O φίλος μου ο Δήμος,
με επισκέφθηκε προχθές στην εργασία μου
όπως και συνηθίζει
για έναν πρωινό καφεδάκο.
Καλό και αγνό ΠΑΟΚτσάκι με εισιτήριο διαρκείας
εδώ και χρόνια στην κορυφή (πιο πάνω, δεν πάει) της Θ5,
τον γνωρίζω από τότε που πηγαίναμε σχολείο
και την κοπανούσαμε για να πάμε να δούμε... ΠΑΟΚ-Λοκομοτίβ Πλόβντιβ,
τώρα ασχολείται με την αγάπη του που την έκανε δουλειά,
κριτικός κινηματογράφου και με τη βούλα, λέμε.
Ο Δήμος είναι ο πρώτος άνθρωπος τού κύκλου μου
που έπιασε δεκατριάρι στο ΠΡΟ-ΠΟ,
σε εφηβική ηλικία,
όχι ένα δεκατριάρι από αυτά που παραμιλάει όλη η Ελλάδα
και λύνεις δια παντός το οικονομικό σου πρόβλημα,
αλλά σε μια συνηθισμένη Κυριακή
παντελονιάζοντας ένα ποσό ικανό να του χαρίσει
το πρώτο του Video Player
σε μια εποχή που αυτά μόλις είχαν εμφανισθεί στην πιάτσα
και αποτελούσαν σημείο νεωτερισμού και αναφοράς.
Θεωρώ τον Δήμο και μέντορά μου στο στοιχηματικό χώρο,
σε μια εποχή πρωτόγονη
αρχές του '90
που παιχνίδι έπαιρναν επιλεγμένα καφενεία και προποτζήδικα
το ποντάρισμα ήταν πολλαπλάσιο του πεντοχίλιαρου
και οι παπατζήδες θησαύριζαν εις βάρος των φουκαράδων παικτών
που ζητούσαν λίγη από την αίγλη του William Hill.
Προχθές που ήρθε από τη δουλειά
πιάσαμε την ψιλή κουβέντα επί παντός επιστητού
και με την οθόνη του laptop μου μονίμως ανοιχτή
πρότεινε το αυτονόητο: "θα παίξουμε κανά ψιλό για απόψε ;"
λες και ήταν υποχρεωτικό να παίξουμε κάποιο ψιλό ΚΑΙ απόψε
όπου "απόψε" το παιχνίδι Ουρουγουάη-Ολλανδία
για τα ημιτελικά της βουβουζέλας.
Από εδώ το πήραμε, από εκεί το τραβήξαμε
τσαμπουνάει την ιδέα:
"Μου ήρθε φλασιά. Νίκη Ουρουγουάης στην παράταση, δεκαπέντε απόδοση".
Γνωστή κότα, εγώ, άρχισα τις συντηρητικές αντιπροτάσεις,
να περάσουν μεν οι Γκαρσίες αλλά στο πιο light,
όχι σώνει και καλά στην παράταση, να προκριθούν γενικώς,
απόδοση πετσοκομένη αλλά "σίγουρη".
"Οχι, όχι, ασ'το έτσι" επέμενε και να μην τα πολυλέω, το καρφώσαμε.
Πρόσθεσα και εγώ κάτι φραγκοδίφραγκα να στρογγυλέψει το ποσό
χρήματα δεν μού δωσε
("θα τα αφαιρέσουμε αύριο από τα... κέρδη" είπε και συμφώνησα)
και αργά το βράδυ γκρινιάζαμε από τηλεφώνου
για τους κολόφαρδους τους ολλανδοί,
το οφσάιντ δεύτερο γκολ τους
και τη χερούκλα στις καθυστερήσεις
που οι μπινέδες δεν το δειξαν ούτε σε ριπλέι.
Χθες, μου τηλεφώνησε κατά το μεσημέρι γυρεύοντας ξεκάθαρα εκδίκηση.
"Εχεις ανοιχτό laptop ;"
"Εχω".
"Τι να παίξουμε, έτσι κι αλλιώς το ποσό που σου χρωστάω είναι "σγουρό",
να παίξουμε κάτι λίγο να το στρογγυλέψουμε".
"Δεν έχω ιδέα".
"Μπες και δες αποδόσεις"
"Μπαίνω. Μισό λεπτό... Ιπποδρομίες... Κατσαριδομαχίες... World Cup 2010... Spain-Germany... Ρίχ'το!".
"Πες μου αποδόσεις για σκορερ πρώτου γκολ"
"Βίγια 5.00, Κλόζε 5.00, αυτογκολ 7.00"
"Μόνο Ισπανούς".
"Βίγια 5.00, Τόρρες 7.00..."
"Παρακάτω, πιο μεγάλες αποδόσεις".
"...Τσάβι 11.00, Τσάμπι Αλόνσο 17.00, Πέδρο Ράμος 26.00 ..."
"Παρακάτω;"
"...μπλα-μπλα-μπλα, Πουγιόλ 51.00, Κασίγιας 101.00"
"Ωπα! Πουγιόλ!"
Είχα το θάρρος να του πω "Ποιος Πουγιόλ, ρε, μαλάκα;"
Και του το πα.
"Αυτό είναι. Πουγιόλ. Από στημένη φάση. Βάλε τα υπόλοιπα".
"Καλά. Θες κάτι άλλο;"
"Θα βάλεις και εσύ κανα ψιλό;"
"Μπα, όχι. Αυτή τη φορά δε παίζω ούτε ευρώ για να σού πάει γούρι"
του είπα και έκλεισα το τηλέφωνο, γελώντας