ελπίδα να μπορέσει να ζήσει μια φυσιολογική ζωή.
Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στην Βραζιλία, ερεύνησαν το θέμα. Σύντομα θα αποκαλυπτόταν το όνομα του ανθρώπου που βοήθησε τη μικρή Λαβίνια. Ήταν και εκείνος πατέρας δύο μικρών κοριτσιών. Η Μικαέλεν ήταν τριών ετών και η Μαριάνα, είχε μόλις συμπληρώσει το πρώτο εξάμηνο της ζωής της. Ο Μάρσιο Αζεβέδο δεν μίλησε ποτέ επίσημα για τα χρήματα που έδωσε στην οικογένεια. Κάλυψε όχι μόνο το ποσό που υπολειπόταν, αλλά και τα μετεγχειρητικά έξοδα, τα οποία άγγιζαν συνολικά τα 40.000 ρεάλ. Τον Δεκέμβριο του 2015 συμμετείχε σε φιλανθρωπικό αγώνα που έχει στην πόλη του για την περαιτέρω οικονομική ενίσχυση της οικογένειάς.
Η Λαβίνια άντεξε τρία χρόνια. Πάλεψε τρία χρόνια. Στις 23 Οκτωβρίου του 2016, σε ένα άλλο νοσοκομείο του Σάο Πάουλο πέθανε ο πατέρας της από καρκίνο στο έντερο. Είχε διαγνωστεί στη διάρκεια της θεραπείας που λάμβανε η κόρη του. Στις 5 Νοεμβρίου, σε ηλικία τεσσάρων ετών, έφυγε από τη ζωή και η μικρή. Η κηδεία θα γινόταν στη Γκουαραμπίρα.
Οι δικές του γυναίκες!
Η ευαισθησία του Μάρσιο απέναντι σε μια από τις – δυστυχώς – χιλιάδες τέτοιες ιστορίες που προκύπτουν καθημερινά, σίγουρα απορρέει και από τη δική του οικογένεια. Στις 31 Ιουλίου του 2017 ήρθε στη ζωή η Μελίσα, το τρίτο του κορίτσι με την Μισέλ. Ερωτευμένος από την εφηβική του ηλικία με την ίδια κοπέλα, την οποία έκανε και γυναίκα του, σε μια κλασική βραζιλιάνικη αφήγηση. Ως παιδί, ο Αζεβέδο ονειρευόταν μόνο να παίξει ποδόσφαιρο, περπατούσε μιάμιση ώρα κάθε πρωί (από τις 5π.μ. ως τις 6.30π.μ.) για να φτάσει από το σπίτι του στο κέντρο του δήμου, δανειζόταν το ποδήλατο ενός φίλου του για να πάει στο γήπεδο και έζησε σχεδόν με όλα τα στερεότυπα που υπάρχουν για τους ποδοσφαιριστές από τη χώρα της σάμπα.
Ο πατέρας του κουβαλούσε ρύζι και ζάχαρη για να προσφέρει τα προς το ζην στην οικογένειά του, ενώ συνήθιζε να παίζει ποδόσφαιρο ερασιτεχνικά. Το καθημερινό περπάτημα για την πόλη έγινε πλεονέκτημα στην καριέρα του Μάρσιο, ο οποίος έγινε γνωστός ως «νούμερο 6» και έτρεχε σχεδόν δέκα χιλιόμετρα ανά αγώνα από παιδί ακόμα. Προσπάθησε να δουλέψει σε συνεργεία αυτοκινήτων για να βοηθήσει την οικογένειά του, όμως τον πήρε ο ύπνος και απολύθηκε την τρίτη ημέρα, όμως κατάφερε εντέλει εκείνο που ονειρευόταν: Να γίνει ποδοσφαιριστής!
Επιτυχία είναι η συνεχής (έστω και μικρή) βελτίωση.