Καλοκαίρι 1990.
ΚΕΤΘ Αυλώνα.
Υπηρετώ στην ΙΛΥΒ ('Ιλη/Λόχος Υποψήφιων Βαθμοφόρων) για να πάρω μία ή δύο σαρδέλες, όπερ σημαίνει Δεκανέας ή Λοχίας.
Ηταν ένας λόχος σχεδόν αυτόνομος, με καμιά κατοστάδα έφεδρους, ξεκομμένος από το υπόλοιπο αχανές στρατόπεδο.
Αρκετά ψαρωτικά τα πράγματα, οι καμπάνες έπεφταν σύννεφο, δεν ήταν και σαν τους ΥΕΑ που πετούσαν και ήταν για κλάματα, πάντως ήταν αρκετά αυστηρά.
Το πιο παρανοϊκό ήταν ότι είχαν την απαίτηση να μελετάς τα βιβλία και τα εγχειρίδια που σού έδιναν για να γίνεις... καλός υπαξιωματικός.
Με το Παγκόσμιο Κύπελλο της Ιταλίας να διεξάγεται, όπως είναι φυσιολογικό, η κουβέντα περιστρεφόταν συνεχώς γύρω από αυτό.
Κάποιο απο εκεινα τα βράδια, διεξάγετο η αναμέτρηση μεταξύ της Ολλανδίας και της Αιγύπτου, που είχε στο ρόστερ της τον Μαγκντί Τολμπά (ήδη παίκτη του ΠΑΟΚ) αλλά και τους δίδυμους Χασάν που κυοφορείτο η μεταπήδησή τους στην Τούμπα.
Αντιλαμβάνεστε ποιας ομάδας είχαμε την προτίμηση, εμείς τα 8-10 και λιγοστά ΠΑΟΚτσάκια εκείνου του Λόχου.
Ζητήθηκε η άδεια να παρακολουθήσουμε το παιχνίδι σε μια αίθουσα που ήταν διαμορφωμένη για τέτοιο σκοπό, δεν ήταν ακριβώς ΚΨΜ, ήταν ένας μεγάλος θάλαμος με μια TV και καμιά 50αριά καρέκλες, άψογα ζυγισμένες-στοιχημένες.
Εκείνη τη βραδιά, Αξιωματικός Υπηρεσίας ήταν ένας ελεεινός τσόγλανος, ένα κωλόπαιδο που μόλις είχε τελειώσει τη Σχολή και είχε βγει ως Ανθυπολοχαγός να ξεκινήσει το όνειρο της καριέρας του στις Ενοπλες Δυνάμεις.
Ενας πιτσιρικάς με γαλόνια που η πρώτη του τοποθέτηση ήταν στο... Κεντρο Εκπαίδευσης, κάτι που φανερώνει χρήση χονδρού βίσματος.
Το πρόβλημα όμως δεν ήταν αυτό, ήταν ο χαρακτήρας του, που την είχε δει επιτελικός και σου κάρφωνε ανύποπτα την 5ήμερη φυλάκιση, μόνο και μόνο γιατί... ανοιγόκλεισες τα βλέφαρά σου.
Η άδεια μας δόθηκε, με βαριά καρδιά από μέρους του και με την επισήμανση να μην θορυβούμε καθώς κάποιοι συνάδελφοί μας μπορεί να θέλουν να κοιμηθούν ή να... μελετήσουν.
Πηραμε τα μπυρόνια μας, πολλά μπυρόνια, καλοκαίρι, Στρατός, όλη μέρα τέντωμα, φανταστείτε τη φάση, είτε έχετε υπηρετήσει είτε όχι, και λάβαμε θέσεις για να παρακολουθήσουμε το παιχνίδι.
Ανώτερη σχολή η Ολλανδία, σχεδόν όλοι με το μέρος της, πολύ περισσότερο μόλις οι υπόλοιποι διαπίστωσαν την δική μας, ΠΑΟΚτσήδικη προτίμηση προς την Αίγυπτο, η κατάσταση έγινε πραγματικό ντέρμπυ, άρχισαν τα γαλλικά, οι χειρονομίες και οι εκατέρωθεν προκλήσεις.
Κάποια στιγμή, στις αρχές της επανάληψης, οι οράνιε προηγούνται στο σκορ και βρεθήκαμε στη γωνία.
Είμασταν η μικρογραφία ενός εχθρικού σταδίου με 40000 κόσμο, και εμείς οι ηρωικοί ΠΑΟΚτσήδες, καμιά πεντακοσαριά που φωνάζουμε και τραγουδάμε για την ΠΑΟΚάρα, ενώ όλοι οι υπόλοιποι βάλουν εναντίον μας, έτσι ακριβώς το ένιωθα εκείνο το βράδυ.
Ισως το είχαμε ανάγκη.
Και το ρεπερτόριο ήταν κομπλέ, αντεθνικά (συνάδελφοι να σου πετύχουν), προπηλακισμοί, απ'όλα είχε ο μπαξές των απέναντι πολλών.
Στο 70' περίπου μπαίνει στο γήπεδο σαν αλλαγή ο Τολμπά (οι Χασάν ήταν ενδεκαδάτοι) και πώς έσπασε ο διάολος το ποδάρι του, οι Αφρικάνοι σε μια αντεπίθεσή τους, 10' πριν τη λήξη κερδίζουν πέναλτυ!
Πανζουρλισμός από τους ΠΑΟΚτσήδες, "τώρα θα δείτε, πουστράκια", εκτελεί την ποινή ο Αμπεντ Ελ Γκανί και Γκοοοοοοοοολλλλλλ!!!
Γκολ! Γκολ! Γκολ!
Σαν να το περιγραφει ο Αραβας εκφωνητής: Ουλουάχατ ουλουάχατ γκοοοολλλ!!!!
Κόλαση!
Φευγουν οι καρέκλες, φευγουν οι πλαστικές σαγιονάρες, τα τενεκεδάκια από τις μπύρες, άδεια, γεμάτα, κλειστά.
Γκολ, γαμώ την Αυλώνα σας, γκοοοολλλ!!!!
Σαστίζει ο εχθρός, ένα κουβάρι εμείς, καλά ρε παιδιά εμείς ένα αστείο κάναμε, να πατε να γαμηθείτε όλοι σας, γκολ!
Πίσω στην πλάτη μας, στην πόρτα, ξεπροβάλλει η φιγούρα του αξιωματικού.
Τρελαμένοι από τη χαρά της ισοφάρισης, δεν τον πήραμε χαμπάρι.
Καταλάβαμε την παρουσία του από τη σαστιμάρα, την παγωμένη έκφραση των υπολοίπων.
Δεν μας μιλά.
Εμεις κουλάρουμε από τον ενθουσιασμό που προηγήθηκε, επανακαταλαμβάνουμε τις θέσεις μας, και σφυρίζουμε κλέφτικα συνεχίζοντας να παρακολουθούμε την εξέλιξη, όσο απέμεινε, του παιχνιδιού.
Η αίθουσα έχει γίνει σκα-τά!
Ο Αξιωματικός προχωράει στο διάδρομο, μας προσπερνά, παίρνει το τηλεκοντρόλ και "τσουφ!" κλείνει τη συσκευή.
Off.
"Kύριοι, καληνύχτα σας".
Σαν να λέει κύριοι, allez, δεν έχει άλλο, νανάκια.
Κάνει να αποχωρήσει.
Λίγο πριν περάσει από το κατώφλι ο psycho Αξιωματικός, ένα από τα τρελά ΠΑΟΚτσάκια της παρέας (αποδείχθηκε και ο πιο τρελός), ο Σάκης Στ_ _ _ς, καλή του ώρα, από τη Δυτική Θεσσαλονίκη, ένας τυπάκος που το μπόι του, ισα-ισα ξεπερνούσε το 1.70, σηκώθηκε, πήρε το τηλεκοντρόλ, ξαναέθεσε σε λειτουργία την τηλεόραση και καθισε σταυροπόδι στην καρέκλα του, σαν να μη συμβαίνει τίποτε άλλο πιο σημαντικό από το να παρακολουθήσει το τέλος τού παιχνιδιού της αγαπημένης του... Αιγύπτου.
Ο Αξιωματικός σαστίζει.
Επιστρέφει και στέκεται πάνω από την καρέκλα τού συναδέλφου μας.
"Τι κάνεις, υποψήφιε, δεν άκουσες τι είπα;" των ρωτάει στεγνά, τυπικά, με ύφος Στρατάρχη και εκατό κιλά ψαρωτικού ύφους.
Η τηλεόραση εξακολουθεί και μεταδίδει, ο εκφωνητής περιγράφει, η Ολλανδία πιέζει, όλοι είμαστε αποσβολωμένοι όταν ακούμε από το στομα τής "σειράς" μας την αφοπλιστικά ΠΑΟΚτσήδικη και επί λέξει απάντηση:
"Αντε, γαμήσου, ρε, μαλάκα!"
Ο Αξιωματικός μένει παγωτό.
Το πρόσωπό του αλλάζει ίσα με πενήντα χρώματα, δε λέει κουβέντα, κραταει κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα, τουμπεκιάζει και φεύγει αμίλητος.
Την άλλη μέρα, ο Σάκης, χαιρετά στην πρωινή αναφορά, παρουσιάζεται ως "Αθανάσιος" και τρώει μια 20άρα, παντελώς φιλικά.
Μέχρι που φύγαμε από το Λόχο, όλα του πήγαιναν γαμιώντας.
Υπηρεσίες, αγγαρίες, καψόνια.
Τον βοηθούσαμε όπως μπορούσαμε.
Την ώρα που η Αιγυπτος των ΠΑΟΚτσήδων άσων, πανηγύριζε την ισοπαλία από τους υπερόπτες Ολλανδούς και όλη η χώρα τους είχε ξεχυθεί στους δρόμους, για εμάς, τα 10 φανταράκια, άλλος ήταν ο Ηρωας της βραδιάς.