το πήραμε με 5 77-72 . από τις σπάνιες φορές που είχα καιρό να δω την ομάδα και δεν μου ἐκανε κάτι...
βαρετό το ματς, το παίξαμε τόσο όσο...
φλύαροι πολλοί μαύροι αυτοί, μέτριοι, απλά παίζανε κι όπου πάει...
εμείς με σημαντικά σκαμπανεβάσματα, όταν έβγαινε ο Μαργαρίτης κι ο Κάρτερ η ομάδα 2 σκαλιά κάτω...
ευτυχώς κάποια στιγμή πήρε μπρος ο Λάγκφορντ κι είχαμε μια σιγουριά να ακουμπήσουμε μπάλα..
καλούτσικος κι ο Όντουμ...αλλά δεν πείθει ρε παιδί μου. Αυτό το κάτι του λείπει...και δεν το βρήκε όλη τη χρονιά...
άδειες κρύες οι κερκίδες, τι να πω. Μόνο χαρά για το βόλευ, ευκαιρία για πανηγυρισμούς. Εγώ σαν άθλημα δεν το πάω, οι άλλοι ας το χαρούν...