Παναιτωλικός - Π.Α.Ο.Κ. 0-2 Σχόλια, MVP & παραλειπόμενα

[nothu]

Μια φαση θυμαμαι αλλα στο ριπλει φανηκε οτι ηταν βουτια.

[ΑποστόληςΑ]

Βουτιές ήταν και οι δύο περιπτώσεις. Ο διαιτητής μας τσάκισε λίγο στα φάουλ και τις κίτρινες. Στα υπόλοιπα ήταν αρκετά καλός.

[Pater]

Μπραβο σε ολους για το αποτελεσμα..μβπ ο μυστα μαζι με κρεσπο αν επρεπε να ξεχωρισω καποιους...
Να παιξω οβερ 7,5 σελιδες η θα παω κουβα..;;

σπρώξτε ρε παιδία μισή σελίδα έμεινε

[cellophan]

, Δεν μας τιμούν τέτοια σχόλια. Όπως επίσης και σχόλια που μοιράζουν ασθένειες.
.

Δεν τολμώ ούτε για Μαρινάκη, Κόκκαλη, Σπάθα κτλ να ευχηθώ κάτι τόσο σκληρό. Μακριά από όλο τον κόσμο, πολύ σκληρή φάση για να την ευχηθείς ακόμα και στον εχθρό σου

Σχετικό, από τον Αντώναρο στο sdna.

"Tα κείμενά μου φέρανε (και μου φέρνουν) ψωμί… είναι η δουλειά μου …και είμαι απο εκείνους τους τυχερούς ανθρώπους που κάνω τη δουλεια που αγαπώ.

Το'χω ξαναγράψει και θα το ξανα-μανα-γράψω όσο τα δακτυλα μου θα μπορούν να τρέχουν στο keyboard:

Οι φίλοι του ΠΑΟΚ είναι κάτι σαν την οικογένεια μου.

Είναι τα άγνωστα αδέλφια μου.

Ειναι η μοναδική (τεράστια) ομάδα ανθρωπων, που με έκλεισαν στην αγκαλιά τους όταν τους απηυθυνα τον λόγο.

Η σχέση μας δεν είναι οπαδική…. ούτε καν ποδοσφαιρική…

Είναι σχέση απόλυτης εμπιστοσύνης.

Δεν με νοιάζει η ομάδα του ΠΑΟΚ, δεν με νοιάζουν τα αποτελέσματα, δεν με νοιάζουν τα διοικητικά τους… με νοιάζουν όμως αυτοί… οι ίδιοι οι οπαδοί.

Μπορεί να λέω ότι "η Θεσσαλονίκη είναι η μισή μου πατρίδα"… αλλά στην πραγματικότητα είναι μια αγνωστη πόλη για μένα.

Ομως όταν την περπατώ …ω διάολε… πώς και τόσα χέρια έρχονται προς το μέρος μου για να πιάσουν/σφίξουν το δικό μου.

Πόσα χαμόγελα.

Πόσα "ευχαριστώ!"

Μπείτε λίγο στα παπούτσια μου.

Πάω στη Σαλονίκη για να δω τα παιδιά μου. Ναι χοροπηδάει η καρδιά μου.. αλλά τις περισσότερες φορές κλαίει…. βουβά.

Και τότε έρχεται το άγνωστο (;) χέρι να σφίξει το δικό μου.

-Ευχαριστούμε αδελφέ.

Μα γιατί;

Για μια αλήθεια μου!

ΟΚ… ΟΚ… ξέρω τα'χω ξαναγραψει…

Δεν έχω καινούργια γιατι πάντα είναι επανελαμβανόμενη η κατάσταση.

Πάντα;

Μμμμμμ όχι πάντα.

Μερικές φορές ξεπερνούν το όριο της αγάπης προς το προσωπό μου και πάνε σε κάτι άλλο πιο …απόκοσμο.

Προσέξτε αυτο που γραφω:

O Teo είναι ο πρώτος που μου έγραψε για εκείνο το άρθρο.

Τότε... το σχετικά μακρινό 2011…

Ανταλλαξαμε μερικές απόψεις στο inbox … είπαμε 2-3 φορές χρόνια πολλά… και αμα τυχει μου χαρίζει κανένα like στα κειμενα μου.

Ενας αναμεσα στις χιλιάδες των ΠΑΟΚτσήδων που με διάφορους τρόπους έρχονται σε επαφή μαζί μου.

Και προχθές κανει το μεγαλειώδες.

Αυτο που επιβεβαιώνει όσα γράφω παραπάνω.

Κάτι που με ξεπερνά.

Μου εμπιστευεται τη ψυχή του.

Μοιράζεται μαζί μου τον ανείπωτο πόνο του.

Μου δίνει να φυλαξω τον φόβο του.

3 το πρωί και ντλινγκ-ντλίνγκ ο μέσεντζερ.

Από τον Τεό.

Διαβάζω και συγκλονίζομαι.

Του απαντώ:

-Είμαι εδώ αδελφέ.

-Ευχαριστώ.

Και τώρα (σημερα παλι αργα το βράδι) ξανα ο μέσεντζερ.

Ντλινγκ-ντλινγκ

Ξανα το ίδιο.

Η συνέχεια τη εμπιστοσύνης.

Νιώθω τιμή.

Μοιράζομαι/μοιράζεται τον πόνο του.

Αλλα πάνω από όλα υπογραμίζεται/φωτίζεται ο σεβασμός μου.

Δεν υπάρχει μπάλα… δεν υπάρχουν γκολ… δεν υπάρχουν ρόστερ… δε υπάρχουν χαμένα πρωταθλήματα … ή αδικίες.

Υπάρχει μόνο ο ανθρωπινος παράγοντας που δενει εκείνον με εμένα και εμας τους δυο με όλους εσάς.

Με όλους εσάς που καταλαβαίνετε.

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΟΚ.

Οχι δεν είναι (μόνο) η ομάδα στο γήπεδο…. ίσως αυτη να είναι η αφορμή… ο κώδικας… αλλά η πραγματικότητα είναι άλλη και είναι ατσαλενια.

Ειναι ενας περίεργος αέρας που δεν εχω τις λέξεις να το περιγράψω.

Ο Τεό δεν μου'στειλε τις παρακάτω (υπεροχα γραμμενες) γραμές για να τις δημοσιεύσω.

Τις έστειλε για να μοιραστεί…

Για να κραυγάσει.

Μου απλωσε το χέρι… αυτη τη φορά όχι για να ευχαριστήσει… αλλα για να πιαστεί.

Γραφιας είμαι…ξέρω. Ξερω τη στιγμή... Ξερω καλύτερα απο σας...

Για να πιαστεί με (από) κάποιον που ζει στην Αθήνα, που έχει πάει στο γηπεδο με την πρασινη φανέλα, αλλά έχει αφουγκραστεί τον παιάνα της ψυχής ενός ΠΑΟΚτσή.

Και εγω απλώνω τις σκέψεις του… τις δημοσιεύω…. επειδή ο πόνος μαλακώνει…όταν δεν μένει φυλακισμένος στη σιωπή....στην εχεμύθεια.

Γνωριζω πολυ καλά τι γραφεται με τη ψυχή και τι με τα δάκτυλα.

Ειναι τιμή μου που με εμπιστεθηκε... ή μάλλον: που με σκέφτηκε.

Φίλε είμαι εδω… είμαστε εδω.

Σε διαβάζουμε.

"ΦίλεΜάνο

Θέλω να σου γράψω για ένα βλέμμα.

Για μια απλή ματια.Ένα βλέμμα που μονο όσοι το αντίκρισαν ξέρουν να το ερμηνεύσουν,γιατί πολύ απλά το ανταπέδωσαν κι ίδιοι.Είναι,πίστεψε με, πιο δυνατό απ όλα τα βλέμματα που θυμάμαι και μάλιστα χωρίς να το επιδιώκω.

Ήταν η πρώτη φορα που όντως "συνεννοήθηκα" με τα ματια και μάλιστα με έναν άγνωστο.'Η άγνωστη.Ούτε θυμάμαι αν ήταν άντρας η γυναικα ,αλλα ,αυτή η τόσο απλή ματια έμεινε ανεξίτηλη σαν ουλή στη μνήμη.

Είναι το βλέμμα των συγγενών των καρκινοπαθών όταν συναντιούνται σε ασανσέρ.Όταν σπρώχνεις το καροτσάκι που μεταφέρει τον άνθρωπο σου.Είναι αυτή η στιγμή που δεν είναι μονο μια στιγμή και αυτή η γνωριμία που τελικά δεν είναι γνωριμία αφού κανεις δεν συστήνεται και κανεις δεν χαίρεται. Είναι όμως μια όσο το δυνατόν ταχύτερη απαγγελία αληθινών ευχών γίνεται.Όσο να πας απ τον τρίτο στο ισόγειο.

Κι όλα αυτά χωρίς να ανοίξεις το στόμα.Σιωπηλά.Από μέσα σου.Σαν προσευχή.

Κοιτάς τον άλλον στα ματια και με ένα ελαφρύ νεύμα ένα τόσο δα χαμόγελο έχεις πει τα πάντα.

Όλα θα πάνε καλά λες και το πιστεύεις , λες και είσαι γιατρός. Κουράγιο,θα περάσει,βάστα.

-------------------------------

Καλησπερα Μανο.

Σου στελνω ενα ακομα (τελευταιο) γραπτο. θεωρητικα ειναι η συνεχεια του προηγουμενου.

Μαλλον εισαι η δικη μου τραπεζα

Και ύστερα φτάνει η στιγμή της απόγνωσης. Η στιγμή που δοκιμάζεται η πιστη στα πάντα.Από την επιστήμη και τα φάρμακα ως τον Θεό και την θρησκεία .Από την τύχη ως το γραφτό.Απ το ζενίθ στο ναδίρ.

Γλοιοβλάστωμα.

-Ναι πλέον είμαστε σίγουροι.Γλοιοβλάστωμα είναι.Μελετάμε κάθε δυνατή θεραπεία, είστε σε καλά χερια,όχι δυστυχώς δεν εγχειρίζεται..

Η κυρα Ρούλα παίρνει μια μάλλον βαθιά αναπνοή και με μια γκριμάτσα σουφρώνοντας τα χείλια είναι σαν να το αποδέχεται.Γενναία.Ούτε κλάματα ούτε τίποτα.Ακόμη δεν ξέρει κι είναι καλύτερα έτσι.

Είμαστε ήδη μια βδομάδα στο νοσοκομείο ,εξετάσεις, αξονική,μαγνητική,βιοψία,αίμα,ουρα,ματια,καρδια,φύλλο και φτερό στην κυριολεξία ,κι εγώ παρακαλάω να μην είναι γλοιο-πως-το-πε.Γκουγκλαρα από πριν "όγκος στον εγκέφαλο".4 κατηγοριες με την τεταρτη, το γλοιοβλάστωμα να ακούγεται η χειρότερη ,φυσικά το πιάσαμε το τζακ ποτ.

49 μέρες. σαρανταεννέα μέρες μάχη άνιση.Απ την πρώτη διάγνωση ως το τέλος. 49 μέρες..γαμώτο μέχρι να το χωνέψουμε ότι στα καλά καθούμενα αρρώστησε η μάνα είχε περάσει κιόλας σε φάση που η επικοινωνία ήταν σχεδόν αδύνατη.Τι κρίμα,κι άδικο τις τελευταίες της στιγμές να μην μπορεί να πει μια κουβέντα.Τίποτα.Το χειρότερο ήταν ότι τα καταλάβαινε όλα αλλα η επικοινωνία γινόταν όλο και πιο δύσκολη.Τουλάχιστον δεν πονούσε ,Μονο κούραση κι εξάντληση.

Δυο οχτώ δεκάξι.Το πρωί στην δουλειά κοιτάζοντας το ημερολόγιο λέω στον συνάδελφο ότι είναι ωραία ημερομηνία για επέτειο .Τρεις ώρες μετά τηλεφώνημα απ το νοσοκομείο.

Επίλογος φτωχός.

----------------------------------

Ναι… σας προλαβαίνω… ΠΑΟΚ είμαστε αφού.

Εχεις την αγαπη μου αδελφέ.

Σημείωση: Κολλάω απο κάτω το νεο βιντεο που εκανα στην Αρετσού για τα παιδιά μας... για αυτα που τα θυμούνται όλα. Ξερετε γιατί; Επειδή τα παιδιά είναι η συνέχεια... Η συνέχεια για όλα. Ακόμα και για τον ΠΑΟΚ... εκανα τα παιδιά μου ΠΑΟΚ. Γιατι; Μα για να μου τα προσέχετε. Δεν με επιστευεστε μόνο εσείς... σας εμπιστεύομαι κι εγω."

[Pater]

+++++++++++++++κινητικό
Είμαστε ΠΑΟΚ γιατί μπορούμε νε ξεχωρίσουμε το ποδόσφαιρο από τα σημαντικά της ζωής αλλά εξακολουθούμε να ζούμε για τον ΠΑΟΚ. Γιατί ξεχωρίζουμε το σκάρτο αλλά παλεύουμε μέσα σε αυτό. Γιατί δεν μας λένε τίποτα και 100 συνεχόμενα πρωκταθλήματα του gay όσο μια παλικαρίσια νίκη.
Υ.Γ. Είμαστε αδέρφια γιατί έχουμε το ίδιο ασπρόμαυρο αίμα

[mike]

αδερφέ τι έγραψες?
τι μεγαλείο?
έκλαψα

[theo-drama]

Εξαιρετικο-Συγκινητικο.
Στιγμες πραγματικης ζωης.
Μπραβο στον φιλο.

[goran 64]

Εξαιρετικο-Συγκινητικο.
Στιγμες πραγματικης ζωης.

+ 1...

[ΑποστόληςΑ]

Καλόν είναι να μην γράφουμε εν θερμώ γιατί πάνω στον βρασμό ψυχής λέμε κουβέντες που αργότερα, πιο ήρεμοι, μπορεί να μετανιώσουμε που τις είπαμε (γράψαμε).

[cellophan]

Εξαιρετικο-Συγκινητικο.
Στιγμες πραγματικης ζωης.
Μπραβο στον φιλο.

Παιδιά, το κείμενο είναι του Αντώναρου από το sdna, όπως γράφω και στην αρχή.

[obanebane]

Και ο Αντωναρος φιλος ειναι.

[kataramenos5]

Μπορει να περναω την ιδια κατασταση με τη μανουλα μου(οποτε θελετε ανεβαζω και αξονικη που την εχω προχειρη ) αλλα τον καταλαβαινω απολυτα το Νικολα.Ο ανθρωπος ειναι σπαθι, δε τα λεει ετσι .Ειναι η "αρρωστεια" του για τον ΠΑΟΚ που τον κανει να μιλαει ετσι.Οποιος τον εχει γνωρισει απο κοντα καταλαβαινει τι λεω.Τα ιδια χω πει κι εγω αλλα κι αλλοι εδω μεσα για αυτους που μας τρωνε τη ζωη 40 χρονια τωρα.

Κακο ψοφο δεν ευχηθηκε κανειςσας στον Π@πα για το περσινο?

[Odi]

Ζήτω συγνώμη που δεν έφυγε το συγκεκριμένο post με την ασθένεια νωρίτερα.Mea culpa.

Νικόλα σε εκτιμώ γενικά σαν μέλος,αλλά ήταν μεγάλο φάουλ.Θα τα πούμε ξανά την Κυριακή.

[Odi]

Τέλος από εδώ.Σημαντική νίκη που ουσιαστικά μας έδωσε την πρόκριση στους "8" του κυπέλλου.MVP Μυστακίδης.