από buffalobill4 » Σάβ 28 Οκτ 2017, 13:01
Για το «90 χρόνια ΠΑΟΚ - Νοσταλγώντας το Μέλλον» νιώθω την ανάγκη να γράφω για μέρες. Να γεμίσω σελίδες ολόκληρες, για τα συναισθήματα που γέμιζαν και μπέρδευαν και ανακάτευαν την ψυχή μου όσο το έβλεπα χθες και με έστειλαν για ύπνο ερείπιο, για τα μάτια που ήταν βουρκωμένα σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, για το καρδιοχτύπι, σε κάθε σκηνή, «να είναι καλό, να αποτυπώσει όλα αυτά που ήθελε ο Νικόλας να πει». Είναι τόσο σπουδαίο έργο που, πραγματικά, για να πιάσεις κάθε παράμετρο χρειάζεσαι ξεχωριστό κεφάλαιο ανάλυσης για την καθεμιά.
Γνώριζα τι περίπου ήθελε να φτιάξει ο Νικόλας. «Ένα ψηφιδωτό ανθρώπων του ΠΑΟΚ, επειδή όλοι μας είμαστε ο ΠΑΟΚ, οι οπαδοί, οι παίκτες, οι παράγοντες, οι δημοσιογράφοι, οι προπονητές, όλοι έχουμε λόγο», κάπως έτσι μου το ‘χε πει. Γνώριζα και πόσο πάσχιζε να το τελειώσει και να είναι αντάξιο της δικής του φιλοδοξίας, «να είναι έτοιμο πριν φύγω», πηγαινοερχόταν από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη, έψαχνε ανθρώπους, κουβαλούσε συνεργεία, μιλούσε, έγραφε -ανατριχιάζεις και μόνο με τον τρόπο που το δημιούργησε, διανύοντας τα τελευταία του χιλιόμετρα σ’ αυτό τον κόσμο. Αλλά δεν ήξερα, δεν μπορούσα να ξέρω, πόσο κατάφερε -ειδικά επειδή η ταινία ολοκληρώθηκε αφού κρέμασε τα παπούτσια του και μετακόμισε στον εξώστη- να συλλάβει την καρδιά του ΠΑΟΚ, το Bizim ΠΑΟΚ, τον ΠΑΟΚ που συνεχίζει να μεταδίδεται από γενιά σε γενιά και τρέχει στο αίμα κάθε Παοκτσή, 90 χρόνια τώρα και βάλε, πέρα από νίκες και ήττες και σφυρίγματα και έριδες και παρασκήνια, τον ΠΑΟΚ που λειτουργεί ως ξυπνητήρι και αναλγητικό και πατρίδα και οικογένεια και θρησκεία για όσους υποφέρουν απ’ αυτή την ανίατη αρρώστια, εκ γενετής ή από κάποιο σημείο της ζωής τους.
Γνώριζα, επίσης, τις ενστάσεις για το αποτέλεσμα. Κάποιοι καχύποπτοι με μηδενική επαφή με την καλλιτεχνική πλευρά του Νικόλα στέκονταν στο «χρηματοδοτείται από την ΠΑΕ», κάποιοι σκατόψυχοι που επειδή έμειναν στην απ’ έξω έριχναν τοξικά υγρά εναντίον του έργου, κάποιοι πραγματικά σεβαστοί ευαίσθητοι συνοπαδοί διαμαρτύρονταν για την παρουσία στο ντοκιμαντέρ ανθρώπων που έχουν βλάψει όσο λίγοι την ιστορία της ομάδας. Ευτυχώς, το αποτέλεσμα τους δικαιώνει όλους: Ευτυχώς που βρέθηκαν φράγκα για τέτοια παραγωγή, ευτυχώς που έμειναν απ’ έξω οι σκατόψυχοι, ευτυχώς που παρέλασαν οι προδότες δίπλα στους μικρούς ήρωες της ιστορίας μας για να περιληφθούν και αυτοί στη μεγάλη παρακαταθήκη που άφησε ο Τριανταφυλλίδης για το μέλλον: Οι «προδότες», με ή χωρίς εισαγωγικά, είναι ένα κεφάλαιο τόσο μεγάλο όσο η σύγχρονη Παοκτσήδικη αγωνιστική ιστορία. Κι εγώ κατέβασα τα ακουστικά όταν πήρε τον λόγο ο Χρήστος Δημόπουλος, δεν άντεξα να τον ακούω να έχει λόγο περί ΠΑΟΚ αυτός ο άνθρωπος που την ώρα του οργασμού μέσα στην Τούμπα ως πρωταθλητής έκανε δηλώσεις για την πενταετία του και όχι για τη χαρά του τίτλου και δύο μέρες μετά διέλυσε την ομάδα, αλλά πέφτοντας για ύπνο ηρέμησα, το σκέφτηκα αλλιώς και το κατάλαβα όπως έπρεπε να το καταλάβω: Τόσο πολύ κακό μας έκανε που δεν γινόταν να μην του δοθεί ο λόγος, έστω και για να επιβεβαιώσει γιατί τον μισούμε.
Η ταινία έχει ασύλληπτη αξία. Θα είχε αξία απλώς και μόνο επειδή είναι μοναδική στο είδος της, αλλά το συναίσθημα που στοιχειώνει την ατμόσφαιρα απ’ την αρχή ως το τέλος δεν είναι κάτι που πετυχαίνεις εύκολα. Θα μπορούσε να είναι ο Νότης επί ενενήντα λεπτά, να μιλάει και να τον ακούμε, θα μου αρκούσε αυτό. Ή ο Λέανδρος. Ή ο Λάμπης, ο Απόστολος, όλες αυτές οι μορφές της λάσπης και της πέτρας, οι άνθρωποι που βρήκαν τον ΠΑΟΚ ως μια απλή τοπική ομάδα ποδοσφαίρου και ξεκίνησαν τον μύθο της. Αλλά ο Νικόλας κατάφερε κάτι συγκλονιστικά δύσκολο: Μας έριξε στους ώμους, σαν να το είχαμε ξεχάσει και σαν να προσποιούμασταν πως δε μας αφορά, το βάρος του μέλλοντος. Μας φόρτωσε τον Bizim ΠΑΟΚ να τον κουβαλήσουμε από ‘δώ και πέρα και να τον κρατήσουμε ζωντανό, καθαρό, γνήσιο, παραπατώντας ζαλισμένοι από τις σειρήνες του ξεπουλήματος και τις μεταλλάξεις των ρυπαρών μισάνθρωπων που τον τριγυρίζουν σαν όρνια.
Μου είναι κι εμένα δύσκολο να συγκρατήσω τις σκέψεις μου, ιδιαίτερα επειδή κατά τη διάρκεια της δημιουργίας είχα επικοινωνία μαζί του και μου έμεινε μια τρύπα στην καρδιά να χάσκει για πάντα που τον έχασα χωρίς να προλάβω να τον μελετήσω, αλλά ο καθένας θα νιώσει αυτό που θα νιώσει βλέποντας το ντοκιμαντέρ. Εγώ θα κρατήσω δυο σκέψεις, που του τις είχα πει και είχαμε συμφωνήσει πως του ταιριάζουν: Ο ΠΑΟΚ είναι το καταφύγιο των καταραμένων. Ο ΠΑΟΚ δεν χρειάζεται να κάνει τίποτε άλλο πέρα από αυτό που του επιβάλλει το ίδιο του το καταστατικό, οι συνθήκες μέσα στις οποίες ιδρύθηκε και οι άνθρωποι που τον γέννησαν, για τους λόγους που τον γέννησαν, πριν από 90 και βάλε χρόνια, δηλαδή να συνεχίσει να είναι το κέντρο του κόσμου για όσους δεν έχουν άλλο κόσμο να τους ταιριάξει.
Ισοβιτης
Προσέχουμε τα λόγια μας στη δημοκρατία
Επαιτεία στα πεζοδρόμια και φιλανθρωπία