Αυτή την ομάδα που σε έχει βγάλει τόσες φορές στους δρόμους, σε έχει αρρωστήσει άλλες τόσες, έχει στοιχειώσει τα παιδικά σου όνειρα με τεράστιες νίκες, και μεγαλύτερες ήττες, δεν μπορείς να τη δεις με οίκτο, όσο κι αν προσπαθείς.
Δεν μπορείς να χαρείς που χάνει τιμητικά, φαινομενικά χαμένα παιγνίδια, ούτε που κλείνει άλλη μια σεζόν στην τετράδα, ούτε πολύ περισσότερο που κοιτάει στα μάτια τον Παναθηναϊκό, και τον κάθε Παναθηναϊκό.
Είναι πολύ έντονα τα συναισθήματα μας για αυτή την ομάδα, για ειδικά αυτή την ομάδα, τον μπασκετικό ΠΑΟΚ, που σε όλους εμάς τους 30+, παιγνίδια σαν το σημερινό δεν μας προξενούν ούτε περηφάνια, ούτε ικανοποίηση, ούτε τίποτα παραπλήσιο σε χαρούμενο.
Μας φέρνουν οργή, και μόνο οργή.
Οργή με τα κοράκια, οργή με την πουτάνα την Αθήνα, οργή με το σύστημα, οργή με τους ίδιους μας τους εαυτούς, που ενώ το ξέρουμε, το φωνάζουμε, το γράφουμε και σε πανιά, πως ΠΑΟΚ είναι ο λαός του, αφήσαμε το πιο πετυχημένο τμήμα στην ιστορία του συλλόγου, τον μεγαλύτερο αθλητή που είδαν ποτέ τα δικά μας τα μάτια, την πιο έντιμη προσπάθεια που έγινε ever, σε οργανισμό ΠΑΟΚ, να παλεύει μόνη, ολομόναχη, εγκαταλελειμμένη, και στη μοίρα της αφημένη.
Και μαζί, ντροπή.
Ντροπή, που θα βγάλουμε ντελάλη, για τα αυτονόητα (δηλαδή γεμάτη Πυλαία, έστω και την ύστατη ώρα) ντροπή που τις 2 φορές το χρόνο που θυμόμαστε το δρόμο για αυτό το γήπεδο, τα ρημάζουμε χωρίς να υπάρχει αύριο, αδιαφορώντας για τους 500 μ@λ@κες που πήγαν και αγόρασαν διαρκείας για να δούνε και το ΠΑΟΚ - Άρης, αλλά και το ΠΑΟΚ - Κηφισιά, ντροπή που παρά τον ντελάλη που θα βγάλουμε, πάνω από ένα πεντοχίλιαρο λαού δεν πρόκειται να το μαζέψουμε, κι αυτό το λέμε καθώς είμαστε και φύσει αισιόδοξοι.
http://www.looper5.com/2014/05/89-83.htmlΑυτό και τίποτα άλλο.