Ας περάσουμε στην κριτική του αγώνα τώρα
Το σκουλήκι είναι ατελές ασπόνδυλο ζώο, με μακρύ κυλινδρικό και γυμνό σώμα που μπορεί να φτάσει εως και 35cm, που αποτελείται από κιτρινόμαυρους δακτύλιους. Δεν έχει κεφάλι και μυαλό, ούτε εσωτερικό σκελετό και νόημα ύπαρξης.
Το στόμα του βρίσκεται στον πρώτο δακτύλιο και αναπνέει από το δέρμα του ενώ την 35η ημέρα απο την γέννηση του το στόμα καταλήγει στον τελευταίο δακτύλιο και δεν αναπνέει καθόλου.
Ζει σε υπόγειες στοές, μέσα στο νερό ή σε λασπώδεις εκτάσεις. Τη νύχτα βγαίνει στην επιφάνεια έρποντας για να βρει τροφή. Ορισμένα είδη σκουληκιών κινούνται με τη βοήθεια του μυϊκού σωλήνα.Συνήθως αποτυγχάνουν και την ημέρα επιστρέφουν στο χώμα για να ξεκουραστούν.
Τα σκουλήκια κατατάσσονται σε διάφορες συνομοταξίες: δακτυλιοσκώληκες, λωριδοσκώληκες, ακανθοκέφαλοι, σκατοκέφαλοι κ.ά.
Είναι ερμαφρόδιτα ζώα και πολλαπλασιάζονται με αυγά όταν γίνονται θηράματα απο Αετούς και άλλα αρπαχτικά κάθονται πάνω στα αυγά τους.
Ορισμένα είδη, όπως η ταινία, ζουν ως παράσιτα στο σώμα άλλων ζώων ή φυτών.
Άλλα ζουν μέσα στη θάλασσα ή σε αμμώδεις παραλίες, όπως ο σκωλόπους.
Άλλα συνήθως ζούνε και στο πουθενά.
Άλλο ένα παράδοξο είναι το σκουλήκι λίτλ άτιτλους αυτό είναι αειθαλές και όταν γονιμοποιήσει τον εαυτό του τότε βγάζει ένα φτερό και αποδημεί.
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE% ... E%BA%CE%B9
Ακολουθεί τρυφερή ωδή συμπαράστασης και παρηγοριάς
-Αητέ μου βασιλέα μου που στα ψηλά πηγαίνεις
Όπου με διάπλατα φτερά στον πλάστη ανεβαίνεις
Αητέ μου ποιος θα μου κανε του ταπεινού την χάρη
Εκεί ψηλά ς τα σύννεφα κ εμέ να συνεπάρει
Λέει σκουλήκι πουβοσκε μέσα σ ένα κουφάρι...
Στον αητό που κάθισε ξανασιαμό να πάρει
Στο βράχο εκεί σημά του...
Και ο αητός εγέλασε το πήρε ς τα φτερά του!
Χτυπάει το χώμα ανέβηκε τα σύννεφα προφθάνει
Και βλέπει κάτω να γυρνά η γη μας σαν ροδάνι
Περνά τα σύννεφα ελαφρώς πετά ως το Θεό του
Και στρέφοντας το μάτι του μιλάει ς το σύντροφο του.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
-Σκουλίκι σου καμεν αυτή ο αετός τη χάρι!
Μα πες μου τώρα ο ουρανός ο ήλιος το φεγγάρι
τα αστέρια πως σου φάνηκαν για δες παντού γυαλίζουν
Ωσάν διαμάντια που χρυσή αχτίδα αντικρίζουν!
-Όλα καλά πατέρα μου όλα καλά για σένα
Μα οι λάσπες και τα χώματα αρέσουνε σε μένα
Κατέβασε με αητέ πατέρα Βασιλιά μου!
Μη με κρατάς εδώ ψηλά κατέβασε με κάτω!
Αστράψανε του αητού τα μάτια το πετάει
Πέφτει αυτό κυλάει ...
Σ τα χώματα κατρακυλά ς τις λάσπες κατεβαίνει
Κι ο αητός ς τον ουρανό ψηλώνει κι ανεβαίνει.
Απρίλιος 1983 Π. Κ. Αποστολίδης
Για κάθε φίλο Αριανό που του αρέσει να κοιτάει απο την κλειδαρότρυπα