Η χθεσινή ήττα ήταν μια από τις πιο στεναχωρες που εχω ζησει κι έχω ζησει αρκετές.
Το ματς δεν το είδα, απλά παρακολουθούσα το live του paokmania. Για την απόδοση της ομάδας και για τεχνικά θέματα ή για θέματα ρόστερ δεν θέλω να πω τίποτα. Το θεωρώ ψιλοανούσιο σε αυτή την φάση.
Αντιλαμβάνομαι ότι οποιαδήποτε ομάδα στον κόσμο σε οποιοδήποτε δημοφιλές άθλημα μπορεί να τα βρει μπαστούνια απέναντι σε μια κατά πολύ υποδεέστερη ομάδα. Όπως πχ ο βάζελος πέρυσι στον ημιτελικό με μας όπου πήρε την πρόκριση στην παράταση (ναι δεν μπορουμε να συγκριθουμε με βαζελο και γαυρο ποιοτικα οσο κι αν μας ποναει αυτο).
Αυτό όμως που πραγματικά με θλίβει είναι ότι τελικά είμαστε πιο αδύναμοι κι από τους αδύναμους. Αν κάτσει κανεις να το σκεφτεί θα συνειδητοποιήσει ότι χάσαμε την πρόκριση στον τελικό δύο συνεχόμενες χρονιές με τον ίδιο τρόπο ανεξαρτήτως αντιπάλου. Με βήματα στην τελευταία κρίσιμη φάση. Την μια παίζαμε με τον 6 φορές πρωταθλητή ευρώπης και την άλλη με μια άσημη ομάδα της α2 χωρις καμια ιστορια. Και η αντιμετωπιση ηταν ακριβως η ιδια.
Ο ΠΑΟΚ των δυο ευρωπαικων τιτλων αντιμετωπιζεται παντα στις κρισιμες στιγμες σαν να ειναι ομαδουλα του τοπικου.
Ειτε παιζει με τον πρωτο ειτε παιζει με τον τελευταιο.
Πραγματικά είναι εξωφρενικό, αλλά προσωπικά είναι ένας από τους λόγους που θα είμαι ΠΑΟΚ μέχρι να πεθάνω.