από mjt4 » Πέμ 05 Ιαν 2012, 16:29
Το να προσπαθεί κανείς να εξηγήσει επακριβώς, πώς και γιατί ένας επαγγελματίας ποδοσφαιριστής από την άλλη άκρη του πλανήτη, που ΔΕΝ γεννήθηκε στην Ελλάδα, ΔΕΝ ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά στην Τούμπα, ΔΕΝ υπήρξε οπαδός του ΠΑΟΚ, ΔΕΝ κατέκτησε τίτλους με την ασπρόμαυρη φανέλα, ξεσπά σε δάκρυα όταν αποχαιρετά τον κόσμο αυτής της ομάδας, είναι σαν να επιχειρεί κανείς να καταλάβει, να εξηγήσει, να αναλύσει, να ορίσει τον έρωτα. Πώς και γιατί ερωτεύεσαι τη μία και όχι την άλλη; Γίνεται να τα βάλεις αυτά σε μια λογική σειρά; Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ δεν το χω εύκολο...
Στέκομαι στον Κοντρέρας περισσότερο από ότι στον Βιεϊρίνια, διότι ο πρώτος δεν ήρθε άγουρος στη Θεσσαλονίκη, δεν είχε λίγες ποδοσφαιρικές εμπειρίες, δεν ωρίμασε στην Ελλάδα, δεν έγινε πατέρας εδώ. Ο "μικρός" είναι ευκολότερο να κατανοήσει κανείς πώς και γιατί "λύγισε". Ο Κόνδωρας όμως μου θύμησε για άλλη μια φορά, τι σημαίνει να μπαίνει στη ζωή σου ο ΠΑΟΚ και να την αλλάζει μια για πάντα. Ρωτήστε τον Κονσεϊσάο, τον Μούσλι, τον Γκαρσία. Μην ελπίζετε πως θα πάρετε σαφείς απαντήσεις. Νομίζετε πως ξέρουν τα πώς και τα γιατί; Είπαμε... Έρωτας.
Αν ρωτήσεις τον ερωτευμένο, τι θα σου πει σάμπως; "Τα μάτια της... η μυρωδιά της... όταν με αγγίζει..." Βγάλε άκρη. "Ήταν απλήρωτος", λένε. "Άκουσε και πολλά μπινελίκια", προσθέτουν. "Δεν πέρασε και εύκολα εδώ". Ε, και; Σάμπως ο έρωτας δεν έχει στεναχώριες, δυσκολίες, μαυρίλες, άκρα; Και που φεύγουν και πάλι δεν έχει σημασία. Δηλαδή οι έρωτες μετατρέπονται τάχα σε σχέσεις που κρατάνε για πάντα; Ο έρωτας, δεν μετριέται ούτε με τη διάρκεια, ούτε με το φινάλε. Είναι μια φλόγα που κατακαίει τα πάντα, ακόμη κι αν κρατήσει μια στιγμή. Γιατί μετά από αυτόν, τίποτα πια δεν είναι ίδιο. Η φλόγα λοιπόν, μετριέται με το πόσο ψηλά στον ουρανό φτάνει και το πόσο μεγάλη θερμοκρασία αναπτύσσεται. Στα ουράνια τη μια στιγμή - στα τάρταρα την επόμενη...
Λένε κάποιοι, πως όταν αναπολεί κανείς έναν έρωτα που "τσάκισε", αυτό που του λείπει περισσότερο δεν είναι ο άλλος. Του λείπει το πώς αισθανόταν ο ίδιος... Αυτό γέμισε τα μάτια του Πάμπλο Κοντρέρας με δάκρυα. Η συνειδητοποίηση της απώλειας αυτού που του προκαλούσε τέτοια πανίσχυρα συναισθήματα. Γιατί ο έρωτας είναι... εγωιστικό συναίσθημα. Δεν είναι αγάπη. Είναι ανθρωποφάγος. Δεν είναι χλιαρός. Είναι αχόρταγος. Δεν υπάρχουν... ψυχραιμίες. Είναι ολοκληρωτικός. Δε χωράνε τυπικότητες. Είναι απόλυτος. Είναι "τσαλάκωμα". Είναι ακραίος. Είναι παράλογος...
Νομίζω πως κι ο Έρωτας... ΠΑΟΚ είναι.
Ενα υπεροχο σχολιο , απο εναν φιλο στο γαζζεττα, για τον ΠΑΜΠΛΟ κ οχι μονο.....
ΠΑΟΚ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΟΡΙΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΜΕΘΟΡΙΟ