από pilotos » Τρί 18 Αύγ 2015, 15:45
Κιλπατρικ, Αμερικανός περιηγητής γύρω στο 1900 γυρίζει στον Πόντο και καταγράφει τη λαογραφία της περιοχής. Αργότερα στο Λος Αντζελες εκδίδει διατριβή στο πανεπιστήμιο με θέμα τους Χορούς του Πόντου. Απλά να προσθέσω ότι σε σχέση πληθυσμού και αριθμού μοναδικών χορών, ο Πόντος κατέχει τα παγκόσμια πρωτεία...
Αξίζει να διαβάσετε τον Κιλπατρικ νομίζω. Ότι άλλο χρειαστεί, εδώ τριγύρω είμαστε. Εχω προσπαθήσει τα τελευταία χρόνια, να φτιάξω μια ποντιακή βιβλιοθήκη σπίτι μου, έχω δρόμο ακόμα για να την ολοκληρώσω, αλλά τουλάχιστον έχω κάνει την αρχή.
------------------------------------------------------------
«Στην αρχή ήταν η προσπάθεια να μάθω τα βήματα και μετά αφού τα έμαθα άρχισα να βαριέμαι και να γίνομαι ανυπόμονος. Απορούσα πως αυτοί οι άνθρωποι χόρευαν όλο το βράδυ και πως ένας τους χορός μπορούσε να διαρκέσει σχεδόν μία ώρα.
Συνήθισα στην Αμερική σε μεγαλύτερη ποικιλία χορών, σε γρηγορότερο ρυθμό, οι οποίοι δεν διαρκούσαν πάνω από 3 λεπτά.
Την τρίτη εβδομάδα της προσπάθειας μου άρχισα να καταλαβαίνω πως η ευκολία με την οποία μπορούσα να χορεύω, να ξεκουράζομαι και να απολαμβάνω την κίνηση ήταν εκπληκτική. Το αίσθημα της ζεστασιάς και της ένωσης με τους υπόλοιπους χορευτές ήταν μοναδικό και με έφερνε σε αμηχανία.
Αρκετά αργότερα άρχισα να καταλαβαίνω ότι ανακάλυπτα μ'ένα περιορισμένο αλλά πραγματικό τρόπο, μερικά σαν από υπνωτισμό αποτελέσματα που συνόδευαν πολλούς Ελληνικούς χορούς.
Βέβαια προέκυπταν αρκετές απορίες, όπως: πως όλοι οι χορευτές ήξεραν ότι ο χορός τελείωνε προτού εγώ να καταλάβω ότι οι μουσικοί θα σταματούσαν; Οι χορευτές κατέβαζαν τα χέρια, γύριζαν στα τραπέζια τους, οι μουσικοί όντως είχαν σταματήσει και εγώ ήμουν ο μόνος που είχε μείνει στην πίστα.
Άκουγαν κάτι στη λύρα που εγώ δεν άκουγα.
Όταν άρχισα τα μαθήματα για λύρα και είχα μάθει φωνητική μελωδία πάνω στη λύρα και σκέφτηκα ότι ο τρόπος (μουσικός) ήταν καθαρός, κατάλαβα ότι πολλοί ορχηστρικοί τόνοι έμοιαζαν να είναι τελείως έξω από την τροπική μορφή (μουσικοί) και συχνά ακούγονταν σαν λάθη όταν τους έπαιζα, ενώ ο δάσκαλος μου μπορούσε να τους δώσει έτσι ώστε να γίνονται τέλεια δεκτοί από τον κόσμο.
Όταν είδα πώς χόρευαν οι Πόντιοι τον Ελληνικό σκοπό που λέγεται «Αιγιώτισσα» δεν αναγνώρισα το χορό. Η «Αιγιώτισσα» είναι ένα Καλαματιανό σε 7/8, το οποίο διαιρείται σε ένα μακρύ και δύο σύντομα χτυπήματα δηλαδή 3-2-2.
Στις ποντιακές ταβέρνες, η λύρα τόνιζε τον σκοπό σαν να ήταν 2-2-3 και οι χορευτές άρχιζαν με γρήγορα γρήγορα βήματα παρά με το αργό βήμα που συνδέεται με το τρίτο χτύπημα».