από ΑποστόληςΑ » Πέμ 19 Ιουν 2014, 17:20
Ποιος «πνίγει» τον Μανιάτη!
19 Ιουν 2014 17:42, Από PAOK24
Είναι πλέον ξεκάθαρο 100% τι συμβαίνει με τον Μανιάτη και την προβληματική συμπεριφορά του στην Βραζιλία. Όσα γράφει ΚΑΙ ο Αλέξης Σπυρόπουλος είναι ενδεικτικά…
Η εγκυρότητα του κορυφαίου Έλληνα sportscaster, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν. Γράφοντας στο coppa.gr ο Σπυρόπουλος που είναι δίπλα στην αποστολή επιβεβαιώνει με τρομακτική ακρίβεια (ακόμη και στον τίτλο του κειμένου του) τον Γιώργο Τζαβέλλα.
Γράφει ο Σπυρόπουλος: «Οι 22 και ο Μανιάτης»
«Οι 23 Ελληνες ποδοσφαιριστές στο Παγκόσμιο Κύπελλο δεν είναι 23. Είναι, αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, 22+1. Σαν το ωραίο παζλ που, όμως, χάσκει σ’ ένα σημείο. Στο σημείο του χαμένου κομματιού. Το κομμάτι που λείπει στο παζλ αυτής της Εθνικής είναι ο Γιάννης Μανιάτης.
Ο Μανιάτης κουβαλάει βάρος στην ψυχή. Αγκομαχάει. Το μετέφερε, από εκεί που όλοι ξέρουμε και καταλαβαίνουμε. Αποδείχθηκε πως του ήταν αδύνατον, παρά την πολλή δουλειά του επιτελείου πάνω σ’ αυτό, να το διαχειριστεί. Ιδιο βάρος, και χειρότερο, χειρότερο γιατί είναι μεγαλύτερος, γιατί είναι (συν)αρχηγός στην Εθνική και έχει διαφορετική διάσταση η ευθύνη του, γιατί ακόμη κι αν είχε ένα όποιο δίκιο στο περιστατικό το ‘χασε με τον τρόπο του και με τη συμπεριφορά του, γιατί, γιατί, γιατί, κουβαλούσε ο Κώστας Κατσουράνης.
«Ο Μανιάτης είναι ένας αιχμάλωτος. Ολον αυτόν τον καιρό στην Εθνική, δεν είναι ο εαυτός του. Παίζει ρόλο. Υποδύεται. Και δεν του πηγαίνει, ο ρόλος, καθόλου. Βασανίζεται να τον γεμίσει. Το βάσανο, κάπου θα ‘βγαινε. Βγήκε»
Αλλ’ εκείνος αποφάσισε να το αντιμετωπίσει. Ο,τι και να συνέβη, ήταν ελαχιστότατο, απειροελαχιστότατο, για να το αφήσει να του μαγαρίσει το τελευταίο Μουντιάλ της καριέρας του. Εκανε, λοιπόν, ό,τι ήταν να κάνει για να μη το χαλάσει, από αναπάντητα απολογητικά sms ως συνεντεύξεις και εξηγήσεις και συγγνώμες, μία, δύο, τρεις, τέσσερις συνεντεύξεις. Το ‘βγαλε από μέσα του. Το πέταξε.
Πήγε παραπέρα. Είναι, πάλι, ο εαυτός του. Κάπως έτσι έγινε, θυμάμαι επί τη ευκαιρία, και με τον Βασίλη Τοροσίδη όταν μια φορά στο Καραϊσκάκη συγκρούστηκε με συμπαίκτες του στην Εθνική, Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός. Ωσπου να φτάσει το πούλμαν μετά το ματς στην Παιανία, τους είχε κιόλας γεμίσει τα κινητά με sms. Προτού ξημερώσει Δευτέρα, το ζήτημα έληξε.
Ενώ ο Μανιάτης είναι ένας αιχμάλωτος. Οσοι τον ξέρουν, έστω λίγο, όλοι συνομολογούν πως όλον αυτόν τον καιρό στην Εθνική ο Γιάννης δεν είναι ο εαυτός του. Ο Γιάννης, όλον αυτόν τον καιρό στην Εθνική, «παίζει ρόλο». Υποδύεται. Και δεν του πηγαίνει, ο ρόλος, καθόλου. Βασανίζεται να τον γεμίσει. Το βάσανο, κάπου θα ‘βγαινε. Βγήκε.
Τις προάλλες που στάθηκε απέναντι στα μίντια, η ψιθυριστή παράκληση των στελεχών της ομοσπονδίας προς τους δημοσιογράφους ήταν να μη ρωτήσουν τον Μανιάτη...αυτό που θα ήθελαν να ρωτήσουν. Οι δημοσιογράφοι σεβάστηκαν την επιθυμία. Στο δικό μου μυαλό, έτσι κι αλλιώς θα ήταν παρανοϊκό οι δημοσιογράφοι να ρωτούσαν. Το περιστατικό έγινε Μεγάλη Τετάρτη. Τώρα, τα σχολεία έχουν κλείσει! Ακόμη και παιδάκια, θα το είχαν αφήσει πίσω. Θα το είχαν λύσει. ‘Η θα το είχαν ξεχάσει.
Όχι ο Γιάννης. Αυτοί που καταμαρτυρούν ότι παίζει ρόλο, αυτομάτως το(ν) αποδίδουν στο περιβάλλον του κλαμπ που πληρώνει το συμβόλαιό του. Αλλά το κλαμπ, ο Ολυμπιακός, εάν πράγματι ισχύει ότι κάνει πολιτική, μπορεί να πολιτεύεται όπως νομίζει. Το στενόχωρο δεν είναι ο Ολυμπιακός, το στενόχωρο είναι ο Μανιάτης.
Στην ηλικία των 28 ετών, ως το τέλος της διαδρομής του στο ποδόσφαιρο έχει μπροστά, ακόμη πόσα Παγκόσμια Κύπελλα; Ιδανικά, άλλο ένα. Διόλου απίθανο, κανένα.
Τούτο δω λοιπόν, στη Βραζιλία, μπορεί να είναι το μοναδικό Μουντιάλ της ζωής του. Όταν κάποτε θα τον ρωτήσουν, αύριο-μεθαύριο τα παιδιά του με το καλό, μπαμπά πώς ήταν εκείνη η μία φορά που έπαιξες στο Μουντιάλ, τι θα τους πει; Ότι, ξέρετε, δεν το φχαριστήθηκα, ήθελα να βγάλω εισιτήριο για να γυρίσω μονάχος πίσω, επειδή πριν δύο μήνες είχα μαλώσει μ’ ένα συμπαίκτη μου; Τότε είναι που θα τον (ξανα)ρωτήσουν επιτιμητικά, μπαμπά πας καλά;
Τα παιδιά είναι αμείλικτα. Του εύχομαι να μη το ζήσει, κάτι τέτοιο. Θα ‘ναι ακόμη πιο δύσκολο απ’ το τωρινό, στο να το αντιμετωπίσει...».
Επιτυχία είναι η συνεχής (έστω και μικρή) βελτίωση.