Π.Α.Ο.Κ. το μεγαλείο σου, τελειωμό δεν έχει...Το θέρος του δεκαοχτώ ('18), μπήκε με αγωνία,
όλοι οι χαβουζολίμανοι, σε θέλαν στην γωνία,
εκεί που σε φαντάστηκαν, τον τίτλο όταν σε κλέψαν
κι όλη την εσωστρέφεια σου, νομίζανε πως θρέψαν...
Τρεις γύρους προκριματικούς, σε στείλανε να παίξεις,
με ομαδάρες του Τσουλού, πίστευαν δεν θα αντέξεις,
μεγάλα τα εμπόδια, Σπαρτάκ και Βασιλείας,
θεωρητικά σε στρίμωχναν, στον "δρόμο της δουλείας"...
Κόντρα στα βρώμικα μυαλά και σε όλες τις προβλέψεις,
προβλήματα τους προκαλείς, Π.Α.Ο.Κ.άρα μου στις πέψεις,
να το χωνέψουν δεν μπορούν, πως πέρασες σαν τρένο,
πατώντας Ρώσους κι Ελβετούς, δίχως κανένα φρένο...
Στην Λισαβόνα σε έμειναν, εκείνοι οι Πορτογάλοι,
που έχουν κι αυτοί για σήμα αετό, μα με μονό κεφάλι,
ζόρικοι μα και βρώμικοι, θα ορθωθούν μπροστά σου,
σαν τελευταίο ανάχωμα, προτού φανεί η μαγκιά σου...
Το μέγεθος σου όμως Αητέ, Δικέφαλε, Πολίτη,
πήγαινε εκεί και πρόβαλε και κλείσε τους το σπίτι,
Τότεναμ και White Heart Lane, είναι η πεπατημένη,
έτσι και τώρα στο Ντα Λουζ, Μπενφίκα η...πονεμένη...
Μετά στην Τούμπα ας έρθουνε, για την ρεβάνς του αγώνα,
εδώ ξέρεις, θα κλάψουνε, σαν να 'πιαν δακρυγόνα...
Με βία μεγάλη ηχητική, τριάντα χιλιάδες χείλια,
Π.Α.Ο.Κ. για σε θα τραγουδούν, σαν τα τσαμπιά σταφύλια...
Θα είμαστε όλοι μας εκεί, για να γενούμε ο φταίχτης,
στην λάμψη ομίλων του Τσουλού, δωδέκατος σου παίχτης,
εκεί να σε οδηγήσουμε, γιατί εκεί το αξίζεις,
μεγάλες πια, Ευρωπαϊκές, ομάδες να κερδίζεις...
Για να το δούνε όλοι πια κι όποιος μπορεί το αντέχει,
πως
Π.Α.Ο.Κ. το μεγαλείο σου, τελειωμό δεν έχει...