desperando έγραψε:τελικα καλυτερα να μασας παρα να μιλας. τη βαρετη την ειπαν, τη αντιποδοσφαιρο ειπαν τον τροπο παιχνιδιου της, οτι δεν κανει τιποτα παρα ενα ανουσιο τακα τακα αλλα αποδειχτηκε οτι ειναι με διαφορα η καλυτερη ομαδα αυτη τη στιγμη. δεκατο σερι νοκ αουτ παιχνιδι που δεν δεχετε γκολ, αν αυτο δεν ειναι τεραστιο επιτευγμα τοτε ποιο ειναι? καποτε το ποδοσφαιρο ηταν τριπλα σημερα ειναι πασα, η ποιοτητα καποιων ποδοσφαιριστων απλα δεν υπαρχει τους βλεπεις πως κοντρολαρουν και πως πασαρουν και δεν μπορεις να το πιστεψεις.
ενα μεγαλο κριμα για εναν τεραστιο ποδοσφαιριστη που πειρε την ιταλια απο το χερι και την πηγε εως τον τελικο, μεγαλε Πιρλο ρισπεκτ
Για να μιλήσουμε για μπαλίτσα (γιατί ΒΑΡΕΘΗΚΑ τα άλλα).
Το ποδόσφαιρο ήταν τρίπλα μέχρι κάπου το τέλος του 60 αρχές 70. Μετά εμφανίστηκαν στο στερέωμα 2 ομάδες. Η μεγάλη Liverpool του Shankly και ο μεγάλος Ajax του Rinus Michels (και κάποιων πριν από αυτόν που ετοίμασαν το έδαφος). Στην πρώτη σύγκρουση μάλιστα των δυο μεγάλων αυτών σχολών ποδοσφαίρου (δεν ήταν ομάδες. Σχολές ήταν) ο Ajax νίκησε 5-1 (το 1967) σε ένα ματς που παίχτηκε υπό τέτοια ομίχλη, που δεν έβλεπες στα 5 μέτρα. Αλλά το total football είχε ξεκινήσει και δεν σταμάταγε πλέον.
Fast forward στο μουντιάλ του 82 στην Ισπανία, όπου εμφανίστηκε η εθνική Βραζιλίας, με Ζίκο, Σώκρατες, Φαλκάο, Σερέζο, Έντερ, Ντιρσέου, Εντίνιο κτλ. Μάλιστα τότε ο Ζούνιορ για να χωρέσει στο 442 του Τέλε Σαντάνα έπαιζε αριστερό μπάκ (!). Χάνονταν η μπάλα κυριολεκτικά από δαύτους. Την έκρυβαν πραγματικά. Και αυτοί ΔΕΝ έπαιζαν total football. Απλά ήταν εξαιρετικοί πασέρ. Για όποιον δεν τα θυμάται (λέμε τώρα) ή δεν τα ξέρει, την κούπα δεν την πήραν.
Το 1988 ο Κρόϊφ γύρισε στη Μπαρτσελόνα ως προπονητής πλέον και τότε ξεκίνησε αυτό που είδαμε απόψε το βράδυ, αλλά και τα 4 τελευταία χρόνια σε επίπεδο συλλόγων με τη Μπαρτσελόνα. Τα δικά του πνευματικά παιδιά συνέχισαν αυτή την ιστορία, έστω και μετά από απίστευτες συγκυρίες.
Για να μη το κουράζω. Το ισπανικό μοντέλο του total football, είναι ΠΑΝΔΥΣΚΟΛΟ να το παίξει κανείς. Η μεγαλύτερη απόδειξη είναι οτι άλλη ομάδα, πέρα από την Μπαρτσελόνα και την εθνική Ισπανίας δεν το παίζει. Δεν είναι οτι δεν θέλουν. Δεν μπορούνε. Και όχι γιατί δεν έχουν ποδοσφαιρική ποιότητα. Θέλει και νοοτροπία ΣΥΝΟΛΟΥ για να το παίξεις.
Όντως κρίμα για τους Ιταλούς. Έπαιξαν ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ καλά και έφαγαν 4, κυρίως γιατί ο ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ ο Φερνάντο Τόρρες σκύλιασε να βάλει γκολ για να βγει πρώτος σκόρερ. Και όταν το έβαλε συνέχισε κιόλας, ενώ όλοι οι υπόλοιποι είχαν σταματήσει να παίζουν. Δεν ήταν με τίποτα για 4-0 οι Ιταλοί. Το 2-0 θα ήταν ένα τίμιο αποτέλεσμα αφού ειδικά όταν έμειναν με 10, δεν μπορούσαν πια να κάνουν τίποτα. Το χειροκρότημα των Ισπανών στους Ιταλούς στο τέλος, ήταν όλα τα λεφτά. Έστω και έτσι αποδόθηκε κάποια ποδοσφαιρική δικαιοσύνη.