Ιστορίες Προσφυγιάς, Ιστορίες των Προγόνων μας

[sourmenetes]

Οι ωρες ειναι βραδυνες και οι ιστοριες για την "Πατριδα" ειναι πολλες και οι περισσοτερες θλιβερες με πολυ πονο,πολλες κακουχιες και πολυ εντονο το στοιχειο "αροθυμιας" για τα μερη μας.
Καθε προσφυγικο σπιτι εχει μια ιστορια να σου αφηγηθει και να ξεθαψει απο το σεντουκι που εκλεισε το Μαιο του 22.

Οσοι ζησανε ή ακουσανε καποια ιστορια μπορουν να καταλαβουν τον πονο και το σπαραγμο της καρδιας που βιωσανε εκεινοι οι ανθρωποι.Μπορουμε να μιλαμε πολλες ωρες για τετοια ζητηματα και χαιρομαι ιδιαιτερα για την ευαισθητοποιση ολων και ιδιαιτερα του kgeo που με δικη του πρωτοβουλια κανουμε αυτην την κουβεντα γιατι, οπως λεμε συνεχεια ο ΠΑΟΚ δεν ειναι μονο μεσα στις 4 γραμμες.

Αυτοι οι ανθρωποι θα ζουνε καθημερινως μεσα στις ψυχες μας και θα πεθανουν μονο οταν ξεχαστουν.
Δηλαδη ΠΟΤΕ!!!!!

Ως επιλογο θα παραθεσω τους στιχους του αειμνηστου Χρυσανθου με τη συνοδεια του "Πατριαρχη" της λυρας του Γωγου στο συγκλονιστικο τραγουδι "Αναστορω".

[eorptol]

Αισθάνομαι υποχρέωση άλλα και μεγάλη επιθυμία να πάω να δω τα χώματα όπου για 3000 χρόνια κάναμε σπουδαία πράγματα να δω την τραπεζουντα την Σουμελά τα παρχαρια το καρς(καρσληδες ειμες )......χωρις να έχω ζήσει πότε εκεί όταν μιλάω για αυτά τα μέρη της πατρίδας συγκινούμε όπως πιστεύω χιλιάδες άλλοι μικρασιατες προσφυγες ......αντε ρε ΠΑΟΚΑΡΑ παιξε τραπεζουντα να το συνδυάσω
Αναστορω τι ωραία γεμάτη δύναμη λέξη ......

[Μπαρκαρούτσος]

Κι εγώ θέλω να πάω...

[Kap]

Καταπληκτικό βιβλίο που εξιστορεί την ιστορία των ταγματων εργασίας, ειδικά για τους νεότερους, είναι "το Νούμερο 31328" του Ηλία Βενέζη.

[karlat85]

Η καταγωγη μου ειναι απο την περιοχή της Πανόρμου και το χωριό Κουρσουλί'

Ο θεος με αξίωσε και το 2007 το επισκέφτηκα μαζι με τον πατέρα μου εκει βρηκαμε το μαρμαρινο σταυρο απο τον ταφο της προγιαγιας του και ενα σπιτι που ειχε χτίσει ο προπάπους μου,ηταν γραμμενο το ονομα του σε μια πετραστην εισοδο,μπορω να πω πρωτη φορα ειδα τον πατερα μου τοσο συγκινημενο


Λογο θεσης και λιμανιου δεν τους πειραξαν ποτε οι τουρκοι ,δεν ξεραν ουτε μιση λεξη τουρκικα,παρολαυτα οταν ηρθαν στην ελλαδα γιναν Τουρκοσποροι και βρωμιαδες

[K_geo]

χαίρομαι που το τόπικ βρίσκει ανταπόκριση...

ακόμα περισσότερο με ελκύουν οι ιστορίες που διαβάζω, ιστορίες που δείχνουν το πείσμα και τη θέληση για ζωή παρόλες τις κακουχίες και τη συνεχή πίεση που δεχόντουσαν οι πρόγονοι μας. Στοιχεία που αν δεν υπήρχαν, ίσως σήμερα να μήν υπήρχαμε και εμείς....

περιμένω και απο τους γηραιότερους του φόρουμ να εκφραστούν, όπως επίσης και παιδιά που αναγκάστηκαν να αφήσουν την Ελλάδα για να βρούν μια καλύτερη τύχη στο εξωτερικό....

[prist64]

Κι εγώ θέλω να πάω...

Σου ευχομαι ολοψυχα να μπορεσεις να πας.

αυτο που θα αισθανθεις,δεν υπαρχουν λογια να το εκφρασεις,
ειναι μοναδικο.

Ριξε μια ματια στις καλοκαιρινες διακοπες.

[Ale]

Η δική μου οικογένεια δεν έχει γενιά, η οποία να μην έχει να διηγηθεί ξεριζωμό.

Η μητέρα της μάνας μου έφτασε βρέφος στην Θεσσαλονίκη το 1922 από το Ικόνιο. Ο πατέρας της (προπάππους μου) άλλαξε το επώνυμό του από Ασήμογλου σε Αργυρόπουλος, για να μην αποκαλούν την οικογένειά του Τούρκους. Επίσης ο ίδιος νωρίτερα είχε πάρει μέρος και στον Μακεδονικό Αγώνα στο πλάι του Μελά, από όπου η γιαγιά μου με είχε δείξει φωτογραφία του.

Ο άντρας της γιαγιάς και παππούς μου έφτασε μικρό παιδί περπατώντας από την Ανδριανούπολη, κουβαλώντας τα ιερά που πρόλαβαν να σώσουν από την πατρίδα τους οι πρόσφυγες. Μεγαλώνοντας έγινε σιδεράς και μηχανικός. Έτσι έχτισε το κτίριο στην Κασσάνδρου, όπου ακόμη σήμερα ζουν τα παιδιά του με τις οικογένειές τους. Με περηφάνεια μία φορά με έδειξε ποιά κολώνα του Αγίου Δημητρίου ανέλαβε και επισκεύασε στην τελευταία ανακαίνιση του ναού.

Όμως δεν ήταν οι Έλληνες οι μοναδικοί πρόσφυγες στην Ιστορία. Κατά την διάρκεια της δεκαετίας του '90 και των πολέμων στην Γιουγκοσλαβία, η μάνα μου έφερε στην οικογένειά μας δύο παιδιά από την Σερβία, τα οποία είχαν χάσει τον πατέρα τους και η μητέρα τους αδυνατούσε να τους συντηρήσει. Ο ένας ζει σήμερα στην Ελλάδα και μάλιστα κάποτε είχε δοκιμαστεί να παίξει μπάλα και στον ΠΑΟΚ.

Επίσης έχουμε σαν οικογένεια δύο αναδεκτά Αλβανάκια, τα οποία γεννήθηκαν και γνωρίζουν για πατρίδα την Ελλάδα. Ο ένας, όταν ήταν 14 χρόνων, για να δει τον ΠΑΟΚ, περπατούσε από την Ευκαρπία μέχρι την Τούμπα, διότι δεν είχε τα ναύλα του για το λεωφορείο!

Ο αδερφός μου πέρασε κοντά πέντε χρόνια στην Ολλανδία και γύρισε φέτος στην Θεσσαλονίκη, μήπως και καταφέρει επιτέλους να στεριώσει.

Εγώ λείπω τρεισήμισι χρόνια στην Αγγλία, έχω να κατέβω στην Ελλάδα από πρόπερσι και δεν φαίνεται φως επαναπατρισμού στον ορίζοντα.

Από όλα με λείπουν όλα.
Οι φίλοι, που πλέον παντρεύονται και κάνουν οικογένειες, οι γονείς και ο αδερφός μου, ο ΠΑΟΚ, ο ήλιος, τα αδέσποτα σκυλιά, το ρεμπέτικο, το φιλότιμο, η ανθρωπιά, η θέα από το δωμάτιό μου...
Όλα, λαίμαι!

[Μπαρκαρούτσος]

Πωωω Ale, γάμησέ τα αδερφέ.. Θα ήθελα πολύ να μάθω ποια κολόνα είναι αυτή που ανέλαβε ο παππούς σου..

[Thracian]

Από όλα με λείπουν όλα....
προσκυνω αδερφε

απο συνηθεια το πρωτο ποστ που διαβασα ηταν το τελευταίο
τωρα που τελειωσα δακρυσμενος το διαβασμα απο την αρχή θελω να σας ευχαριστήσω ολους

εγω δεν εχω προσφυγες στις ριζες. οι προγονοι μου ολοι απο μια αρμαθια χωριων ανανταμ παπανταμ θρακιώτικα ελληνικα
εχω ιστορίες ομως άλλες.
χαρας για την απελευθερωση, προδοσιας των ελπίδων για ένωση με τους θρακες σε βορρά και ανατολή, φρικης απο το κομιτατζίδικο μαχαίρι αλλα και μεγαλυτερης φρικης απο αδερφικό...
ισως αν προχωρήσει το τοπικ να γραψω μερικες αραδες

σας ευχαριστώ κουφάλες
με συγκινησατε

[Μπαρκαρούτσος]

Ελεύθερα, Θρακιώτη, το topic είναι και γενικώς για ιστορίες προγόνων, όπως λέει ο τίτλος.. Φυσικά δεν είναι όλοι γόνοι προσφύγων!

[kataramenos5]

Αλε RESPECT για τη μανουλα σου.

[K_geo]

Λοιπόν... θεωρώ ότι αυτή η στιγμή είναι καλή στιγμή για να συνεχίσω την ιστορία με την οποία είχα ανοίξει αυτό το τόπικ. εν τέλει να που μερικές φορές, η γνώση της ιστορίας των προγόνων μας μπορεί να είναι τεράστια παρακαταθήκη για το πώς θα αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις στο μέλλον...

στο θέμα...

... με τον ερχομό του στην Βέροια ο παππούς μου, ξεκίνησε με ένα φορτηγάκι που είχε αγοράσει τις μεταφορές. σιγά σιγά κατάφερε και απέκτησε ένα πραγματικό..στόλο 20 οχημάτων. μάλιστα ουσιαστικά ίδρυσε το κτελ ημαθίας, καθώς η μεταφρική που είχε δημιουργήσει ήταν η πρώτη που έκανε διαδρομές Βέροια - περίχωρα - Θεσ/νίκη και Βέροια-Αθήνα.

δυστυχώς, το 1940 όλα τα οχήματα τα πήρε ο ελλ.στρατός για να χρησιμοποιηθούν για τις ανάγκες του. καταστράφηκαν αλλά και χωρίς να έχει καμία αποζημίωση, κάτι λογικό αφού μιλάμε για καιρό πολέμου...

αναγκάστηκε μετά τον πόλεμο, να ξαναξεκινήσει πραγματικά απο το μηδεν.

αρχικά, δημιούργησε στο υπόστεγο του σπιτιού ένα ειδικό χώρο για να επεξεργάζεται το βαμβάκι, να το κάνει μπάλες 200 και κιλών και να το πουλάει χονδρικής. σιγά σιγά κατάφερε να έχει υπαλλήλους αλλά και αποθήκες και εργοστάσιο. το 58, αν θυμάμαι σωστά, στη θεσ/νίκη γνώρισε τη γιαγιά μου (και όχι στη Βέροια όπως θυμόμουν ότι μου είχαν πει), την οποία έφερε στη Βέροια και την παντρεύτηκε.

πέρασε Χούντα, λεηλατήθηκε το εργοστάσιο ουκ ολίγες φορές... αλλά μέχρι το 84 που άφησε την τελευταία του πνοή με ένα τσιγάρο στο αριστερό και ένα στο δεξί του χέρι, κατάφερε με το πείσμα του, την εργατικότητα και το πάθος για δουλειά, να περάσει όοοολλλεεεςςς αυτές τις αντιξοότητες και ουσιαστικά να μου δώσει την ευκαιρία να είμαι σήμερα εγώ εδώ, το χαϊβάνι, να σας λέω την ιστορία του...

αλάνια μου. ένα πράγμα και μόνο. είμαστε άνθρωποι. μπορούμε, να ξεπεράσουμε τα πάντα, αρκεί να έχουμε πείσμα, καθαρό μυαλό, όρεξη για εργασία και διάθεση για προσφορά. και που ξέρεις;

δῶς μοι πᾶ στῶ καὶ τὰν γᾶν κινάσω

[Ale]

Αλε RESPECT για τη μανουλα σου.

Να είσαι καλά.
Παρεμπιπτόντως, μιλούσα μαζί της απόψε μετά την δουλειά.
Με έλεγε, ότι παρ' όλο που δεν έχει να βγάλει τον μήνα, θα πάει στην τράπεζα αύριο να βγάλει τα 120 ευρώ που δικαιούται, για να πάει στο χωριό να ψηφίσει όχι στο δημοψήφισμα.
Διότι δεν φαντάζεται την Ελλάδα, την οποία θα παραλάβουν τα παιδιά της, παραδομένη από τους ίδιους τους Έλληνες στους τοκογλύφους και στους φονιάδες.
Μπορεί να τσακωνόμαστε για το κάθε τί, αλλά κάτι τέτοιες στιγμές νοιώθω πολύ τυχερός, που μεγάλωσα από τέτοιο γονιό.
Και δεν είμαι καθόλου οφ τόπικ.

[karlat85]

Ωστε κονιαλης ε Αλε ?
Κανετε παραδοσιακό πολυ καλο παστουρμά, σαν γένος
Ω ρε κ ναχα κανα μπαστουνι εδω κατω,